Trixie Whitley in Vooruit: Zestien songs en één ejaculatie

Trixie Whitley © Wim Denolf

Afgelopen zomer palmde ze nog het podium van Rock Werchter in, maar ook met de jaarwisseling in zicht blijft Trixie Whitley concertzalen vullen. Om aan de vraag naar kaartjes tegemoet te komen diende in Gent zelfs een extra show te worden ingelast. En jawel, ook die tweede passage in Vooruit was een voltreffer.

DA GIG: Trixie Whitley in Vooruit, Gent op 18/12.

IN EEN ZIN: In vergelijking met enkele jaren geleden, stond la Whitley op het podium als een gerijpte artieste, en etaleerde ze een timing en een frasering waar je de echte grote souldiva’s aan herkent.

HOOGTEPUNTEN: ‘Breathe You In My Dreams’, ‘I Need Your Love’, ‘Gradual Return’, ‘New Frontiers’, ‘Closer’, ‘Oh, the Joy’…

DIEPTEPUNT: paradoxaal genoeg, het nummer dat Trixie als ‘een ejaculatie’ omschreef.

QUOTE: “Hey Gent, merci, hé!

Als de appel valt, doet hij dat doorgaans niet ver van de boom, weten we van Isaac Newton. Die vaststelling gaat ook op voor de Gents-New Yorkse Trixie, die haar creatieve genen gedeeltelijk cadeau kreeg van de in 2005 overleden bluesmuzikant Chris Whitley. Net zoals haar vader kleurt de 29-jarige zangeres, gitariste en liedjesschrijfster graag buiten de lijntjes en boetseert ze met brokjes folk, rock, soul, r&b en gospel haar eigen ondefinieerbare sound.

Trixie Whitley is een rusteloze geest, die op haar 21ste al aan de zijde van Daniel Lanois op het podium mocht staan, als lid van diens band Black Dub, en sindsdien haar eigen niche heeft uitgehouwen. Haar songs stralen zowel kracht als kwetsbaarheid uit. Bovendien laat de jongedame zich niet leiden door commerciële overwegingen, maar volgt ze consequent haar eigen hart.

Sinds haar langspeeldebuut ‘Fourth Corner’ uit 2013 wordt Whitleys werk internationaal geprezen en met de vorig jaar verschenen opvolger, ‘Porta Bohemica’, heeft ze haar actieradius nog vergroot. De titel, een verwijzing naar een oude sneltreinverbinding tussen Hamburg en Budapest, is volgens de zangeres een metafoor voor de zoektocht naar haar creatieve identiteit: een odyssee met een al even episch karakter. Want om te kunnen groeien moet je je verleden loslaten en je demonen recht in de ogen kijken. Een en ander heeft geleid tot een verzameling eerlijke, emotioneel complexe songs die de luisteraar meesleept en hypnotiseert. Sinds kort vormt ‘Porta Bohemica’ overigens een tweeluik met ‘Sway’, een aangenaam wegluisterend tussendoortje waarop zeven onuitgegeven outtakes worden gekoppeld aan een handvol live-tracks.

Gerijpt

Trixie Whitley werd in haar vroegere thuisstad bijgestaan door haar New Yorkse band, met Daniel Mintseris op toetsen, Chris Vatalaro op bas en Chris Morissey, die ook regelmatig een tweede stem aanleverde, op bas. De set werd een beetje aarzelend ingezet met ‘Faint Mystery’, waarin de geluidsman duidelijk nog op zoek was naar de juiste klankbalans. Maar al gauw diende la Whitley zich aan als een gerijpte artieste, die blijk gaf van controle en zelfbeheersing. In het verleden bezondigde ze zich wel eens aan een vorm van maniërisme, met een teveel aan tierlantijntjes, maar in Vooruit wist ze haar vocale souplesse helemaal ten dienste te stellen van de songs. Haar hoge uithalen, in ‘A Thousand Thieves’, ‘Gradual Return’ en het omineuze ‘Soft Spoken Words’ bijvoorbeeld, werden zorgvuldig gedoseerd. En ook haar rauwe, grofkorrelige gitaarspel, waarbij ze haast klauwde op de snaren, gaf blijk van karakter en een eigen stijl.

‘Irene’, waarin een funky synth en een deraillerende piano de aandacht trekken, getuigde van een zekere weerbarstigheid; ‘Salt’ klonk, met zijn naar hiphop verwijzende beats bijna lichtvoetig en ‘Closer’ kwam heupwiegend en catchy uit de hoek. Maar Trixie Whitley leek zich vooral in haar sas te voelen in tragere nummers zoals ‘Fourth Corner’, een ballad, geboren op het snijpunt van pop en gospel; het naar Peter Gabriel knipogende, etherische ‘New Frontiers’ of het kippenvel opwekkende ‘Pieces’.

Eigen bubbel

Tijdens het minimalistische want solo gebrachte ‘Oh, the Joy’ trok Whitley zich terug in haar eigen bubbel en leek de wereld om haar heen volledig te verdwijnen. “Hebben jullie zin om een beetje te dansen?”, wilde de zangeres weten. Zonder het antwoord af te wachten kwam ze op de proppen met het hoekige ‘The Shack’, dat voorzien was van allerlei spacy geluidseffecten. Een beetje later beet ze zich vast in een even energiek als noisy nummer met een Led Zeppelin-vibe waarin ze volledig los ging op haar gitaar. “Oeps, dit had meer weg van een ejaculatie dan van een song”, mompelde ze verontschuldigend. Niets op tegen, al was het niet óns idee van een hoogtepunt. Iets teveel cabaret, iets te weinig rock-‘n-roll, noteerden we in ons boekje.

Gelukkig lieten Trixie en haar gezellen daarna geen steken meer vallen. In tegendeel zelfs: met ‘Breathe You In My Dreams’ gaf de zangeres aan dat ze over de timing en de frasering beschikt waar je grote souldiva’s aan herkent en ook met ‘Surrender’ bewees ze dat je soms meer effect sorteert door gas terug te nemen dan door alle remmen los te laten. “Mogen we er nog ééntje spelen?”, informeerde Trixie Whitley beleefd, net voor ze haar tweede bis inzette. Niemand stribbelde tegen en dus werd de avond in schoonheid besloten met ‘Eliza’s Smile’, het soort nummer dat de sfeer opriep van een nachtclublounge om half vijf ’s ochtends, wanneer de laatste drie klanten beschonken huiswaarts strompelen.

Ondanks één of twee minieme schoonheidsfoutjes, wisten Trixie Whitley en haar band het publiek met verve in de pakken. Het is tenslotte bijna kerstmis. En mocht u het shoppen van eindejaarscadeaus even beu zijn: de chanteuse is de komende dagen nog te zien in Brussel en Antwerpen. We hebben het net vernomen uit de mond van een betrouwbare kerkvader: uzelf verwennen is geen zonde.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Faint Mystery / A Thousand Thieves / Irene / Gradual Return / Fourth Corner / New Frontiers / Soft Spoken Words / Pieces / Oh, The Joy / Salt / Closer / The Shack / I Need Your Love / ? / Breathe You In My Dreams // Surrender / Eliza’s Smile.

Trixie Whitley is nog te zien op 20/12 in Brussel (Koninklijk Circus) en op 21/12 in Antwerpen (De Roma).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content