Trixie Whitley @ Ancienne Belgique: leve het avontuur

De Gents-New Yorkse singer-songwriter toonde in Brussel dat ze haar fans graag blijft verrassen.

Maandagavond had Trixie Whitley nog Bob Marleys One Love door de speakers in de Ancienne Belgique laten schallen, een verwijzing naar de terreurdreiging die de concertzaal in totaal negen dagen gesloten had gehouden.

Op haar tweede, eveneens uitverkochte concert een dag later, viel de Jamaicaan nergens meer te bespeuren. Misschien omdat de Gents-New Yorkse singer-songwriter achter de schermen met andere zaken af te rekenen had: Whitley beviel 10,5 maand geleden immers van haar eerste dochter Phoenix, die in de coulissen vertoefde en blijkbaar geen zin had in headphones om haar oren te beschermen.

“Ik ben van streek”, vertelde Whitley het publiek dan ook kort na de aftrap. “Mijn dochter laat zich niet graag aan banden leggen. Dat moet ze van iemand hebben.” Waarna ze eraan toevoegde dat het combineren van het moederschap met een muzikantenleven ook voor haar een leerproces is.

Nieuwe jasjes

Niet dat het publiek daar allemaal veel van merkte. Whitley haalde meteen verschroeiend uit in A Thousand Thieves, terwijl het pittige Gradual Return – eveneens van haar drie jaar oude debuutplaat Fourth Corner – als vanouds roffelde. Toch was de actualiteit niet helemaal weg. “Bedankt voor jullie moed om hier bij ons te zijn”, zei de gastvrouw vooraf, en later op de avond benadrukte ze bij het kwijnende Closer dat we allemaal tot dezelfde soort behoren, ook al maken de mentale barrières die we optrekken het soms moeilijk om dat te zien.

In beide gevallen waren het opmerkingen die Whitleys persoonlijke songs plots een nieuwe lading gaven. Naast Closer stonden trouwens nog zes andere nummers van haar tweede album Porta Bohemica op de setlist – enkel Hourglass en The Visitor ontbraken.

Whitley en haar drie man sterke band trokken bijna elk nummer een nieuw jasje aan: met een vleugje electronica in nummers als New Frontiers en Breathe You in My Dreams, of door Whitley zelf, die onder meer in Irene en Soft Spoken Words de grenzen opzocht van haar eigen vocale mogelijkheden – en dat zijn er nogal wat.

De intro van Faint Mystery klonk als een ruisende zee, het aan haar dochter opgedragen Pieces een tikkeltje dreigend: andere voorbeelden van de manier waarop Whitley de avontuurlijke weg boven de gemakkelijke verkiest en graag aan nummers blijft sleutelen. Voor fans houden haar concerten dan ook altijd verrassingen in, hoe goed ze haar repertoire ook kennen. Dat het resultaat de ene keer minder imponeert dan de andere – het tot op het bot gestripte Closer miste de beeldende kracht van de studioversie, elders overtuigde de close harmony met de gitarist niet helemaal – nemen we er graag bij.

In de tweede helft van het concert werden het ritme en de gitaren opgedreven in Salt en Hotel No Name, kreeg Need Your Love de nodige stoorzenders mee en zong Trixie zo krachtig en gepassioneerd Breathe You in My Dreams dat ze rillingen door de hele zaal joeg. Ondertussen nam ze ook even plaats achter de drums voor een bezwerende jamsessie met de band. De sneakers die ze voor de gelegenheid aantrok, gingen niet meer uit, ook al sleepte haar kanten jurk daardoor op de grond. “Als ik op mijn gezicht val, is dat ok”, vertelde ze het publiek, illustratief voor de steeds grote zelfzekerheid waarmee ze op het podium staat.

Veelzijdigheid

Oude demonen staken slechts één keer de kop op toen ze haast verontschuldigend wees op de verschillende “kleuren en temperaturen” in de set en het publiek bedankte omdat het haar de mengeling van bluesrock, soul, ingetogen ballads en vleugjes pop en triphop niet kwalijk nam. Alsof al die verschillende registers niet in belangrijke mate bijdragen tot de rijkdom en het succes van haar albums.

Dat ze ook live mikt op de less is more-aanpak van Porta Bohemica – een plaat die het in vergelijking met Fourth Corner meer moet hebben van subtiliteit en sfeer dan van grof geschut – bleek eveneens tijdens de pijnlijk mooie ballad Eliza’s Smile.

Afsluiter The Shack, een nooit uitgebracht nummer dat wel vaker op de setlist staat, gaf Whitley nogmaals een kans om haar veelzijdigheid te tonen en agressiever uit de hoek te komen. De gastvrouw stond er zelf goedgemutst op te jumpen en bracht haar enthousiasme over op het publiek. De zittribunes in de Antwerpse Lotto Arena – waar ze in april optreedt – zijn gewaarschuwd.