Een derde cd, drie MIA-nominaties, drie lang van tevoren uitverkochte AB-concerten: bij het powertrio Triggerfinger staat dezer dagen zowat alles in het teken van het cijfer drie. Mochten wij Michelin zijn en Ruben Block & Co. een restaurant, dan gaven ook wij hen gewis drie sterren.
Da gig: Triggerfinger in AB, Brussel, 3/12.
In één zin: Triggerfinger toonde zich een goed geöliede hardrockmachine die met haar tomeloze energie en meeslepende groove de toeschouwers moeiteloos plat kreeg.
Hoogtepunten: ‘I’m Coming For You’, ‘My Baby’s Got A Gun’, ‘Is It’, ‘It Hasn’t Gone Away’.
Dieptepunten: waren er niet echt, maar de drumsolo kwam te vroeg en was overbodig, terwijl ‘Hunt You Down’ een iets te rommelig einde kende.
Beste quote (van een dankbare Ruben Block): “Deez’ is echt wel waanzinnig goed. Dames en heren, lieve vrienden, ik zweer het u, u bent de beste promotool die een band zich kan wensen. Bedankt voor dit fijne cadeau.”
In de daartoe bestemde periodieken kon u al uitgebreid lezen hoe de heren van Triggerfinger onlangs naar L.A. trokken om er met producer Greg Gordon (zie ook Wolfmother en Slayer) hun geweldige nieuwe langspeler ‘All This Dancin’ Around’ op te nemen. Dat deden ze in de Sound City Studio’s, de verloskamer waar ooit legendarische platen als ‘Nevermind’ van Nirvana en ‘Rumours’ van Fleetwood Mac ter wereld werden geholpen. Maar veel belangrijk nog is dat de groep er voor het eerst in slaagde haar tomeloze live-energie op plaat vast te leggen.
Triggerfinger leeft nu eenmaal vooral voor het podium. Ieder optreden van het gezelschap is een feest en dat had in de AB zelfs vestimentaire consequenties. De heren, duidelijk van een generatie die nog weet wat klasse is, droegen een das en zaten strak in het pak, maar wie daaruit concludeerde dat het ook een proper concert zou worden, zat er behoorlijk naast. Vanaf de vette openingsriff van ‘I’m Coming For You’, handig gejat uit ’21st Century Schizoid Man’ van King Crimson, floten de decibels je om de oren. Het eerste kwartier van de set bleek uitermate geschikt om pas gelande marsmannetjes een idee te geven van waar Triggerfinger voor stond: een goed geöliede hardrockmachine waarin de mecanicien van dienst enkele reserveonderdelen uit de blues- en stonercatalogus had verwerkt.
Zoals je van een powertrio mag verwachten, zijn alle leden absolute meesters in hun discipline: zanger-gitarist Ruben Block, bassist Paul Van Bruystegem en drummer Mario Goossens (door Block geïntroduceerd als “a man who beats himself through life very elegantly”) hebben dan ook een evenwaardig aandeel in de Triggersound: neem één van de peilers weg en het hele bouwwerk stort in. De groep laste de eerste nummers naadloos aan elkaar en plaatste achter oude bekenden als ‘Short Time Memory Love’, ‘Lil’ Teaser’ en ‘Camaro’ meteen enkele knoerten van uitroeptekens. Blasé zijn Block en zijn maats allerminst. Ze respecteren hun fans en tonen zich dankbaar voor het suces dat hen nu al enkele jaren te beurt valt. Je hoefde dan ook geen gediplomeerde pyscholoog te zijn om vast te stellen dat de muzikanten met volle teugen genoten van wat ze aan het doen waren.
Energie, dynamiek en een meeslepende groove waren de hoekstenen van het concert, maar gek genoeg maakte Triggerfinger het meeste indruk tijdens ‘My Baby’s Got A Gun’: een broeierige kippenvelsong die van een zacht briesje geleidelijk aanzwol tot een vernietigende tornado en waarin Ruben Block pas echt kon bewijzen wat voor expressieve zanger hij wel is. Dit was blues, maar not as we know it. Sterk. Tijdens ‘First Taste’ werden de toeschouwers ertoe aangezet op esthetische wijze met hun achterwerk te bewegen en ‘Is It’ was voor de zanger het gedroomde alibi om op zijn versterker te klimmen en er een knetterende gitaarsolo weg te geven. Toch liet de groep ook steken vallen: de drumsolo van Goossens was vrij overbodig en kwam te vroeg in de set, het jagende en stotende ‘Hunt You Down’ werd van een te rommelig einde voorzien en de vraag- en antwoordspelletjes met het publiek haalden af en toe de vaart uit het optreden. Maar afsluiter ‘On My Knees’ was weer een heuse bulldozer van een song: het type waarmee het Israëlische leger Palestijnse huizen pleegt plat te walsen.
Nog meer hoogtepunten zouden volgen tijdens de bissen, zoals het ingehouden ‘It Hasn’t Gone Away’, het witgloeiende, naar Led Zep lonkende ‘Let It Ride’, de van Ray Charles bekende bluesparel ‘All Night Long’ en het van CCR geleende, maar inmiddels totaal vertriggerde ‘Commotion’. Wie na deze opwindende show nog niet overtuigd was van de wereldklasse van Triggerfinger, zouden we de dringende aanschaf van een hoorapparaat aanraden. En nu we erover nadenken, alle anderen ook.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: I’m Coming For You / All This Dancin’ Around / Short Term Memory Love / Drum Solo / Lil’ Teaser / My Baby’s Got A Gun / Camaro / Hunt You Down / First Taste / Is It / On My Knees // All Night Long / It Hasn’t Gone Away / Let It Ride / Cherry // Commmotion.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier