Trentemøller behoort, naast spannende tv-reeksen, al jaren tot de voornaamste Deense culturele exportproducten. In september bracht de muzikant-producer zijn vierde cd uit en met het materiaal uit ‘Fixion’ zoekt hij nu de podia op. In de AB leidde dat alvast tot een ijzersterke show.
DA GIG: Trentemøller in AB, Brussel op 23/1.
IN EEN ZIN: Trentemøller en zijn band speelden een gevarieerde maar gedreven set waarin dromerige elektropop- en donkere postpunksongs werden afgewisseld met dansbare technonummers. HOOGTEPUNTEN: ‘One Eye Open’, ‘River in Me’, ‘Moan’, ‘Still on Fire’… DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: Trentemøller sprak niet tijdens het optreden. Hij gebruikte uitsluitend gebarentaal.
Soms is niet altijd duidelijk waar de hommage ophoudt en de pastiche begint. Op zijn nieuwe langspeler keert Anders Trentemøller namelijk wel zeer nadrukkelijk terug naar zijn postpunkroots. De galmende gitaren verwijzen naar The Cure, de donkere baslijnen naar Joy Division en de ijle synths staan in het krijt bij David Bowie en diens Berlijnse periode.
Niet dat de fans van het eerste uur zich echt zorgen hoeven te maken: de muziek van Trentemøller steunt nog altijd op elektronische dance. Maar het 42-jarige house- en technofenomeen uit Kopenhagen, ook bekend als DJ en remixer, beschikt over een brede waaier van invloeden en blijft experimenteren met de bouwstenen die hem gemaakt hebben tot wat hij is. Op ‘Fixion’ vermengt hij gespierde elektro met minimalistische ambient en in dikke lagen reverb gedrenkte droompop, zonder de weg naar de dansvloer te verliezen.
Ten tijde van ‘The Last Resort’, zijn debuut-cd uit 2006, werkte hij nog voornamelijk in zijn eentje, maar de jongste jaren omringt Trentemøller zich met een strakke live-band waarin (ex-) leden van The Raveonettes en Pinkunoizu figureren. Ook het aandeel van de gezongen nummers is, zeker sinds ‘Lost’, aanzienlijk toegenomen. Op zijn vorige plaat vielen al leden van onder anderen Low, Blonde Redhead, Lower Dens en The Drums te horen. Op de gastenlijst van ‘Fixion’ prijken dan weer de Jehnny Beth van Savages en Lisbet Fritze van Gianni Factory. Op het podium worden alle nummers echter gezongen door vast groepslid Marie Fisker, met wie Trentemøller al heel wat nummers heeft geschreven en die zelf ook al een aantal fraaie soloplaten heeft uitgebracht (Tip: koop, leen of steel haar cd’s ‘Ghost of Love’ en ‘So, Hoes & Heroes’).
Donkere silhouetten
Trentemøller speelt overal ter wereld de grote festivals plat en deed, samen met Depeche Mode, ook al enkele megastadions aan, maar in afwachting van de zomer speelt hij weer even in clubs zoals de AB, waar ‘Fixion’ haast integraal vorbijkwam en de ruggengraat vormde van een haast twee uur durende set. Het aanbod bestond voor de ene helft uit gezongen nummers en voor de andere uit instrumentals die, vooral naar het einde toe, almaar dansbaarder klonken. Belichting was schaars. Zelfs wie met zijn neus voor het podium stond, zag weinig meer dan donkere silhouetten en ook het decor was sober gehouden. Af en toe leken de drie vertikale buizenconstructies vreemdsoortige runetekens te suggereren, maar méér viel er niet te zien.
Anders Trentemøller stond centraal achter zijn synths en machines en opener ‘November’ leek, met zijn abstracte toetsenwerk, uit de soundtrack van een horrorfilm te zijn geplukt. Vanaf het ingehouden, melodieuze ‘One Eye Open’ ging echter alle aandacht naar zangeres Marie Fisker, die ook gitaar en keyboards speelde. Het etherische ‘My Conviction’ steunde voornamelijk op beats en elektronica, het spaarzaam getoonzette maar gedreven ‘Redefine’ had iets robotachtigs en de recente single ‘River In Me’ was agressieve maar catchy new wave, waarin de band zwierig de puntjes op de in zette. In ‘Never Fade’, waar de onheilspellende bas zich resoluut op het voorplan wurmde, manifesteerde ook Trentemøller zelf zich even als zanger, al gebruikte hij daarbij zoveel stemvervormers dat de emoties nauwelijks meer te decoderen vielen.
Pulserende beats
Ook al werd er meer gezongen dan ooit, de instrumentale nummers namen nog altijd een flink deel van het concert in beslag. ‘Shades of Marble’, ‘Trails’ en ‘Still on Fire’ werden gedomineerd door strakke beats en ratelende elektronica. Het even dwingende als schurende ‘Circuits’ leunde aan bij avantgarde-noise en pulseerde een eind weg, terwijl de psychedelische gitaren in ‘Gravity’ alle aandacht naar zich toe trokken. Tijdens het laatste half uur putte Trentemøller regelmatig uit het ‘The Last Resort’, wat de dansbaarheidsfactor aanzienlijk vergrootte en vooral de fans van het eerste uur euforische kreetjes ontlokte. De fysieke impact van nummers als ‘Vamp’ en ‘Miss You’ viel dan ook niet te onderschatten.
Het concert eindigde met ‘Moan’, de grootste hit die Trentemøller ooit heeft gehad, en de combinatie van knorrende synths met een doorvoelde zanglijn klonk nog altijd even meeslepend.
Tijdens de bissen presenteerde de band met het naar Siouxsie & The Banshees verwijzende ‘Hands On’ een gloednieuwe, nog niet uitgebrachte song om met ‘Take Me Into Your Skin’ een allerlaatste aanval op de dansvloer in te zetten. In stilistisch opzicht was de show zeker niet altijd even coherent en soms vroeg je je wel eens af welke richting Trentemøller nu eigenlijk uit wil. Belet zijn eclecticisme hem een duidelijk herkenbare identiteit te ontwikkelen? We laten het antwoord op die vraag nog even in het midden, want door zijn uitgekiende opbouw wist de set toch weer moeiteloos overtuigen. Laten we het er maar op houden dat de Deen gewoon te veelzijdig is om in één specifiek vakje te passen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: November / One Eye Open / Never Fade / Shades of Marble / My Convicion / Redefine / Gravity / Trails / Complicated / River In Me / Miss You / Still On Fire / Circuits / Vamp / Moan // Where The Shadows Fall / Hands On / Take Me Into Your Skin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier