Het Autumn Falls-festival bracht de afgelopen week al heel wat moois naar ons land en ook het optreden van Tony Dekker was een hoogtepunt. De spilfiguur van de Canadese indiefolkgroep Great Lake Swimmers bewees dat hij het publiek ook in zijn eentje een glimp van de hemel kon laten zien.
DA GIG: Tony Dekker in Klein Mercelis Theater, Brussel op 30/11.
IN EEN ZIN: Het optreden van Dekker illustreerde dat songs van topniveau ook zonder opsmuk overeind blijven.
HOOGTEPUNTEN: Teveel om op te noemen, maar ‘Moving Pictures Silent Films’ blijft een juweeltje.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE (verwijzend naar een verhaal dat hij eerder op de avond had verteld): “Dit heet ‘Talking in Your Sleep’. En neen, geen enkel rendier werd schade toegebracht tijdens het bedenken van dit nummer.”
De singer-songwriter uit Toronto heeft met ‘Prayer of the Woods’ net een voortreffelijke soloplaat uit en kwam die voorstellen in het Klein Mercelistheater, een knus zaaltje in het hart van Elsene dat zich prima leende voor zijn even introverte als bucolische songs. Met zijn warme stem en akoestische gitaar als enige rekwisieten, hield Tony Dekker de aanwezigen moeiteloos een kleine twee uur in de ban. De toeschouwers luisterden ademloos, want zijn broze liedjes zijn van het type dat zich meteen een weg naar je hart boort en in je gemoed allerlei gevoelige snaren aan het trillen brengt.
Dekker heeft een stem die, zelfs al riep hij in Brussel-Zuid dagelijks de vertragingen en spoorveranderingen om, nog weemoed en tristesse zou uitstralen. Bij oppervlakkige beluistering lijkt zijn werk een beetje eenvormig, omdat hij regelmatig terugvalt op dezelfde akkoordenschema’s en thema’s als verlies, verlangen of zijn diepe verbondenheid met de natuur, op zijn platen vaste prik zijn. Maar net zoals Neil Young of Mark Kozelek weet de zanger zijn beperkingen meesterlijk in zijn voordeel om te buigen. Want ook al zweert Tony Dekker bij soberheid en eenvoud, zijn werk geeft blijk van zoveel nuance en poëtische subtiliteit dat je er vaak literaire reuzen als Walt Whitman en Henry David Thoreau in hoort nagalmen.
Verzoekjes
Op ‘Prayer of the Woods’, een cd die werd ingeblikt in een kerk en een voormalig koetshuis en waarop hij zelf alle instrumenten bespeelt, kleurt Dekker zijn songs in met spaarzame mandoline-, accordeon-, percussie- en klavierpartijen, maar in Brussel moesten ze het zonder die ornamenten stellen. Het zegt veel over de trefzekerheid van ‘Final Song’, ‘On My Way Back’, ‘Hearing Voices’ of ‘Under A Magician’s Sky’ dat die miniatuurtjes ook ook in hun meest afgekloven gedaante overeind bleven. Het enige nummer dat van een vleugje harmonica werd voorzien, was ‘Talking In Your Sleep’.
Af en toe gaf Tony Dekker uitleg over het ontstaansproces of de inspiratiebron van zijn liedjes. ‘Somewhere Near Thunder Bay’ ging bijvoorbeeld over die keer toen hij ’s nachts, na een concert met zijn band, op de autoweg tussen een kudde rendieren terechtkwam. Goed nieuws voor de fans van het eerste uur was dat de artiest ook regelmatig parels opdiepte uit het oeuvre van Great Lake Swimmers. Hij speelde zelfs verzoekjes uit de zaal, wat een fraaie dwarsdoorsnede opleverde uit de vijf langspelers die de groep in het voorbije decennium op de wereld losliet.
Uiteraard klonk dat oudere materiaal In Brussel kaler en minder gelaagd dan op de cd’s en kwam de nadruk daardoor iets meer op de teksten te liggen. Maar dat kon de pret niet drukken: “Ik stel voor dat jullie hier de banjo’s gewoon zelf bij fantaseren”, grapte de zanger toen hij ‘Your Rocky Spine’ aankondigde. Uit het tien jaar oude, titelloze Swimmersdebuut plukte hij dan weer ‘Moving, Shaking’ en het nog altijd bloedmooie ‘Moving Pictures Silent Films’.
“Ik had voordien al in enkele middelmatige artrockbandjes gespeeld, maar dit markeert het moment waarop ik échte songs begon te schrijven”, legde Dekker uit. Voor het overige hield hij zijn uitleg summier. “Dit handelt over architectuur”, was het enige dat hij kwijt wilde over ‘Concrete Heart’. De songs spraken echter voor zichzelf en wie in het bezit was van een goed stel oren, kon het best zonder bijkomende informatie stellen. Zoveel viel ook al af te leiden uit de verrukte kreetjes waarop ‘The Great Exhale’ en ‘Still’ door de toeschouwers werden verwelkomd.
Treurnis
Ondanks de melancholische teneur van Tony Dekkers discografie was het zeker niet al treurnis wat de klok sloeg. ‘Imaginary Bars’ en het naar pop neigende ‘Easy Come Easy Go’ verrieden zelfs een zekere luchtigheid en gaven aan dat het contemplatieve oeuvre van de Canadees veelzijdiger is dan je bij een eerste kennismaking zou vermoeden. De enige cover van de avond, het van Gordon Lightfoot geleende ‘Carefree Highway’, was zelfs beter dan het origineel.
Dekker, die momenteel met Great Lake Swimmers alweer aan een nieuwe langspeler sleutelt, speelde een intimistische set die geen moment verveelde. Jammer dus dat hij dit keer op een podium stond dat het grootste deel van het Brusselse concertpubliek nog moet ontdekken. Zet deze geweldige songschrijver volgende keer op Crossing Border en hij wordt gegarandeerd de ’talk of the town’. Het is maar een idee.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Final Song / On My Way Back / Somewhere Near Thunder Bay / The Great Exhale / I Saw You In The Wild / Concrete Heart / Prayer Of The Woods / Hearing Voices / Under A Magician’s Sky / Talking In Your Sleep / Moving, Shaking / Where In The Word Are You / Moving Pictures Silent Films / Changing Colours / Your Rocky Spine / Imaginary Bars / Still / Carefree Highway // This Is Not Like Home / Easy Come Easy Go.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier