In Scandinavië is Thomas Dybdahl al jaren een ster. De verovering van de rest van Europa verloopt weliswaar wat minder vlot, maar tijdens zijn huidige toernee speelt de 32-jarige singer-songwriter eindelijk voor volle zalen. Ook in Orangerie van de Botanique werd hij warm onthaald.
DA GIG: Thomas Dybdahl in de Orangerie van Botanique, Brussel op 13/3.
IN EEN ZIN: de intimistische setting, de ongedwongen sfeer, het vakmanschap van de muzikanten, de schittreende songs en het expressieve vermogen van Dybdahl zelf, stonden garant vor een memorabele avond.
HOOGTEPUNTEN: ‘From Grace’, ‘That Great October Sound’, ‘Tomorrow Stays the Same’, ‘It’s Always Been You’… Eigenlijk waren alle songs van topniveau.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Adelaide’: “Enkele jaren geleden trok ik naar New York met de bedoeling er met een vriend enkele songs te schrijven. Die samenwerking liep op niets uit, dus schreef ik het volgende liedje maar met… zijn vrouw.”
“Ik voel nu al dat het een geweldige avond zal worden”, zei Dybdahl aan het begin van het concert, en inderdaad: de Noor speelde een overtuigende set waarin werkelijk alles bleek te kloppen. Het hielp uiteraard dat er nogal wat Noord-Europeanen in de zaal zaten, maar dank zij een gastrolletje op een cd van Morcheeba en de onlangs verschenen compilatie ‘Songs’ begint zijn muziek langzaam maar zeker ook tot het Belgische publiek door te dringen.
Beter laat dan nooit dus, want Thomas Dybdahl bracht in het voorbije decennium al vijf uitstekende langspelers uit waarop hij bewees zoveel méér te zijn dan de zoveelste gevoelige folkie-met-gitaar. Zijn werk herinnert afwisselend aan dat van John Martyn, ten tijde van ‘Glorious Fool’, en Mark Eitzel en houdt in stilistisch opzicht het midden tussen de sobere introspectie van Nick Drake, de passionele soul van Curtis Mayfield en de avontuurlijke jazzexcursies van Joni Mitchell. Het is niet toevalllig Joni’s ex, Larry Klein, die de artiest uit Sandnes in de VS een platencontract bezorgde.
Dybdahl viert dezer dagen de tiende verjaardag van ‘… That Great October Sound’, de plaat waar hij in 2002 mee debuteerde. Oorspronkelijk was aangekondigd dat hij die integraal zou uitvoeren, maar uiteindelijk hield hij het bij zeven van de tien songs. “We zijn nog te jong om al volop de retrokaart te trekken”, lachte hij, en dus putte hij occasioneel ook uit cd’s als ‘Stray Dogs’, ‘One Day You’lll Dance For Me, New York City’, ‘Science’ en ‘Waiting For That One Clear Moment’.
Thomas Dybdahl, die zelf een voortreffelijke akoestische gitaartechniek etaleerde, had slechts twee begeleiders meegebracht: de van Jaga Jazzist bekende lapsteelgitarist Lars Horntveth, met wie hij ook samenwerkt in de gelegenheidsgroep The National Bank, en een contrabassist. Die intimistische trio-aanpak paste perfect bij het gekozen materiaal.
De zanger nodigde het publiek uit tussen de nummers door vragen te stellen, wat bijdroeg tot de ongedwongen sfeer en meer dan eens aanleiding gaf tot geestige tussenkomsten. Ook zelf zat Thomas Dybdahl niet om een kwinkslag verlegen. Zo kondigde hij ‘Let’s Party Like It’s 1929′ aan als “a festive little tune about the economy”. Opener ‘From Grace’ gaf him meteen de gelegenheid zijn soepele falset te demonstreren en hoewel de geest van Jef Buckley op dat moment niet veraf was, toonde de Noor ruim voldoende competentie en vakmanschap om op zijn eigen merites te worden beoordeeld.
Dybdahl speelt zijn broze nummers iedere avond anders, maar ze klinken wél altijd puur, afgewogen en ontwapenend eerlijk. Door de kleine groepsbezetting was ieder instrument even belangrijk in het totaalgeluid, al waren het toch vooral Hornthveths verrichtingen op de snaren (en een enkele keer op het klavier) die voor extra kleur zorgden.
Intussen vernamen de toeschouwers dat ‘That Great October Sound’ werd geïnspireerd door een symfonisch werk van Arvo Pärt, dat ‘A Love Story’ geschreven was voor de soundtrack van een Noorse film, ‘Life Here is Gold’ tot stand kwam tijdens een verblijf in Bahrein en het (net als de nieuwe song-in-wording ‘Shine’) solo gebrachte ‘Adelaide’ een portret was van een meisje dat op school werd gepest. Soms werd het tempo een tikje opgedreven (‘Cecilia’) of werd er beroep gedaan op de participatie van het publiek (‘Dreamweaver’), maar wat Thomas Dybdahl ook deed, hij wist de aandacht -zeker van het vrouwelijk schoon in de zaal- altijd vast te houden.
Toen de artiest, na de sobere pianovertolking van ‘It’s Always Been You’, zijn mondharmonica opdiepte en nog één keer zijn gezellen optrommelde voor het doorvoelde ‘Still My Body Aches’, lag de conclusie voor de hand: een prachtconcert van een heel bijzonder talent.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: From Grace / Party Like It’s 1929 / All’s Not Lost / That Great October Sound / A Love Story / Life Here Is Gold / Tomorrow Stays The Same / Cecilia / Shine / Adelaide / Something Real / Dreamweaver // It’s Always been You / Still My Body Aches.
Thomas Dybdahl is vanavond nog te zien in de Gentse Handelsbeurs.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier