Alhoewel The Shins al jarenlang konden rekenen op een brede schare aan toegewijde fans bleef hun populariteit beperkt tot de indiescene. Met de single ‘Simple Song’ lijkt de weg naar commercieel succes nu ook geplaveid. Het nummer werd de hotshot van Studio Brussel en leverde de band rond James Mercer een passage in Club 69 op.
DA GIG: The Shins in Club 69, Brussel op 24/3
IN EEN ZIN: In een haast compleet nieuwe bezetting brachten The Shins een set van nieuw werk doorspekt met classics die strakker was dan het badpak van Pamela Anderson in Baywatch.
HOOGTEPUNTEN: Het optreden van The Shins in Club 69 was zoals het wielerseizoen van Philippe Gilbert vorig jaar: een aaneenschakeling van hoogtepunten. Als u toch een pistool tegen ons hoofd houdt: na de hemelse afsluiter ‘Port of Morrow’ waren wij toe aan nieuw ondergoed.
DIEPTEPUNTEN: Geen.
BESTE QUOTE: “Ik weet niet waar we precies zijn maar ik vermoed in een of andere voorstad. Er zal hier wel geen echte club in de buurt zijn zeker?” James Mercer had zich iets anders voorgesteld bij Club 69.
Met indieklassiekers als ‘Oh Inverted World’, ‘Chutes Too Narrow’ en ‘Wincing The Night Away’ op de teller gelden The Shins als een van de mastodonten uit de alternatieve musicscene. Alhoewel de groep rond James Mercer kan rekenen op een brede schare aan toegewijde fans bleef het commerciële succes tot nu toe uit. Eén simpel nummer lijkt daar verandering in te brengen. ‘Simple Song’ verovert momenteel radiogolven die jarenlang onbereikbaar leken voor het collectief uit Portland, Oregon. De zeemzoete popsong met een edgy kantje leverde The Shins de hotshot van Studio Brussel en een passage in Club 69 op.
‘Simple Song’ was de vooruitgeschoven single van het pasverschenen ‘Port of Morrow’, de eerste worp van de band in vijf jaar. James Mercer maakte tabula rasa voor de vierde langspeler van zijn band. Hij bedankte toetsenist Marty Crandall en drummer Jesse Sandoval voor bewezen diensten en schaarde een indrukwekkende groep muzikanten rond zich. Met drummer Joe Plummer (Modest Mouse), bassist Yuuki Matthews (Chrystal Skulls), gitarist Jessica Dobson (Beck) en toetsenist Richard Swift aan boord wordt de term supergroep voortaan onvervaard gebruikt als men over The Shins praat.
Met de nieuwe bezetting bestond de vrees dat The Shins in Club 69 vooral zouden plukken uit ‘Port of Morrow’. De Portlanders boorden dat vooroordeel de grond in door te openen met ‘Kissing The Lipless’ – de oerschreeuwen die Mercer traditiegetrouw slaakte met afwisselend een akoestische en een fuzzgitaar ter ondersteuning zorgden meteen voor een trip down memory lane.
Uit de versies van classics als ‘Australia’, ‘So Says I’, en ‘Phantom Limb’ bleek dat de nieuwe Shins menig uur samen hebben gesleten in het repetitiekot. Mercer en co speelden strakker dan het badpak van Pamela Anderson in Baywatch. Vooral drummer Joe Plummer -die voor zover wij weten geen banden heeft met John McCain- zorgde voor het nodige cachet dat de immer stoïcijnse Mercer ontbreekt. Als een metronoom stuwde hij ‘Bait And Switch’ -een nieuw nummer dat ons op plaat niet overtuigde- naar ongekende hoogten.
De stoïcijnse houding van James Mercer was geen handicap. Akoestische nummers als ‘New Slang’ en ‘September’ kregen een extra dimensie dankzij de blik op oneindig van de Shinsprimus. Mercer mag op ‘Port of Morrow’ een iets frivolere richting zijn ingeslagen, zijn Weltschmerz is nog steeds omnipresent.
Die Weltschmerz voelden wij ook in afsluiter ‘Port of Morrow’: de oh zo zoete kers op een al verrukkelijke taart. Het oorspronkelijk jazzy sfeertje van het slotnummer op het gelijknamige album zwol op naar een climax waarin haast alle groepsleden -voor Plummer was er helaas geen microfoon voorzien- elkaar vonden in een hemelse samenzang waardoor weinig harten in Club 69 ongebroken achterbleven.
Na vier platen en elf jaar bewees James Mercer dat zijn Shins nog steeds uitblinken in het maken van breekbare en melodieuze pareltjes van songs. Met de nieuwe bezetting -die wat ons betreft de beste is uit de geschiedenis van de band- lijken The Shins op weg om een nieuwe stap in hun carrière te zetten, die naar een groter publiek. En ja, wij zijn altruïstisch genoeg om onze indiedarlings te delen met de rest van de wereld.
Bart Winand
DE SETLIST: Kissing the Lipless / So Says I / Simple Song / Bait And Switch /Australia / Saint Simon / September / The Rifle’s Spiral / It’s Only Life / Caring Is Creepy / Phantom Limb / Marisa / New Slang / Port of Morrow // One by One All Day
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier