The Magic Numbers hebben hun naam niet gestolen: wie een kaartje voor hun passage in de Botanique bezat, had méér kans op winst dan met een briefje van de nationale loterij. Het Britse kwartet zorgde voor het leukste concert dat we sinds tijden hadden meegemaakt.
Da gig: The Magic Numbers in de Orangerie van de Botanique, Brussel op 27/10.
In één zin: Bruisende vitamine c-pop, gebracht met een gulle dosis speelplezier, verbeeldingskracht en vakmanschap.
Hoogtepunten: ‘Forever Lost’, ‘Restless River’, ‘Harvest Moon’, ‘Once I Had/Rhiannon’…
Dieptepunten: geen.
Beste quote: “Dit is het voorlaatste concert van onze Europese tournee en we voelen nu al dat we, na afloop, in een zwart gat zullen vallen. We reizen met vijftien man in onze tourbus, vormen één grote familie en reken maar dat er behoorlijk gefuifd wordt onderweg.”
De Londense Magic Numbers maakten in 2005 naam met opgewekte, veerkrachtige retropop in de Westcoasttraditie van de sixties en seventies. In hun liedjes hoorde je zowel de meerstemmige harmonieën van The Mamas and the Papas en The Beach Boys als de onweerstaanbare hooks van Fleetwood Mac ten tijde van ‘Rumours’. Op het podium manifesteerde het kwartet zich dan weer als de sympathiekste band van het westelijke halfrond. Zanger-gitarist Romeo Stodart, diens bassende zus Michele, toetsenspeelster Angela Gannon en haar drummende broer Sean, straalden niet alleen een ontwapenende ‘joie de vivre’ uit, ze gedroegen zich doorgaans ook alsof ze in je eigen straat waren opgegroeid. Maar toen ze na vier jaar stilte onlangs met hun derde, door Valgeir Sigurdsson geproducete cd ‘The Runaway’ op de proppen kwamen, reageerden de critici die hen aanvankelijk de hemel hadden ingeprezen plots als sjagrijnige ettertjes. De plaat belichtte een minder zonnig aspect van de groep dat tot dusver verborgen was gebleven, met tragere, in fraaie orkestraties gewikkelde songs, en dat was zowat het laatste wat men van The Magic Numbers verwachtte. “Saai!”, braakte het recensentengild in koor.
Hoe onterecht die evaluatie wel was, werd meteen duidelijk in Brussel: live bleken nummers als het bitterzoete ‘The Pulse’, het zacht wiebelende ‘Sound of Something’ of het vaag naar Big Star verwijzende ‘A Start With No Ending’ stuk voor stuk als sierlijke orchideeën open te bloeien. De warme stem van Romeo Stodart werd comfortabel ondersteund door die van de vrouwelijke groepsleden, maar occasioneel eisten de dames ook zelf een plekje in de spotlights op. Bassiste Michele Stodart nam vocaal het voortouw in ‘Why Did You Call?’, terwijl Angela Gannon haar longinhoud losliet op het stuwende ‘Throwing My Heart Away’.
Wie gekomen was voor de bruisende vitamine c-pop van weleer werd echter evenzeer op zijn wenken bediend. Stuiterende hits als ‘Take a Chance’ of ‘This is a Song’, het potige ‘Forever Lost’ en het langs vervaarlijke stroomversnellingen varende ‘I See You, You See Me’ (respectievelijk versierd met melodica en xylofoon) konden dan ook op de nodige publieksparticipatie rekenen. The Magic Numbers toonden zich van alle markten thuis: toen ze een song speelden waarvan de tekst enkel uit groepsnamen bestond, leidde dat tot grappige combinaties zoals “Yes / It Bites / Everything But the Girl”. ‘Which Way to Happy?’ was een soort soulballad, het licht psychedelische ‘Restless River’ bevatte een meesterlijk a capellastukje dat qua close harmony niet voor CS&N hoefde onder te doen, ‘Harvest Moon’ was een puike Neil Youngcover en ‘Once I Had’, dat meditatief begon, maar gaandeweg werd overwoekerd door messcherp gitaarwerk, mondde verrassend uit in Fleetwood Macs ‘Rhiannon’. Pure magie.
Het geheim van The Magic Numbers zat duidelijk in hun speelplezier, verbeeldingskracht en vakmanschap en de finale werd een feestje zonder weerga. Als eerste bis mochten de roadies van de band een verdienstelijke versie van Steppenwolfs ‘Born to Be Wild’ uit de snaren schudden. Vervolgens riepen de Stodarts en Gannons ook Duke Special, die het voorprogramma had verzorgd, het podium op met het oog op Dylans ‘I Shall Be Released’ en Springsteens ‘Dancing in the Dark’. Iedereen sprong op en neer en zong uit vollle borst mee. Toen, om de verjaardag van een podiumhulpje te vieren, enkele flessen champagne werden ontkurkt, mochten zelfs de toeschouwers op de eerste rijen mee een bekertje heffen. Een passend slot, want dit was een concert dat ruim twee uur had gesprankeld en gebubbeld als een dure Veuve Clicquot.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Pulse / The Mule / Take A Chance /Sound of Something / Forever Lost / Why Did You Call? / (?) / Band Name Song / Runnin’ Out / Restless River / I See You, You See Me / Which Way to Happy? / Harvest Moon / A Start With No Ending / Throwing My Heart Away /Once I Had + Rhiannon / Love Me Like You // Born to Be Wild // (?) / I Shall Be Released / Dancing in the Dark /Mornings Eleven / This Is A Song.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier