Muzikaal scheelde er weinig aan de Zweedse garagerockrevival van The Hives. Maar zanger Pelle ‘Howlin” Almquist nam het razende tempo compleet weg met behulp van een deels ironisch giga-ego.
We gaan niet haten op de opzwepende opener ‘Come on!’. Ook niet op ‘Take back the toys’, waar de distorted gitaren en schreeuwerige zang voor een eerste paar crowdsurfers zorgden. Hoewel, de opgeklede groep pauzeerde telkens een fractie van een seconde voor elke overgang. Op plaat hangt alles meer samen. Maar goed, de wilde sprongen en danspasjes bij ‘Walk idiot walk’ mochten er zeker zijn. Voor ‘Main Offender’ trok Almquist het publiek in, wat op heel wat respons kon rekenen. Onder meer ‘Won’t be long’ en ‘Go right ahead’ waren ook strak. Afgezien van de gitaren die net iets te luid stonden, weinig op aan te merken.
Over podiumprésence, daar hebben we wel iets over te zeggen. Goed was de bezeten poppenspeler als achtergrond. Dat de ogen helemaal bij het begin van de set rood opflikkerden toen de Jaws-themesong zijn climax naderde, het maakte je wel wakker. Net als de wilde bewegingen van zowat alle groepsleden. Maar op den duur vielen we wel als een blok in slaap toen zanger Almquist voor de tweehonderd miljardste keer aan het publiek vroeg of het nu wel echt klaar was. Of toen hij weer eens met een semi-ironisch knipoogje zei dat The Hives toch wel echt overdreven machtig zijn.
Niet dat de variaties daarop aanvankelijk niet grappig waren, hoor. Are we the answer to everything? We moesten even glimlachen. Ja, zelfs the economy is down, the job market is down, but The Hives are up! zorgde voor enkele giecheltjes. Are you just quiet or has my hearing gone bad from playing at the top level of rock ’n roll for the past 25 years, dat klonk dan weer net iets te gemeend om niet pretentieus over te komen.
Maar wat ons pas écht tegenstak, was het feit dat Howlin’ tot twee keer toe ‘Tick Tick Boom’ onderbrak. De eerste keer wilde hij meer lawaai. Toen dat niet pakte, stopte hij de muziek en liet hij iedereen zitten: sit down if you don’t get it. Op het gemak slenterde hij door de wandelweg in het midden van het publiek. Dan draaide hij zich terug naar zijn groep en stelde ze één voor één voor. Dat sleepte véél te lang aan. ‘Dit kan maar beter de grootste apotheose ooit worden,’ hoorden we u denken.
Werd het niet. Toen hij dreigend de verwachte explosie wilde inleiden, besloot hij opeens de muziek en het publiek nóg eens stil te leggen. Uiteindelijk kwam die explosie er toch, in de vorm van een uitzinnig springende weide. Voor welgeteld twee seconden. Versus minstens zeven minuten gezever. ‘My time is coming’ en ‘Hate to say I told o uso’, hoewel vlekkeloos gebracht en met applaus onthaald, konden het tij niet keren. De enige echte headliner vanavond was Iggy, ook al kon die niet meer zo hoog springen als Almquist en co.
