The Hickey Underworld @ Cartoon’s: Paradisiac voor de oren

Met de hulp van Tim Vanhamel metselde The Hickey Underworld in het café van de Antwerpse bioscoop Cartoon’s een betonnen klankmuur. Maar daarachter verschansten zich melodieuze popsongs.

“Mijn linkeroor is volledig naar de kloten. Ik weet niet of ik nog verder kan met The Hickey Underworld”, zei gitarist (en regisseur) Jonas Govaerts vorig jaar in Knack Focus. “Maar wat er ook gebeurt: het blijft mijn lievelingsgroep. Ofwel ga ik verder als groepslid, ofwel ga ik verder als hun grootste fan.” Het is, helaas voor hem, het tweede geworden.

Govaerts is dus niet betrokken bij de opnames van de derde Hickey-plaat – in plaats daarvan stoomt hij zijn langspeelfilmdebuut ‘Welp’ klaar voor een release eind dit jaar -, maar hij stond wél de hele show lang van op de eerste lijn toe te kijken, zichtbaar geëmotioneerd. Younes Faltakh en co staken Govaerts een hart onder de riem door hem op het einde even op het podium te roepen voor wat backing vocals. En die gratis reclame voor ‘Welp’ zal hem ook niet slecht uitgekomen zijn.

The Hickey Underworld vond een vervanger voor Govaerts in Tim Vanhamel, die – na een jaar of twee, drie van de Belgische podia te zijn verdwenen – weer helemaal ‘on a high’ is. Laten we eerlijk zijn: geen Belgische rocker past beter in het profiel van The Hickey dan hij. Al was het maar omdat er slechts twee vaderlandse platen het even vuile als sexy rockgeluid van de laatste Millionaire-worp ‘Paradisiac’ benaderen. Precies, de eerste en de tweede van The Hickey Underworld.

Bovendien kan Vanhamel ook als sidekick een waanzinnig CV voorleggen: als jonkie van 17 pronkte hij al naast Mauro bij Evil Superstars, wat later werd hij door dEUS ingelijfd als zesde bandlid tijdens de Ideal Crash-tournee, en op vraag van Josh Homme geselde hij een tijdje de snaren bij Eagles of Death Metal. Om nog maar te zwijgen van de gastrollen waarvoor hij bedankte: die van gitarist bij Girls Against Boys en die van bassist bij Queens Of The Stone Age.

Op de uitnodiging van The Hickey Underworld ging Vanhamel dus wél in. Een goeie zet, zo bleek in de Cartoon’s. Met dank aan zijn expressieve gitaarspel klonk opener ‘Whistling’ opwindender dan ooit, en in de staart van ‘Cold Embrace’ ging hij een gracieus gitaargevecht aan met Faltakh. Paradisiac voor de oren.

“Can’t you see what’s changed?”, vroeg Younes Faltakh zich wat later af in ‘Future Words’. Niet echt, nee. Want in tegenstelling tot wat het verrassende, op een elektronisch loopje zwemmende voorproefje ‘Feel Like Makin’ Love’ deed vermoeden, klonk het nieuwe werk dat in de Cartoon’s aan zijn vuurdoop werd onderworpen niet radicaal anders dan het vroegere. De vier verse songs die we opgediend kregen, waren stuk voor stuk oorvegen waarin Barkmarket, The Jesus Lizard en Nirvana stevig met elkaar in de clinch gingen. Maar achter de betonnen klankmuur die The Hickey Underworld metselde, verschansten zich ook nu weer melodieuze popsongs.

“Wow, we hebben bijna alleen nieuwe nummers gespeeld en jullie blijven even luid klappen”, merkte Faltakh op, alvorens er nog een striemend ‘Blonde Fire’ en een zinderend ‘Flamencorpse’ tegenaan te gooien. Van een furieuze finale gesproken.

Laat die derde plaat maar snel komen, dus. En u? Vergeet straks geen kaartje te kopen voor ‘Welp’ in Cinema Cartoon’s.

Michael Ilegems

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content