Voor een kleurrijk psychedelisch feestje aan de vooravond van de verkiezingen kon je bij niemand beter terecht dan bij The Flaming Lips. Hun show tijdens Les Nuits kon dan ook op de nodige bijval rekenen. En terecht: het was jaren geleden dat we de groep nog zó op dreef hadden gezien.
DA GIG: The Flaming lips op Les Nuits Botanique in Koninklijk Circus, Brussel op 24/5.
IN EEN ZIN: Een zinnenprikkelend klank- en lichtspel waarin de soms donkere inhoud van de songs het hoge amusementsgehalte nooit in de weg stond.
HOOGTEPUNTEN: ‘Yoshimi’ en ‘Race for The Prize’ waren evidente prijsbeesten, maar eigenlijk was het hele optreden van een zeer hoog niveau.
DIEPTEPUNTEN: Er vielen geen dipjes te noteren.
BESET QUOTE van Wayne Coyne: “Come on, it’s saturday night, let’s hear some screaming!”
Ballonnen, confetti, op het podium dansende reuzenfiguren, wie The Flaming Lips al vaker live aan het werk heeft gezien, is er onderhand mee vertrouwd. Het grote verschil met vroeger is dat de band uit Oklahoma al die rekwisieten dit keer al tijdens het openingsnummer van het concert in stelling bracht, zodat je je afvroeg hoe de heren in ’s hemelsnaam de rest van de avond spannend zouden weten te houden. Maar dat viel reuze mee. Een optreden van The Lips is sowieso een zinnenprikkelend klank- en lichtspel, dat de toeschouwer in een euforische stemming moet brengen. Die doelstelling werd in een volgelopen Koninklijk Circus probleemloos gehaald.
In het verleden werd de nadruk wel eens dermate op het theatrale gelegd, dat de muziek bijzaak dreigde te worden. Frustrerend, zeker omdat The Flaming Lips jarenlang met min of meer hetzelfde spektakel de podia afschuimden. De eerste keer dat we zanger Wayne Coyne, gevangen in een grote doorschijnende bal, over de hoofden van de concertgangers zagen rollen, stonden we perplex. Maar na de vierde keer noodde datzelfde beeld alleen nog tot geeuwen en viel pas echt op dat de groep er in muzikaal opzicht niet zoveel van terecht bracht. Dat moet ze zelf ook beseft hebben, want niet alleen had ze de visuele verpakking van haar optreden vernieuwd, ze had ook enkele goede muzikanten ingehuurd waardoor ze zich nu aandiende als een uit de kluiten gewassen septet. Bijgevolg werden de songs live haast net zo subtiel uitgevoerd als op de platen en waren alle laagjes en details prima hoorbaar.
Groen haar
Opvallend was dat The Flaming Lips hun set dit keer met de bisnummers begonnen. ‘She Don’t Use Jelly’, een hitje uit 1993, mocht de feestelijkheden openen en voor je het wist zag je een zon, een gekroonde kikker met vlindervleugels en enkele buitenaardse wezens op het podium dansen. Ook ‘Do You Realize?’, sinds 2009 de officiële rocksong van de staat Oklahoma én één van de populairste nummers van de groep, zat helemaal vooraan. Sinds Kliph Scurlock eerder dit jaar de bons kreeg, hebben The Lips twee drummers in de gelederen, en blijkbaar was het criterium voor hun toetreding dat ze… groen haar moesten hebben.
Een echt toonvaste frontman zal Wayne Coyne wellicht nooit worden en ook nu plukte hij af en toe de verkeerde noot van de balk, maar in vergelijking met eerdere concerten bracht hij het er in Brussel vocaal nog vrij behoorlijk van af. ‘In The Morning Of The Magicians’ zat dan weer vol lange instrumentale passages, waarin de synthetische orkestraties herinnerden aan Pink Floyd of aan de jaren zeventigversie van Genesis. Die symfonische referenties hoorden we ook terug in ‘Feeling Yourself Disintegrate’. “This is the best we’ve ever played that fucking song”, riep Coyne enthousiast, en dat was geenszins gelogen.
De klassiekers uit de set stelden evenmin teleur. De intro van ‘Yoshimi Battles The Pink Robots’ werd zelfs tweemaal gespeeld, omdat Wayne Coyne de fans de kans wilde geven de karatekreet synchroon mee te schreeuwen. ‘Race For The Prize’ werd aanzienlijk vertraagd, waardoor de onlading daarna juist nog méér effect sorteerde. Tijdens het door metalige gitaren aangedreven ‘The W.A.N.D.’ toonde het reuzenscherm twee dansende naakte dames en hanteerde Coyne een zoeklicht waarmee hij af en toe de aanwezigen jende. Maar omdat de zanger nu eenmaal tot de sympathiekse rocksterren van de jongste decennia behoort, kwam hij met zo goed als alles weg. Aandoenlijk trouwens hoe hij het publiek met een “Come on, come on, come on” telkens weer tot actieve participatie aanzette, en ieder nummer eindigde me “Thank you, thank you, thank you, I love you guys”.
Goedmoedige potentaat
Uit het vorig jaar uitgebrachte, weinig opkikkerende ‘The Terror’; hadden slechts twee nummers de selectie gehaald. Na ‘Look … The Sun Is Rising’ zou het nog duren tot de tweede helft van de show voor de groep met het fraaie ‘Try to Explain’ op de proppen kwam. Wayne Coyne, die het optreden was begonnen in een opzichtig glinsterend, zilverkleurig keizersgewaad, had zich intussen op een hoge steiger -een soort lichtgevende kubus- gehesen, zodat hij boven alles en iedereen uit torende en als een goedmoedige potentaat het strijdperk overzag. Ook de songs uit de vorige Lipsplaat, ‘Embryonic’, baadden in een science fictionsfeertje: ‘Watching the Planets’ en ‘Silver Trembling Hands’, waarin de zanger op een mini-trompet blies, hoefden voor de publieksfavorieten alvast niet onder te doen.
Na ‘A Spoonful Weighs A Ton’, dat in het Koninklijk Circus als orgelpunt fungeerde, werd het videoscherm volledig ingenomen door de letters LOVE, volgens Coyne het enige dat we in dit leven écht nodig hebben. De toegift was er één die perfect bij de geestverruimende sfeer van de overige nummers paste: een vrij getrouwe uitvoering van de Beatlesklassieker ‘Lucy In Ths Sky With Diamonds’, waarin de groep nog eens alle registers open trok.
Jammer dat The Flaming Lips hun set met twee nummers hadden ingekort, waardoor het Les Nuits-publiek verstoken bleef van hun cover van David Bowies ‘Heroes’. Maar niet gemopperd: ook al handelden hun songs vaak over sterfelijkheid, de heren slaagden er ook nu weer in van hun twee uur durende concert een even kierewiete als onweerstaanbare feel good-manifestatie te maken. Niet slecht voor een gezelschap dat al meer dan dertig jaar meedraait. Geen idee hoe het met u zat, maar ondergetekende heeft The Flaming Lips weer vol overgave gekust. Nu nog bedenken hoe hij dat thuis aan zijn vrouw zal uitleggen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: She Don’t Use Jelly / Do You Realize? / Watching The Planets / In The Morning Of The Magicians / Feeling Yoursef Disintegrate / Yoshimi Battles The Pink Robots Pt. 1 / Look … The Sun Is Rising / The W.A.N.D. / Race For The Prize / Try To Explain / Silver Trembling Hands / A Spoonful Weighs A Ton // Lucy In The Sky With Diamonds.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier