The Cult @ AB

Frontman Ian Astbury heeft nog maar net de moeilijkste periode uit zijn leven achter de rug. Het was dus afwachten of The Cult in de AB even moeiteloos over de massa zouden walsen als bij hun indrukwekkende passage van 5 jaar geleden.

Da gig: The Cult, 1 februari 2010, AB Brussel.

In één zin: pletwals-optreden van een gebelgde maar altijd interessante frontman en een gitaarwonder dat net als z’n riffs eeuwig jong lijkt te blijven.

Hoogtepunten: Horse Nation, Sweet Soul Sister, en Love Removal Machine, Astbury die Jim Morrisson tot leven wekte en, zoals altijd, dat ene moment waarop de drum inviel, vlak nadat de riff van ‘Sanctuary’ is opgekringeld uit een poel van fuzz en feedback.

Dieptepunten: De machtige howl van Ian Astbury was veel te ver naar achter gemixt.

Quote: ‘Our new album is produced by Chris Goss, who also produced the brothers from 2 many DJ’s’.

De voorbij drie-vier jaar waren de moeilijkste uit m’n leven, verzuchtte Ian Astbury onlangs. Een van z’n beste vrienden pleegde zelfmoord en hij kreeg privé nog een paar andere rake klappen te verwerken. Het was dus even afwachten of Astbury en de zijnen in de AB even moeiteloos over de massa zouden walsen als bij hun indrukwekkende passage van 5 jaar geleden.

Toen, tijdens Leffingeleuren, zag Ian Astbury er redelijk fit en uitgerust uit. Hij droeg een trendy hoody-sweater en shufflede kortgeknipt en sun-tanned het podium rond op witte sneakers. Voor de show werd alles wat nog maar in de buurt van drank of drugs gelégen had – en in de eerste plaats journalisten- de backstage uitgekegeld. Het concert was fantastisch. Vandaag weegt Astbury minstens 10 kilo meer – een mengeling van testosteron en melancholie. Hij verbergt op het podium z’n ogen achter donkere bril, z’n haar reikt tot halverwege z’n rug. Hij is bleek en in dikke lagen denim & leather gehuld, maar z’n howl is – bijna – onaangetast gebleven. Net als z’n grote muil. Novelty bands en journalisten zijn tussen de songs in nog steeds z’n favoriete pispalen. The Cult is nog steeds z’n favoriete band. Samenwerkingen met UNKLE en met de noise&drone freaks van Boris (protégé’s van Sunn0)))), een nieuwe plaat (met producer Chris Goss die hier een uurtje eerder op verdienstelijke wijze 20 jaar blues, drone, woestijnkabaal en stonerrock in een set van 45 minuten probeerde te proppen) en een nieuwe Europese tour, … bezigheidstherapie lijkt voor Astbury, die ooit deel uitmaakte van de troupe rond de visionaire anarchisten van Crass, nog de beste manier om z’n duivels uit te drijven

Ondanks z’n attitude komt Astbury bij momenten wat onzeker over: de power is er, maar z’n stem wordt te ver naar achter gemixt en dansen of z’n machtige howl secondenlang aanhouden is er nauwelijks bij. Maar, wonderlijk om bij te wonen, de man lààft zich aan rock & roll. Tegen het derde nummer, horse Nation begint hij warm te lopen en Sweet Soul Sister kan er alwere een journalistengrap af. En wanneer Astbury zich goed voelt, dan voelt ook z’n oude maatje Billy Duffy – let’s face it: The Cult, dat zijn Astbury & Duffy, de rest zijn doet er niet echt toe – zich in z’n sas. Duffy geeft gitaarles, z’n Gretsch White Falcon – de coolste gitaar ter wereld – jankt, brult en rockt, en haalt nu eens wijdse, desolate landschappen, dan weer oliedia’s en occulte bijeenkomsten voor de geest. De man speelt vingers in de neus – u had het moeten zien! – stijlgenoten als the Edge en consoorten op een hoopje.

De band citeert genereus en zonder zweem van ironie uit de goudomrande pagina’s van de Grote Rockencyclopedie, met knipoogjes naar The Stones (Undercover of the Night), Joy Division (Isolation), U2 en Pete Townsend (het – weliswaar gestileerder – molenwieken van Duffy). Astbury is minder lichtvoetig maar bangt z’n head en z’n haardos nog steeds als de allerbeste. Is dit een relevant concert? Alleen cynici kunnen beweren van niet. This is as rock and roll as it gets. Astbury vrààgt niet om ‘die handjes te zien’ maar de 20- tot 40 jarige vuisten van de voltallige AB gaan spontaan de lucht in. Dirty Little Rock Star, War, Wild Flower zijn hoogtepunten. De obligate ballad (Edie) blijft in de kast en She sells Sanctuary wordt niet opgespaard voor een voorspelbare bisronde. Astbury dankt het publiek uitgebreid en beleefd. En strooit kwistig complimetjes rond aan het adres van onder meer Chris Goss, Soulwax en de Dewaeles. Sanctuary zet ei-zo-na een wave of mutilation in gang onder de headbangende en rondhotsende massa, en Love Removal Machine sluit machtig af. Relevant? Wie zal het zeggen, maar wel een geweldig concert. Met als finale toegift een weinig subtiele maar wel machtige Doors-cover: ‘Break on through’, door Astbury speciaal voor de AB ingepakt als ‘a special treat for you guys, tonight’.

Setlist: Every man and woman is a star, Rain, Horse Nation, Sweet Soul Sister, White Play, Saints are down, Dirty Little Rock Star, Nirvana, Dreamtime, Embers, War, Wild Flower, Ghost Dance, She sells Sanctuary, Love Removal Machine,

Bissen: Rise, Spirit Walker, Break on through.

Peter Lissens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content