Met hun dansbare nostalgie zorgden The Chemical Brothers voor een eerste echt hoogtepunt op de Main Stage van Pukkelpop. Wat ze daarvoor nodig hadden? Minder gimmicks, meer muzikaliteit. En enkele lasers uit de ogen schietende robots, uiteraard.
What’s the fuss?
Ze spelen in hetzelfde klassement als Daft Punk, maar piekten in hun gelijklopende opgang minder hard dan de Fransen: Tom Rowlands en Ed Simons, The Chemical Brothers.
Het duo debuteerde intussen meer dan 20 jaar geleden met Exit Planet Dust (1995), twee jaar vóór Homework van Daft Punk dus. Maar waar de blitse robots internationaal scoorden met hun technospektakels, speelde het succes van de jongens uit Manchester zich vooral binnen Europa af. Daft Punk is Champions League, Chemical Brothers UEFA Cup. Maar noem hen toch maar geen subtoppers.
Bij de Chems draait het simpelweg minder om gimmicks en meer om muzikaliteit, én ze kunnen bogen op een uitstekende, voor spektakel garant staande livereputatie. Kregen we op dag 2 wél een headliner die naam waardig te zien?
Toch niet beter de toog opgezocht?
The Chemical Brothers speelden op Pukkelpop twee concerten: één voor alle dertigers, en één voor iedereen met minder levensjaren op de teller.
Het moet verwarrend geweest zijn voor de jonkies, dansmuziek met een ziel. Arme EDM-kids, die opgroeien op een dieet van dansmuziek die niet ademt, die van piek naar piek springt, zonder zuurstof te happen. Want de block rocking beats van The Chemical Brothers doen meer dan alleen maar beuken.
Op de machinerie van de Britten zit een draaiknop die de tijd manipuleert. Niet traag-snel-traag, maar van de acid house-dagen van eind jaren 80 naar de rave van de mid-90s, naar psychedelica van eind jaren zestig, naar de hiphop van de 80s, naar de hoogdagen van de superstar dj’s begin jaren 2000, naar de disco van de seventies, enzovoort, enzoverder. Opener Hey Boy, Hey Girl – here we go! – zette de toon, wat volgde was een rollercoaster aan hits en obscuurdere floor fillers, zoals enkele van hun Electronic Battle Weapons, anoniem genummerde raveraketten die Rowlands en Simons sinds jaar en dag enkel op vinyl uitbrengen, trouw aan hun dj-roots.
Het was smullen voor de dertigers, die ook gesoigneerd werden met de visuele show die de Brothers bij hun medley bedachten. Ergens tussen een screensaver van Microsoft anno 1993, een gepimpte gettoblaster en videoclips uit de hoogdagen van MTV. Metershoge breakdancers, voodoomaskers, psychedelische kleurenmengels, en lasers, véél lasers! Less is more, zo bewezen bijvoorbeeld de blauwe en gele springballen die simultaan op de schermen en op de wei op en neer stuiterden. Geen confetti, geen rook- of vuurmachines: sommige youngsters stonden er wat beteuterd naar te kijken, de iets oudere garde ging uit hun dak. Maar ook andersom. The Chemical Brothers brachten vakwerk en stijlvol spektakel. Dat mocht wel eens, op dit hoofdpodium, en Pukkelpop kende z’n eerste échte hoogtepunt.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Als toemaatje verschenen tijdens Galvanize twee ouderwetse speelgoedrobots boven het podium. Twee lasers uit de ogen schietende, metershoge speelgoedrobots, om precies te zijn. Nostalgie was zelden zo dansbaar.
(Jonas Boel)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier