Na een halfuurtje The Charlatans, een van die iconische britpopbands in het vaarwater van The Stone Roses, weet je het wel. Ze hebben misschien nieuwe nummers, maar over het algemeen klinken ze voorbijgestreefd.
Al bij het begin was de HF6-zaal voor de helft gevuld met een relatief ouder publiek. Afgezien van drummer Jon Brookes, die vorig jaar stierf aan hersenkanker, namen Tim Burgess en co plaats achter hun instrumenten. Een opzwepende drum en een soulful Hammond-orgeltje maakten ruimte voor de snijdende gitaar van opener ‘Weirdo’. De gelikte bas zorgde hier en daar zelfs voor enkele Spaanse kreten vanuit het publiek. Oude bekenden als bijvoorbeeld ‘North Country Boy’, ‘Just when you’re thinking things over’, ‘One to another’ en ‘Telling stories’ werden ook degelijk onthaald door de constant binnen- en buitenwandelende toeschouwers. Hoewel ze eerder routineus gebracht werden.
‘Let the good times be never ending’ was een van de nieuwe nummers. Dat hield in: een prominente rol voor het orgel, een hoop feelgoodakkoordjes en bijpassende cliché liefdestekst. Niet zo nieuw dus. ‘Talking in tones’, een subtiele beat met een wegebbende stem, was dan al iets beter. Maar het kon ons niet beletten volledig uit te tunen en ons af te vragen hoe een band die zijn twaalfde plaat ‘Modern Nature’ genoemd heeft, toch zo oud kan klinken. Een toffe ervaring voor de fans van vroeger, maar nieuwe zieltjes hebben The Charlatans hier niet gewonnen.
