Swervedriver @ Trix: Een onstuitbare natuurkracht

Swervedriver © Yvo Zels

De jongste jaren was er sprake van een heuse shoegaze-revival. Bands zoals My Bloody Valentine, Slowdive en Ride palmden, na jaren van inactiviteit, met succes weer de podia in. En ook Swervedriver behoort eindelijk weer tot de levenden. In Trix klonk de groep ronduit verschroeiend.

DA GIG: Swervedriver in Trix, Antwerpen op 17/11.

IN EEN ZIN: Swervedriver raasde met windkracht tien over het podium en bewees met de vingers in de neus dat zijn mix van zwartgeblakerde gitaarnoise, melodieuze indiepop en pastorale psychedelia nog niets van zijn vitaliteit heeft verloren.

HOOGTEPUNTEN: ‘Autodidact’, ‘Never Lose That Feeling’, ‘Rave Down’, ‘Lone Star’, ‘Everso’, ‘Duel’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Adam Franklin: “Het is een behoorlijk vreemde week geweest. Het doet dus deugd hier vanavond zoveel mensen te zien.”

Wie dacht dat de ingang van de Antwerpse rocktempel, na de traumatische gebeurtenissen in Parijs, door minstens drie legertanks zou worden bewaakt, zou algauw zijn/haar vergissing inzien. Alles leek ‘business as usual’ in Trix en zo was het goed. Want waar eindigt de voorzichtigheid en begint de angst? Swervedriver, net als Foals, Ride en Supergrass afkomstig uit de Britse universiteitsstad Oxford, bouwde sowieso al geluidsmuren van gewapend beton, waar je zelfs met een kalasjnikov niet doorheen raakte.

Het kwartet beleefde zijn gloriejaren tussen 1989 en ’98, maar ging destijds ten onder aan een instabiele bezetting, perikelen met platenlabels en de opkomst van de Britpop. In maart bracht Swervedriver met ‘I Wasn’t Born To Lose You’ voor het eerst in zeventien jaar weer een nieuwe langspeler uit en die zit sindsdien haast letterlijk in onze cd-lader vastgeroest.

Zeker, het kwartet nam de draad gewoon weer op waar het die aan het einde van de vorige eeuw, na ’99th Dream’, had laten liggen en kwam dus niet echt met spectaculaire vernieuwingen op de proppen. Maar zijn come-back resulteerde wél in één van de vitaalste gitaarrockplaten van het jaar, zodat we met spanning uitzagen naar de eerste Belgische passage van de groep sinds ze in 2008 occasioneel weer begon op te treden.

Effectpedaaltjes

Eigenlijk hebben we nooit begrepen waarom het viertal tijdens de jaren negentig het shoegazer-etiket kreeg opgeplakt. Want waar de muziek van de andere groepen uit het genre vaak een beetje etherisch en contourloos aandeed, hoorde je bij Swervedriver invloeden van luidruchtige, in reverb en feedback gedrenkte Amerikaanse bands als Hüsker Dü en Dinosaur Jr, gecombineerd met melodieuze indiepop en pastorale psychedelia.

Centraal in het klankbeeld stonden de sierlijk verweven gitaarspinsels van frontman Adam Franklin en Jimmy Hartridge, die werden vervormd middels een bonte verzameling effectpedaaltjes. Naar het concert in Antwerpen te oordelen, is dat vandaag nog altijd zo, al klinken de nieuwe songs iets dromeriger dan het geval was in de jaren negentig.

“Geen idee hoe oud jullie zijn, maar het is verdomd lang geleden dat we nog op een Belgisch podium hebben gestaan”, mompelde Franklin bij wijze van begroeting. Niettemin was het een aangenaam weerzien. Opener ‘Autodidact’, één van de zeven nummers uit ‘I Wasn’t Born To Lose You’ die in Trix op de setlist prijkten, was meteen een schot in de roos.

Swervedriver koppelde power aan subtiliteit: de ritmesectie (de van Supergrass bekende bassist Mick Quinn en drummer Mikey Jones) speelde strak en trefzeker, terwijl Hartridge de songs voortdurend verrijkte met ingenieuze motiefjes en verrassende harmonieën. Ook het geestverruimende ‘Setting Sun’, het zwartgeblakerde ‘Last Rites’ en het catchy ‘For A Day Like Tomorrow’ prikkelden de verbeelding en voelden net zo verfrissend aan als een regenbui na een zwoele zomerdag.

Eendimensionaal

Soms klonk Swervedriver als een grungy versie van The Byrds. Dat was geen toeval: de groep speelde in Antwerpen zelfs een cover van wijlen Gene Clark, die dag op dag 71 jaar geleden ter wereld kwam. Tussen het nieuwe materiaal door greep het kwartet terug op enkele klassiekers uit zijn beginperode, zoals de nog altijd onweerstaanbare single ‘Never Lose That Feeling’, het schuimbekkende ‘Rave Down’ en met een gordel van decibels uitgeruste knallers als ‘Son of Mustang Ford’ of ‘Last Train to Satanville’.

Hoewel de nadruk vooral op platen als ‘Raise’ en ‘Mezcal Head’ lag, liet de groep haar in commercieel opzicht minder succesrijke werkstukken, ‘Ejector Seat Reservation’ of ’99th Dream’, zeker niet links liggen. Daarvan getuigden rustiger nummers als ‘The Birds’ en ‘These Times’.

Eén minpuntje slechts: de stem van Adam Franklin werd iets te vaak overwoekerd door de gitaarnoise (een probleem waar ook My Bloody Valentine vaak mee te kampen heeft), waardoor de gelaagde popmelodieën niet altijd even goed tot hun recht kwamen en de sound van Swervedriver af en toe een beetje eendimensionaal dreigde te worden. Op nieuwe songs als ‘Lone Star’, ‘I Wonder’ of ‘Everso’ viel echter niets af te dingen. En met het withete, wervelende ‘Duel’, waarin het kwartet vaag naar metal neigde, kregen de toeschouwers de genadeslag.

Swervedriver manifesteerde zich in Trix als een onstuitbare natuurkracht die met windkracht tien over het podium raasde. Tot dusver is de groep in de VS en Australië altijd populairder geweest dan in haar thuisland, maar als ze erin slaagt op haar huidige elan door te gaan, heeft ze zonder twijfel nog heel veel moois in petto.

DE SETLIST: Autodidact / For Seeking Heat / Never Lose That Feeling / Setting Sun / Gene Clark cover / Last Rites / Rave Down / These Times / For A Day Like Tomorrow / MM Abduction / Lone Star / The Birds / Son of Mustang Ford / I Wonder // Everso / Last Train to Satansville / Duel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content