Suzanne Vega in de AB: Een feest van nuance en verfijning

© Yvo Zels

Suzanne Vega is vandaag niet langer de folkpopsensatie die halverwege de eighties de ethergolven domineerde. Maar tijdens de openingsavond van haar nieuwe Europese tournee in Brussel bewees de New Yorkse zangeres dat ze ook op haar 57ste werk van hoog niveau blijft afleveren.

DA GIG: Suzanne Vega in AB, Brussel op 12/6.

IN EEN ZIN: Vega koos voor een sobere duo-opstelling, maar met haar uitgekiende mix van oud en nieuw materiaal wist ze het publiek moeiteloos bij de les te houden.

HOOGTEPUNTEN: Caramel, Small Blue Thing, Blood Makes Noise, Harper Lee, I Never Wear White, Luka…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE (ter aankondiging van Blood Makes Noise): ‘I hope you like it. But if you don’t, well, it’s a short song.’

Sinds ze in 1985 debuteerde, heeft Suzanne Vega al heel wat modes overleefd. Haar carrière houdt al ruim drie decennia stand, maar haar liedjes klinken nog altijd even gesofisticeerd en tijdloos. Echte hits heeft ze tegenwoordig niet meer, maar de artieste beschikt wél over een trouw publiek dat elke tournee opnieuw de zalen vult.

Vega verkiest steevast nuance en finesse boven het Grote Gebaar en blijft, ook als gevestigde musicienne, nieuwe artistieke uitdagingen opzoeken. Zo bedacht ze een jaar of vijf geleden nog een theatermonoloog over het leven en werk van Carson McCullers, de Amerikaanse schrijfster die in de eerste helft van de vorige eeuw bekend werd met romans in het Southern Gothic-genre als The Heart Is A Lonely Hunter en The Member of the Wedding.

Tien van de songs die Vega, samen met Duncan Sheik, voor die voorstelling schreef, kwamen terecht op de vorig najaar verschenen cd Lover, Beloved: Songs From An Evening With Carson McCullers, een voornamelijk akoestische plaat met echo’s van cabaret en fortiesjazz. De eloquente zangeres kruipt in de huid van de openlijk biseksuele McCullers en verwerkt niet alleen stukken uit haar biografie, maar ook uit haar literaire geschriften. Zo ontstaat uiteindelijk een verhaal waarin de grens tussen historische feiten en interpretatie niet altijd makkelijk te trekken valt, maar dat de in 1967 overleden auteur op een boeiende manier weer tot leven wekt.

We vernamen dat Suzanne Vega Gypsy op haar achttiende had geschreven voor haar eerste echte zomerliefde in Engeland. In Liverpool ging over dezelfde man, maar dan vijftien jaar later.

Jammer genoeg putte Suzanne Vega in de AB slechts mondjesmaat uit haar recentste werkstuk. Want ze besefte natuurlijk ook wel dat de mensen die een kaartje hadden gekocht vooral haar bekende songs wilden horen. De chanteuse, die in zowat de helft van de nummers een akoestische gitaar beroerde, liet zich assisteren door de producer van haar jongste twee platen, de Ierse gitarist Gerry Leonard. Niet de eerste de beste, zo bleek: de man was al te horen aan de zijde van Laurie Anderson, Rufus Wainwright en Roger Waters en drukte zijn stempel op de cd’s Heathen, Reality en The Next Day van David Bowie.

Ondanks die sobere duo-opstelling hadden Vega en Leonard er geen enkele moeite mee het podium van de AB helemaal te vullen: een teken dat we te maken hadden met grote persoonlijkheden.

Suzanne Vega in de AB: Een feest van nuance en verfijning
© Yvo Zels

Confidenties

De avond werd ingezet met een vingerknippend Fat Man & Dancing Girl en wat volgde was een set waarin bekend materiaal werd afgewisseld met songs van recentere signatuur. ‘We hebben best wel wat te vieren’, meldde Suzanne Vega, verwijzend naar het feit dat haar cd’s Solitude Standing en 99.9 F° dezer dagen respectievelijk dertig en vijfentwintig jaar oud zijn. Voor volgende herfst staat er zelfs een tournee in de steigers waarop beide platen integraal na elkaar zullen worden uitgevoerd. Of die ook naar België komt, is nog niet helemaal zeker, maar de aanwezigen in de AB mocht zich alvast op een voorsmaakje verheugen.

Aan publieksfavorieten overigens geen gebrek: Marlene on the Wall (Vega’s ode aan Marlene Dietrich), het sensuele, bossanova-achtige Caramel en het in zichzelf verzonken Small Blue Thing werden tijdens het eerste kwartier al vrijgegeven. Ook de ballade The Queen and the Soldier (over het contrast tussen de machtigen en de stemlozen en de relatieve waarde van een mensenleven) kon uiteraard niet ontbreken.

En dan waren er nog de kleine confidenties die de band tussen de artieste en haar gehoor een beetje nauwer moesten aanhalen. Zo vernamen we dat Suzanne Vega Gypsy op haar achttiende had geschreven voor haar eerste echte zomerliefde in Engeland. In Liverpool, dat erop volgde in de set, ging over dezelfde man, maar speelt zich vijftien jaar later af.

Suzanne Vega in de AB: Een feest van nuance en verfijning
© Yvo Zels

Het ene moment liet Leonard, die zich afwisselend van een elektrische gitaar en een akoestische 12-string bediende, zijn instrument zo ijl als een synth klinken, het andere potig en grofkorrelig, zoals in Blood Makes Noise. Uit Lover, Beloved plukte Vega het jazzy, uptempo New York is My Destination en het gevatte Harper Lee. Daarin werd het jaloerse en competitieve karakter van Carson McCullers volop in de verf gezet en veegde Vega de vloer aan met onder anderen Virginia Woolf, Marcel Proust, William Faulkner en F. Scott Fitzgerald. Het zal verstokte literatuurliefhebbers ongetwijfeld een brede glimlach zal hebben ontlokt.

Liever zwart dan wit

Vega’s gevoel voor humor bleek ook uit het relatief recente I Never Wear White. ‘Het is niet echt mijn kleur’, grapte de zangeres, verwijzend naar haar zwarte outfit. ‘Ik draag enkel wit wanneer ik trouw. En dat gebeurt eerlijk gezegd niet zo vaak.’

Leuk citaatje: ‘Black is the truth / Of my situation / And for those of my station in life / All other colors lie’. Ook hier kwam Gerry Leonard opvallend stevig uit de hoek. De man speelde zo expressief en ging zo behendig om met zijn effectapparatuur dat hij van iedere song een belevenis maakte.

Gitarist Gerry Leonard ging zo behendig om met zijn effectapparatuur dat hij van iedere song een belevenis maakte.

In de laatste rechte lijn diepte de goed bij stem zijnde Suzanne Vega nog een laatste lading classics op, zoals Left of Center, Solitude Standing en, uiteraard, haar grootste hits: Luka, een popliedje over huiselijk geweld en kindermishandeling, gevolgd door het tot meezingen én heupwiegen nodende Tom’s Diner – ook nu weer op een huppelende beat geplant.

Als eerste bis greep Vega met Carson’s Last Summer nog eens terug op haar jongste plaat. ‘Misschien vinden jullie er op dit moment niks aan’, meldde ze tongue-in-cheek. ‘Maar er komt een moment waarop dit nummer oud zal zijn en ik wed dat jullie er tegen dan allemaal van zullen smullen.’ De zangeres hoefde zich echter geen zorgen te maken: het publiek at gewillig uit haar hand en toonde zich de hele avond van zijn warmste kant. Het was dan ook een concert waar weinig op af te dingen viel: wat ons betreft, mag Suzanne Vega gerust om de drie maanden langskomen. (D.J.M.)

DE SETLIST: Fat Man & Dancing Girl / Marlene on the Wall / Caramel / Crack in the Wall / Small Blue Thing / The Queen and the Soldier / Gypsy / In Liverpool / Blood Makes Noise / New York Is My Destination / Harper Lee / Solitude Standing / Left of Center / I Never Wear White / Some Journey / Luka / Tom’s Diner // Carson’s Last Supper // Rosemary.

Suzanne Vega in de AB: Een feest van nuance en verfijning
© Yvo Zels

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content