Wie Stromae niet kent, is waarschijnlijk nog maar net teruggekeerd van een missie naar mars. Zijn single ‘Alors on danse’, die dik anderhalf miljoen kopers vond, voerde in elf Europese landen de hitlijsten aan en ook zijn concert in de AB was al maanden van tevoren uitverkocht.
DA GIG: Stromae in een uitverkochte AB, Brussel op 4/3.
IN EEN ZIN: Een onderhoudend optreden van een man die het met zijn autentieke mix van hiphop, elektro, house en chanson tot nieuwe Belgische volksheld heeft geschopt.
HOOGTEPUNTEN: ‘Alors on Danse’, ‘Te quiero’, ‘Putain Putain’.
DIEPTEPUNTEN: waren er niet.
BESTE QUOTE: “Fijn dat jullie met zovelen naar de AB zijn afgezakt. En ik die dacht dat ik in mijn eigen land, mijn eigen stad, bij niemand steun zou vinden. Duizend keer bedankt, publiek.”
Stromae, een zanger, songwriter en producer met Belgisch-Rwandese wortels, groeide in enkele maanden uit tot een fenomeen. Met zijn cross-over van hiphop, elektro, house en chanson wist hij, zowel in binnen- als buitenland, een gevoelige snaar te raken. De 25-jarige Brusselaar, bij de bevolkingsdienst van Jette geregistreerd als Paul Van Haver, maakt dan ook geen oppervlakkige dansmuziek en laat zich evenmin in met opgefokte gangstatoestanden. Stromae bedenkt échte liedjes die ergens over gaan. Hij zingt en rapt op een autentieke en herkenbare manier over de grauwheid van het bestaan of de problemen van alledag, maar tegelijk bruist zijn muziek van positivisme en levensvreugde. Zijn debuut-cd ‘Cheese’, die bij ons in een mum van tijd platina haalde, maakte hij thuis in zijn eentje, met behulp van een laptop en een synth. En ook al citeert hij zelf The Streets en Faithless als inspiratiebronnen, als je naar zijn teksten luistert snap je meteen waarom hij door sommigen als ‘le nouveau Jacques Brel’ naar voren wordt geschoven.
De jongste maanden werd Stromae letterlijk bedolven onder de onderscheidingen: twee MIA’s, een prestigieuze European Border Breaker Award en Nationale Song van het Jaar in verscheidene persorganen. Zijn clip voor ‘Alors on danse’ werd op YouTube al meer dan zestig miljoen keer aangeklikt. Voorts mocht de Brusselaar zich verheugen over lovende recensies in The Guardian, een remixbehandeling door Kanye West en was hij de meest gegooglede Belgische artiest van 2010.
Geen wonder dus dat Stromae in de AB als een ware volksheld werd ingehaald. De zanger verscheen in een decor dat er uitzag als een kantoorruimte, maar waarvan de muren ook als projectieschermen dienst deden. Zoals je het van een ex-filmstudent mocht verwachten, was de visuele aankleding van de show smaakvol en inventief, al bleef die vaak beperkt tot sober zwart-wit. Stromae drukte bij de aanvang van ‘Bienvenue chez moi’ op een knopje van zijn computer en gaf daarmee het startschot voor een kolkend feestje, waar pas 75 minuten later een einde aan zou komen. Meteen liet de zanger twee levensgrote dummies aanrukken, die achter een keyboard en een elektronische drumpad werden geplaatst. Consternatie alom toen die Jansen en Jansens-achtige figuren, compleet in het zwart en met bolhoed, tijdens ‘Summertime’, plots begonnen te bewegen en dus echte muzikanten bleken te zijn.
Stromae had trouwens nog meer grapjes in petto. Nu eens gedroeg hij zich als een schoolmeester die naar zijn songs verwees als ‘des leçons’ en stap voor stap demonstreerde hoe zijn tracks in de studio tot stand kwamen. Dan weer kroop hij in de huid van een predikant (‘House’llelujah’), muziekverslaafde (‘Rail de musique’) of jogger (‘je cours). Hij had het over huiselijk geweld (‘Dodo’) en morele keuzes (‘Peace or Violence’), maar toverde met ‘Silence’ ook een pure dancetrack te voorschijn en deed met het uitbundige ‘Te quiéro’ en het escapistische ‘Alors on Dance’, zoals verwacht, de zaal ontploffen. Vervolgens leerde hij alle communautaire scherpslijpers een lesje door, samen met Arno, een explosief ‘Putain Putain’ te voorschijn te toveren en beleed hij met ‘Cheese’ nog even zijn levensfilosofie: wat er ook gebeurt, blijf altijd glimlachen. De enige bis was een beatloze reprise van ‘Alors on danse’, nu begeleid door een symfonisch orkest dat zijn bijdrage leverde vanaf een van de beeldschermen.
Geen spectaculair maar wel een onderhoudend optreden, van een toffe peer die ons land weer even op de muzikale wereldkaart heeft gezet. Ga daar bij De Wever of Di Rupo maar eens om.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Bienvenue chez moi / Summertime / Te quiero / Peace or Violence / Dodo / Silence / House’llelujah / Rail de musique / Alors on danse / Putain Putain / ? / Je cours / Cheese // Alors on danse (reprise).
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier