Steve Wynn @ Het Depot: In zwembroek naar een chique diner

In 2013 gaf Steve Wynn in het Depot nog een verpletterend concert met zijn herenigde Dream Syndicate. Dit keer speelde hij er in zijn eentje, maar de power was er niet minder om: een folkie zal de Amerikaan wel nooit worden. Volume, adrenaline en dynamiek waren dus de sleutelwoorden.

Wie Steve Wynn al een poosje volgt, weet dat de man wel vaker solo op het podium staat. Doorgaans bedient de inmiddels 55-jarige zanger zich daarbij van een akoestische gitaar, zodat hij andere accenten kan leggen en je zijn songs op een heel andere manier gaat beluisteren. Een interessante oefening, daar niet van, maar als doorgewinterde rockmuzikant schept Wynn er toch vooral behagen in lawaai te maken. Zijn nieuwe cd heet niet toevallig ‘Solo! Electric (vol.1)’: ook zijn huidige tournee verloopt volgens die formule. Ze geeft de artiest de gelegenheid nummers te putten uit alle stadia van zijn carrière en het hele spectrum te bestrijken tussen schreeuwen en fluisteren.

Ook in Leuven speelde hij weer op het scherp van de snee. Het podium was dit keer, een beetje verrassend, opgesteld in de foyer van Het Depot, wat het concert een even informeel als intimistisch karakter verleende. Steve Wynn, die bekend staat als een van de sympathiekste mensen uit het rock-‘n-rollcircuit, voelde zich in die context als een vis in het water en speelde een gulle set die afklokte op 120 minuten en goed was voor 26 songs.

Luider en sneller

Een muzikant die zonder begeleiders aantreedt, heeft het voordeel dat hij niet gebonden is aan een vaste setlist en dus over de vrijheid beschikt zijn invallen van het moment te volgen. Dat komt de frisheid en de spontaneïteit van zijn optreden alvast ten goede. Wynn stelde in dat opzicht zeker niet teleur. Hij verraste zowel door zijn songkeuze als door zijn vertolkingen, die niet zelden afweken van de bekende plaatversies. Zo was het onheilspellende ‘Daddy’s Girl’ totaal vertimmerd en had ‘Sweetness and Light’, dat zijn leven begon als popliedje, inmiddels een veiligheidsspeld door de neus geduwd gekregen. De zanger speelde het voor de gelegenheid twee maal sneller en vijf maal luider dan gewoonlijk. Tijdens ‘Tell Me When It’s Over’ haalde Steve Wynn dan weer een harmonica boven, al associeerde hij die vooral met folkclubs en koffiehuizen, plekken waar hij zich naar eigen zeggen niet echt thuis voelde. “Telkens wanneer ik een smoelschuiver opdiep, voel ik me als iemand die in zwembroek op een chique diner verschijnt”, grapte hij.

‘Sustain’ was van een Byrds-gitaartje voorzien, tijdens ‘My Old Haunts’ experimenteerde Wynn met stemvervormers en broeierige nummers als ‘When You Smile’ en ‘Burn’ behoorden tot de elf (!) parels van The Dream Syndicate die in Leuven zouden worden opgedolven. De zanger putte echter net zo goed uit het repertoire van Danny & Dusty (zijn project met Dan Stuart van Green on Red) en de underdog-supergroep Gutterball die, tot zijn spijt, nooit meer actief zal zijn. Steve Wynn vermeldde het niet expliciet, maar dat laatste heeft alles te maken met het feit dat Bryan Harvey, één van de kernleden, in 2006, samen met zijn gezin, op een gruwelijke wijze door inbrekers werd vermoord. Wynn herdacht zijn vriend met ‘Transparency’ en het op een knappe gitaarriff gebouwde ‘Hesitation’. Met ‘Cloud Splitter’, ‘Summer California Line’ en ‘We Don’t Talk About It’ stonden ook enkele potige nummers van The Miracle 3 op het menu, al misten we hier soms wel een ritmesectie.

Cineast zonder camera

Het concert was al drie kwartier aan de gang toen Steve Wynn de toeschouwers voorstelde de stoelen opzij te schuiven, zodat ook de fans die helemaal achteraan stonden dichter bij het podium konden komen. Vanaf dat moment kreeg de show een heel andere, meer ongedwongen vibe en ging de zanger in op verzoekjes uit het publiek. Dat was vooral goed nieuws voor adepten van The Dream Syndicate, want die kwamen volop aan hun trekken tijdens ‘Boston’, de zwartgeblakerde uitvoeringen van ‘The Days of Wine and Roses’ en ‘Then She Remembers’ of de van Blind Lemon Jefferson geleende bluesklassieker ‘See That My Grave Is Kept Clean’. ’50 in a 25 Zone’ was pure r&b en tijdens het huiveringwekkende ‘Merrittville’ manifesteerde Steve Wynn zich andermaal als een cineast zonder camera. Of als een misdaadauteur die zijn verhalen niet opschreef met een pen maar met zijn gitaar. We wachten dus nog altijd in spanning op het moment dat Wynn, net zoals zijn collega’s Nick Cave, Willy Vlautin, Steve Earle en Josh Ritter, met een heuse roman op de proppen komt.

De Californische New Yorker bewees eer aan wijlen Lou Reed, net als Neil Young één van zijn grote voorbeelden, met een ijzersterk ‘Coney Island Baby’, en gooide er nog een fraaie cover van Robbie Robertsons ‘Stage Fright’ bovenop. Toen het slotakkoord van ‘Baby, We All Gotta Go Down’ (de zevende bis) weerklonk, stond Steve Wynn al twee uur op het podium. Zelf hadden we echter het gevoel dat zijn optreden in een oogwenk voorbij was gevlogen. De man is nu eenmaal een begenadigde performer die zijn songs avond na avond nieuw leven inblaast en van iedere set die hij speelt een belevenis maakt. Zijn passage in Leuven vormde op die regel geen uitzondering.

Sinds Steve Wynn zich 1982 opwierp als een pionier van de invloedrijke Paisley Undergroundbeweging in L.A., heeft hij al meer dan dertig langspelers uitgebracht, de live-platen niet eens meegerekend. Dat hij na al die jaren nog steeds geen sporen van artistieke bloedarmoede vertoont, zegt iets over de immensiteit van zijn talent. Wynn for life!

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Tell Me When It’s Over / Daddy’s Girl / Cloud Spitter / Sustain / My Old Haunts / Southern California Line / When You Smile / Burn / Shelley’s Blues, Part 2 / Transparency / Hesitation / We Don’t Talk About It / Sweetness and Light / Boston / The Days of Wine and Roses / Coney Island Baby / Love Me Anyway / Then She Remembers / See That My Grave Is Kept Clean // 50 in a 25 Zone / Merrittville / Carolyn / Grace / Stage Fright // Top of the Hill / Baby, We All Gotta Go Down.