Twee kleine keyboards, een vijftal elektrische en akoestische gitaren en een mondharmonica: meer rekwisieten had Stef Kamil Carlens niet nodig om het publiek in vervoering te brengen. Dat deed hij met een knappe soloset die vooral zijn kwaliteiten als singer-songwriter benadrukte.
DA GIG: Stef Kamil Carlens intiem in de Handelsbeurs, Gent op 18/3.
IN EEN ZIN: Een hartverwarmende set die bewees dat Carlens’ songs ook in hun meest afgekloven versies overeind blijven.
HOOGTEPUNTEN: teveel om op te noemen. De hele set was van topniveau.
DIEPTEPUNT: enkele dagen eerder hadden we Carlens tijdens een Brussels huiskamerconcert een pakkende nieuwe song horen vertolken: ‘Empty World’, geschreven ter nagedachtenis van Yasmine. In Gent vergat hij hem domweg te spelen, zoals hij na het concert zelf erkende.
BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Je Range’: “Dit is het sprookje van 1001 toetsen. Helaas hebben ze slechts twee verschillende kleuren.” En nadien: “Pff, dit was moeilijk. Blij dat het achter de rug is.”
Toen Stef Kamil Carlens in 2010 de vijftiende verjaardag van Zita Swoon vierde, was dat voor hem een prima aanleiding om zijn relatie met zijn groep te herdefiniëren. Hij nam zich voor in de toekomst projectgerichter te gaan werken, met een flexibele line-up die, afhankelijk van de omstandigheden, kon worden ingekrompen of uitgebreid. Ook voelde hij de behoefte zich wat minder op de inhoud en wat meer op de vorm te concentreren en zo de muziek zelf te laten spreken. Dat verklaart waarom de tegen 18 april aangekondigde cd ‘Dancing With The Sound Hobbyist’, van wat nu de Zita Swoon Group heet, overwegend instrumentale tracks bevat. Intussen trok Carlens ook enkele keren naar Burkina Faso, waar hij een samenwerking met West-Afrikaanse muzikanten op poten zette. Het resultaat, een duettenprogramma met zangeres Awa Demé, valt vanaf 12 mei te proeven in het Antwerpse Zuiderpershuis.
Maar de artiest herbront zich momenteel ook nog op een andere manier, met een korte reeks intieme soloconcerten. In Gent bewees hij alvast dat zijn sobere ‘back to basics’-aanpak de zeggingskracht van zijn liedjes niet in de weg stond. Carlens was goed bij stem, toonde zich een veelzijdige gitarist en wist het aandachtig luisterende publiek moeiteloos zijn wereld binnen te trekken. Wie gehoopt had op de hits, was er wél aan voor zijn moeite. De zanger genoot zichtbaar van de vrijheid die de soloformule hem bood, speelde zonder setlist en liet zich dus leiden door de inspiratie van het moment. Het werd een avond vol folk en blues waarin nieuwe (of althans onbekende) nummers werden afgewisseld met enkele oude bekenden.
Hoewel bij Zita Swoon het ritme de jongste jaren een steeds prominentere plaats innam, gaf de zanger nu gewoon rudimentair de maat aan door met zijn voet op de podiumvloer te tikken of, zoals in de set-opener, een metrofoon te laten meelopen. Rusteloosheid, verlangen en mijmeringen over het verleden stonden in de songs centraal en meer dan eens riep Stef Kamil Carlens de geest van Bob Dylan op. Maar door regelmatig van instrument te wisselen, wist hij toch een zekere klankrijkdom op te roepen. In ‘Leave the Town’ gebruikte hij bijvoorbeeld een ukulele, in ‘Pretty Girl’ een dobro en in de meer bluesy nummers (‘Blues for Sammy’, over zijn inmiddels gestorven hond, en het uit de Moondog Jr-periode daterende ‘Jo’s Wine Song’). speelde hij slide op een gitaar waarvan de body gemaakt was van een sigarenkist.
Uiteraard zaten er ook enkele Franstalige songs in de set. ‘Quand Même Content’ was een speels chanson met een virtuele pianobijdrage van Erik Satie en ‘Je Range’ steunde op keyboards en stemvervormers, maar zelf waren we het meest onder de indruk van het migratie-epos ‘L’Opaque Paradis’, waarin het twangy snarenspel, zeker naar het einde toe, op een vorm van exorcisme geleek. Nooit gedacht dat Carlens zich nog eens aan muzikale voodoo zou wagen.
Voorts werden we getrakteerd op een fraaie Dylancover (‘Most of the Time’), enkele afgekloven Zita Swoon-nummers (een nostalgisch ‘Big City’, een donker en bespiegeld ‘Lonely Place’) en prachtige nieuwe liedjes over vergankelijkheid (‘After I’m Gone’) of de misverstanden tussen generaties (‘Beautiful People’). De toeschouwers wisten deze verstilde, intimistische en kwetsbare Stef Kamil Carlens zeer te appreciëren en reageerden warm en geestdriftig. Iemand verzocht om Dylans ‘Every Grain of Sand’ en werd prompt op zijn wenken bediend. Daarna bleek de zanger echter, jammer genoeg, door zijn songvoorraad heen te zitten.
Slotsom: een magische avond die de Antwerpse artiest eens van een andere zijde belichtte. We kunnen enkel hopen dat Carlens zich in de nabije toekomst nog vaker aan dit soort solo-uitstapjes waagt.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Longing Stays Inside / Leave the Town / Pretty Girl / L’ Opaque Paradis / Quand Même Content / Blues for Sammy / Jo’s Wine Song / Lonely Place / Je Range / Most of the Time / Big City / Beautiful People / After I’m Gone // Every Grain of Sand
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier