Stars @ Botanique: Van fonkelend tot bijna uitgedoofd

Soms volstaat het de juiste groepsnaam te kiezen om te worden wat je nog niet bent. Vraag dat maar aan Stars, een groep uit Montréal die al meer dan tien jaar oplicht in het heelal van de popmuziek. In de Botanique kwam ze haar nieuwe cd ‘The North’ voorstellen.

DA GIG: Stars in de Orangerie van Botanique, Brussel op 16/12.

IN EEN ZIN: In haar beste songs toonde Stars zich een wereldgroep, maar door de aanwezigheid van iets minder overtuigend materiaal was het een concert met pieken en dalen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Your Ex-Lover is Dead’, ‘Dead Hearts’, ‘Ageless Beauty’, ‘The North’, ‘The 400’.

DIEPTEPUNT: ‘Do You Want to Die Together?’

BESTE QUOTE van Torquil Campbell: “Het is een eer voor ons in dit prachtige gebouw te mogen spelen. De persoon die ooit besloot het ten dienste te stellen van muziek en kunst kan niet genoeg geprezen worden.”

De muziek van het Canadese vijftal is verwant met die van The Cardigans: warm, melodieus en radiovriendelijk, maar met emotionele angeltjes die iets dieper prikken dan bij de doorsnee popband. Enkele leden waren ooit betrokken bij het inmiddels legendarische Broken Social Scene.

Stars richt zich echter op een breder publiek en slaat een brug tussen indie en populair. Geen toeval dus dat zanger Torquil Campbell in een gescheurd T-shirt van The Smiths op het podium verscheen, terwijl zangeres Amy Millan voor een soortgelijk kledingstuk van Madonna had gekozen.

Zopas brachten Stars hun zesde langspeler uit. Daarop komen ze aanmerkelijk luchtiger, speelser en opgewekter uit de hoek dan op voorgangers ‘In Our Bedroom After the War’ en ‘The Five Ghosts’. De plaat bevat een reeks bedachtzame, in nostalgie badende liedjes over de immer voorttikkende tijd, romances die tot mislukken zijn gedoemd en het leven in ‘The North’, waar de muzikanten hun wortels hebben.

De bitterzoete mijmeringen van het gezelschap hebben nu, net als ten tijde van debuut-cd ‘Nightsongs’, een elektropopinjectie gekregen en de teneur houdt het midden tussen cynisch en sentimenteel. Je begrijpt meteen waarom de Canadezen Morrissey en Paddy McAloon van Prefab Sprout tot hun voornaamste invloeden rekenen.

Wierook

Wat Stars uniek maakt, is dat ze niet over één maar twee blikvangers beschikken. Tijdens de set in de Botanique namen Campbell (ook een succesrijk acteur) en Millan op vocaal vlak elk afwisselend het voortouw, waarbij de ander altijd voor fraaie harmonieën zorgde. Het optreden begon met de tintelende synthpop van ‘The Theory of Relativity’, één van de tien nummers uit de nieuwe cd die in Brussel op de setlist prijkten.

Maar Stars zouden in de loop van de avond bewijzen meer dan één kunstje in de vingers te hebben. ‘The North’, waarin Torquil Campbell een melodica opdiepte en het door Amy Millan gezongen ‘Lights Changing Colour’, bedwelmden je als wierook in een gebedshuis. In het iets agressievere, door Woody Guthrie geïnspireerde ‘A Song Is A Weapon’, werd het persoonlijke politiek gemaakt. Van de oudere songs brachten vooral de sprankelende powerpop van ‘Ageless Beauty’ en ‘Elevator Love Letter’, met welsprekend snarenwerk van Millan en gastgitarist Chris McCarron, vaart in de set.

Campbell toonde zich een opvallend bevlogen frontman, al kan dat uiteraard iets te maken hebben gehad met de vele cocktails die hij tijdens het optreden consumeerde. In ieder geval legde de groep tijdens ‘Midnight Coward’ en ‘Soft Revolution’ behoorlijk wat dynamiek aan de dag, stuiterde ‘Take Me to the Riot’ een eind weg en vertoonde ‘I Don’t Want Your Body’ zelfs een zekere disco-allure.

Het mooist was hoe harmonieus de stemmen van de twee spilfiguren zich met elkaar verstrengelden en hoe het mannelijke en het vrouwelijke gezichtspunt elkaar afwisselden in pakkende duetten als ‘Your Ex-Lover is Dead’ (opvallend basloopje, zinderende climax) en ‘Dead Hearts’. GOTYE heeft met zo’n dialoog een wereldhit gescoord, maar Stars beheersen dat trucje al járen.

Uitschuiver

Tijdens het nieuwe ‘Hold On When You Get Love’… vatte Torquil Campbell de essentie van de groep trefzeker samen met de regels “Take the weakest thing in you / And then beat the bastards with it”. Niet dat de show geen inzinkingen kende: soms zweemden de liedjes naar banaliteit (‘Backlines’) of gingen ze gebukt onder een overdosis synthesizers (‘Walls’).

Maar de zwaarste uitschuiver was toch ‘Do You Want to Die Together?, een duet dat geïnspireerd was door de melodramatische tienerromantiek uit de fifties, maar in pure kitsch ontaardde. Gelukkig eindigde het concert in soberheid met het meerstemmig gezongen ‘The 400’.

Stars manifesteerden zich in Brussel een beetje zoals de hemellichamen waarnaar ze waren genoemd. Het ene moment stonden ze te schitteren aan het firmament, het andere brachten ze slechts een zwak geflikker voort. Indringende songs hebben de Canadezen in overvloed. Jammer dat ze nog niet in staat blijken de oppervlakkige uit hun set te weren.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Theory of Relativity / Fixed / A Song Is A Weapon / Ageless Beauty / The North / We Don’t Want Your Body / Through The Mines / Midnight Coward / Your Ex-Lover is Dead / Backlines / Do You Want To Die Together? / Soft Revolution / Lights Changing Colour / Dead Hearts / Elevator Love Letter / Look Up / Hold On When You Get Love And Let Go Whet You Give It / Take Me to the Riot / Walls // The 400.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content