In het Deense Aarhus ontvouwde zich het voorbije weekeinde de zestiende editie van Spot, een gerenommeerd showcasefestival dat aanzienlijk heeft bijgedragen tot de groeiende populariteit van Noord-Europese popmuziek. Hoogtepunten? Chimes & Bells, Cody en Thomas Dybdahl.
Spot presenteert zich al anderhalf decennium als uitstalraam voor de Nordic scene en is er, door zijn gastvrije aanpak, in geslaagd de aandacht te trekken van belangrijke internationale bladen als Rolling Stone, Mojo of Les Inrockuptibles. Samen met talloze andere media berichten die jaarlijks over het evenement en dat verklaart waarom almaar meer belangrijke spelers uit de muziekindustrie de weg naar de Deense universiteitsstad vinden. Een en ander leidt tot een sneeuwbaleffect: Scandinavische groepen overspoelen de Europese festivalpodia, krijgen buitenlandse platendeals aangeboden en worden opgepikt door radiostations uit alle windstreken.
De ene Spoteditie is uiteraard interessanter dan de andere. Wanneer er, gespreid over twee dagen en tien podia, ruim 130 bands en solo-artiesten te bekijken vallen, hangt heel veel af van de keuzes die je als toeschouwer maakt. Gevestigde namen en jong talent staan broederlijk naast elkaar, waardoor je, een buitenstaander zijnde, soms moet gokken. Het is onredelijk te verwachten dat je door elk concert van je sokken wordt geblazen en dus moet je, tijdens je zoektocht naar de echte naar parels uit het aanbod, een beetje geluk hebben.
Wie iets unieks heeft gemist komt het achteraf trouwens gauw genoeg te weten. Spot is immers een festival op mensenmaat, waar VIP-ruimtes uit den boze zijn en ‘networking’ voorop staat. Dat bevordert de contacten tussen de bezoekers, zodat positieve én negatieve geruchten over een artiest zich als een lopend vuurtje verspreiden. Zeker, de jongste zeven jaar hebben we tijdens Spot ook enkele spraakmakende optredens gemist: je kunt nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. Achteraf deden we echter wél nog regelmatig boeiende ontdekkingen in de enorme stapel cd’s die we tijdens het evenement in de handen kregen gestopt. Het effect van Spot werkt dus nog na, lang nadat alle groepen naar huis zijn teruggekeerd.
Net als Iceland Airwaves bewijst het Spotfestival dat je, zelfs als klein land, in de internationale muziekscene een rol van betekenis kunt spelen. Gevestigde waarden als Efterklang, Slaraffenland, Murder, I Got You on Tape en The Kissaway Trail werden door het publiek in Aarhus dan ook terecht als helden ontvangen. Een na een speelden ze memorabele sets waar je nauwelijks een speld tussen kon krijgen.
ROSA, de Deense rockcouncil, en DMX (Denmark Music Export) die het evenement organiseren, beseffen heel goed dat eenrichtingsverkeer geen optie is. Willen ze goodwill kweken voor hunbands, dan moeten ze ook buitenlands talent in de armen sluiten. Vandaar de introductie van Interspot, een internationaal festival in de binnenstad van Aarhus aan de vooravond van Spot, waar dit jaar ook drie Belgische acts waren uitgenodigd. Madensuyu moest het doen met een flauwe p.a. die zijn verpletterende Velvet Underground meets Sonic Youth-sound slechts op halve kracht de zaal instuurde. Daardoor had het duo iets van een blitze sportwagen die, zodra hij de autoweg opraasde, in derde versnelling bleef steken. Ook Dez Mona moest zijn ding doen in omstandigheden waarin zijn verstilde theatraliteit slechts gedeeltelijk uit de verf kwam. Niettemin wisten beide groepen indruk te maken op de aanwezige concertorganisatoren, zodat er voor hen wellicht nog meer Euopese optredens in het verschiet liggen.
De man die volgens ons de beste herinneringen aan zijn trip naar Denemarken zal overhouden is dan weer Nils Verresen, alias The Bear That Wasn’t. Het publiek luisterde alleszins aandachtig, haast devoot, naar zijn aandoenlijke verhaaltjes en kinderlijk naïeve maar knap opgebouwde akoestische songs. The Bear was helemaal in zijn eentje naar Aarhus gefietst, wat hem veel persaandacht en twee gesmaakte radiosessies opleverde. Een bewijs dat je niet altijd veel lawaai hoeft te maken om buiten de landsgrenzen te worden opgemerkt.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier