SPOT festival 2014 @ Aarhus: Zeven namen om te onthouden

Met een gemiddelde van 149 concerten op twee dagen hebben we tijdens de jongste editie van het Deense SPOT festival meer optredens gemist dan gezien. Niettemin heeft onze ontdekkingstocht ook dit jaar enkele bescheiden schatten opgeleverd. We zetten er zeven voor u op een rijtje.

SLEEP PARTY PEOPLE In de studio is Sleep Party People het eenmansproject van Brian Batz, een zanger en multi-instrumentalist uit Kopenhagen, met een voorliefde voor stemvervormers en oude instrumenten. Live presenteert het zich echter als een kwintet waarvan alle leden een vilten konijnenmasker dragen. Eén en ander geeft zijn optredens vanzelf een surrealistisch tintje, maar juist de spanning tussen dat cartooneske en de melancholie in de songs zorgt voor een bijzondere spanning. De muziek van Sleep Party People heeft iets ijls en onwerelds: vaak klinkt ze alsof ze onder water is gemaakt of alsof ze enkel in je dromen bestaat. De vijf Denen jagen hun gitaren en synths bij voorkeur door een batterij effectapparatuur en de hoge stem van Batz zorgt haast automatisch voor een associatie met bands als Flaming Lips en Passion Pit. Alleen klinken ’s mans nummers druileriger en desolater. Ons doen platen als ‘Sleep Party People’ en ‘We Were Drifting On A Sad Song’ ook wel eens denken aan de ‘kapotte’ muziek van Tom Waits en Sparklehorse, maar eigenlijk zijn die namen niet méér dan vluchtige referenties. Het nieuwe materiaal dat tijdens SPOT werd gepresenteerd doet alvast uitkijken naar de in San Francisco opgenomen cd ‘Floating’, die eind deze maand i de winkels ligt.



BROKEN TWIN Goed, Agnes Obel kent u al, maar als u van fragiele, introspectieve vrouwenstemmen houdt, luister dan zeker ook eens naar de traag evoluerende, met tristesse geïnjecteerde muziek van Broken Twin. Achter dat pseudoniem verschuilt zich Majke Voss Romme, een 25-jarige artieste die deze week op het befaamde anti-label (zie Tom Waits, Beth Orton..) haar fraaie debuut-cd ‘May’ uitbrengt. Zowel in Engeland als in de VS wordt die al terecht met superlatieven overladen. En ook al klinkt Broken Twin alsof er iets teveel wereldleed op haar frêle schouders rust, haar minimalistische liedjes zijn dermate puur en eerlijk dat geen mens er ongevoelig voor kan blijven. Live presenteerde Broken Twin zich tot dusver als een duo, maar vanaf heden laat de chanteuse, zelf actief op piano en gitaar, zich bijstaan door een uitstekende band die de songs uiterst creatief inkleurde. ‘Out of Air”, ‘Glimpse of a Time’ en ‘Sun Has Gone’ waren slechts enkele van de hoogtepunten uit een set die ons zoveel kippenvel bezorgde dat er achteraf een spoedconsultatie bij de dermatooog aan te pas kwam.



GET YOUR GUN Wie thuis de Australische platen uit de eighties van Nick Cave, Crime + The City Solution en The Wreckery in het rek heeft staan, zal bij het horen van Get Your Gun zonder twijfel een déjà entendu-gevoel hebben gekregen. En ook de geest van the Gun Club en 16 Horsepower was nooit veraf. Maar aangezien iedere jonge band nu eenmaal schatplichtig is aan zijn helden, zien we dat gebrek aan een eigen smoelwerk voorlopig door de vingers. Het trio, aangevuld met de van Giant Sand afkomstige violist Asger Christensen, kwam zijn pasverschenen langspeeldebuut ‘The Worrrying Kind’ voorstellen en ook zijn live-set stond helemaal in het teken van donkere, slepende blues die de toeschouwer met visoenen van hel en verdoemenis opzadelde. Zanger-gitarist, Andreas Kildedal Westmark, had, behalve een serieuze baard, ook een bezwerende voordacht: nu eens klagerig, dan weer schuimbekkend, maar altijd intens en met een hoog emotionaliteitsgehalte. Voeg daarbij de snijdende gitaren, de martiale drumroffels en de kwaliteit van songs als het lang uitgespannen ‘Sea of Sorrow’ of het explosieve ‘Call Me Rage’ en je krijgt een gezelschap dat, althans op het podium nu al gensters slaat.




LYDMOR & BONHOMME Lydmor, alias Jenny Rossander, is als gastzangeres te horen op ‘Furu’, de nieuwe cd van Arsenal, maar In Denemarken houdt ze er uiteraard ook een eigen carrière op na. Dat Björk één van haar grote voorbeelden is, viel niet te loochenen. De artieste beschouwt het podium als haar speeltuin, omringt zich met allerlei elektronische gadgets, goochelt met loops en dancebeats, komt afwisselend krols en teder uit de hoek en cultiveert haar eccentriciteit zoals een boer tomaten kweekt. Na enkele nummers werd haar set overgenomen door Bon Homme (echte naam Thomas Høffding) die bekendheid verwierf met de groep WhoMadeWho. Ook hij prutste aan allerlei voorgeprogrammeerde toestellen, draaide aan knopjes en manifesteerde zich als een postmoderne crooner die bij Bowie en Fat Gadget de mosterd had gehaald. Het resultaat was prikkelende, dansbare elektropop, waarin je zowel de eighties als het heden hoorde doorklinken. Het laatste deel van het optreden werd door Lydmor en Bon Homme samen afgewerkt. Beide artiesten vulden elkaar, ondanks hun verschillende karakters, prima aan en gaven met ‘Daybreaker’ en ‘The Optimist’ aan dat catchy en toegankelijk niet per se synoniem hoeven te zijn met voorspelbaar en oppervlakkig.

THE PORTUGUESE MAN OF WAR
Voor de memorabelste performance op SPOT tekende The Portuguese Man of War, een elektronisch project van Anders Stochholm van Under Byen en diens broer Søren op een wel zeer onalledaagse locatie. ‘Your Rainbow Panorama’ is namelijk een enorme cirkelvormige constructie van glas en metaal van de kunstenaar Ólafur Eliasson, gemonteerd op het dak van ARoS, het museum voor hedendaagse kunst in Aarhus. Het is een 152 meter lange koker van waaruit je een adembenemend uitzicht hebt over de stad. Een ruimte waarin je, akoestisch gesproken, eigenlijk geen beluisterbare muziek kunt spelen, maar de broers Stochholm kregen het voor elkaar. Hun door synths, computers en vocoderstemmen gegenereerde chill-outmuziek -zelf noemen ze die ‘pacific electro’- was geïnspireerd door een verblijf op een Japans eiland. De songs, ook te horen op de cd ‘Girl From the Pacific’, gingen over eenzaamheid en isolement, en maakten zowel een rustgevende als bevreemdende indruk. Zeker wanneer je intussen door het voortdurend van kleur veranderende glas, het panorama in je opnam. Jammer dat de twee concerten van The Portuguese Man of War telkens door slechts 150 man kon worden bijgewoond, maar méér volk kon de constructie nu eenmaal niet dragen.

BLAUE BLUME
Liefhebbers van de Romantiek weten dat blauwe bloemen symbool staan voor melancholie, liefde en de metafystische drang naar het oneindige. Blaue Blume is echter ook de naam van een kwartet uit de havenstad Kolding dat, dank zij zijn ep ‘Beau & Lorette’ door de BBC al tot een grote belofte werd uitgeroepen. De groep maakt muziek die schatplichtig is aan progrock uit de seventies, maar soms ook doet denken aan een gespierde versie van Sigur Rós. Blikvanger is de flamboyante, androgyn ogende zanger-gitarist Jonas Smith, wiens stem het midden houdt tussen een bariton en hoge falset. Op zijn best doet hij denken aan Jeff Buckley, Antony Hegarty of Hayden Thorpe van Wild Beasts, op zijn mindere aan Angelo Branduardi. Nog niet al hun nummers zijn even ge(s)laagd, maar het potentieel ís er. Bovendien is Blaue Blume een groep die ongecomplexeerd ànders durft te zijn. En dat juichen we toe: er is al genoeg eenheidsworst op de wereld.



NOVEMBERDECEMBER Toegegeven, ook wij dachten vanaf de eerste song van hun set meteen aan Fleet Foxes en Band of Horses: de meerstemmige zangpartijen van de eerste, het gevoel voor melodie van de tweede. De overwegend akoestische folkpop van NovemberDecember klonk ons ook een beetje braaf in de oren, maar tegelijk blonk dit jonge kwartet uit door zijn muzikaliteit en het catchy karakter van zeer aardige liedjes als ‘Ring the Bells’ en ‘Save Yourself’. Intussen hebben we, na beluistering van de cd ‘From the Swing Into The Deep’, overigens kunnen vaststellen dat de heren nog méér melodieuze pareltjes in de aanbieding hebben. NovemberDecember mag dan niet bijster veel originaliteit aan de dag leggen, tegen hun vakmanschap is geen kruid gewassen.



Dirk Steenhaut