SPOT festival 2011: Tien hoogtepunten

De highlights van het Deense SPOT festival volgens onze man ter plaatse Dirk Steenhaut.

1. MARIE FISKER. Ze was al gastzangeres op de single ‘Sycamore Feeling’ van Trentemøller, maar wij zijn vooral onder de indruk van haar cd ‘Ghost of Love’, haar sensuele podiumprésence. en de intensiteit van haar voordracht. Fiskers songs bevatten echo’s van PJ Harvey en Gillian Welsh, houden het midden tussen stevige gitaarrock en donkere alt.country, maar hebben tegelijk het scherpe en bezwerende van The Velvet Underground. Klasse.




2. SLEEP PARTY PEOPLE. Zes uniform geklede mannen met kappen over het hoofd en het gezicht verborgen achter konijnenmaskers: het is een bevreemdend, haast surrealistisch gezicht. Vooral omdat de door analoge keyboards en elektronische drums gedomineerde muziek van Sleep Party People eigenlijk allesbehalve frivool klinkt. De ijle, vervormde stemmen en de melancholische teneur van de songs sluiten aan bij Sparklehorse en Flaming Lips, zonder dat er sprake is van al te nadrukkelijk epigonisme.




3. NISENNENMONDAI. Dit wilde Japanse damestrio was het buitenbeentje én de absolute revelatie op Spot. Een hoogst opwindende combinatie van instrumentale Kraut- en mathrock met no wave en elektronica, die de aanwezigen met verstomming sloeg en hen, door het strakke, repetitieve karakter van de muziek, in een diepe trance onderdompelde. Na afloop werd het merchandisingstandje letterlijk bestormd: iederéén wilde een exemplaar van ‘Nisennenmondai Live!!!’




4. MUGISON. We hebben het al vaak geschreven en herhalen het nog eens bij deze: deze IJslander is een artiest buiten categorie. Mugison stond dit keer solo op het podium, enkel met een akoestische gitaar en wat effectapparatuur, en pakte het publiek in met rafelig maar indringend gespeelde folk- en bluessongs die je raken waar het pijn doet. Hij bracht zijn repertoire echter met de bravoure van een stand up comedian, zodat iedere toeschouwer na afloop met een brede glimlach de zaal verliet.




5. THIS IS HEAD. Aanstekelijke punkfunk met invloeden van NEU! en bands die tijdens de eighties de Britse Factoryscene onveilig maakten, type A Certain Ratio en Quando Quango. Vorig jaar raakten we in Zweden in de ban van zijn debuut-cd ‘0001’ en ook live wist het vijftal uit Malmö ons in een handomdraai te overtuigen. Psychedelische dansmuziek, gestut door stuwende baslijnen, borrelende synths en sierlijke uitwaaierende gitaren.




6. BUDAM. Deze kabaretteske singer-songwriter uit de Faroer eilanden neigde vroeger naar Tom Waits, maar heeft met zijn tweede cd ‘Man’ zijn eigen stem gevonden. Hij zingt over onalledaagse onderwerpen, geeft er een absurdistische draai aan en brengt zijn songs met zoveel attitude dat de toeschouwer er soms een beetje onbehaaglijk van wordt. Zijn twee gezellen op het podium benadrukten het theatrale aspect, wat onverwachte maar altijd fraaie beelden opleverde.




7. F.U.K.T. Soms loop je tijdens SPOT lukraak een zaal binnen en word je weggeblazen door een band waar je nog nooit van had gehoord. Zo waren we vrijdag rond middernacht getuige van een intrigerend schouwspel dank zij F.U.K.T., een kwartet dat er uitzag alsof het lid was van de Ku Klux Klan en een verpletterende mix speelde van drum’n’bass en dubstep. Dat deed het niet alleen met synths, laptops en samplers, maar ook met echte instrumenten als bas en drums. Hun cd ‘Falling’ werd al opgepikt door Universal.




8. GLASS ARENA. Jong, introvert trio uit Aalborg dat nog in het demostadium zit, maar nu al fraaie, kwetsbare popliedjes in de aanbieding heeft en een verrassend voldragen indruk maakt. De close-harmonyzang van de gitariste en toetsenspeelster klinkt glorieus en hartverwarmend, terwijl de inventieve percussionist allerlei mooie dingen deed met elektronische drumpads.

Glass Arena @ myspace.com

9. MUNICH. Dit gezelschap begon als postrockband, maar heeft sindsdien een lange weg afgelegd. Het maakt goed geconstrueerde, smaakvolle pop die een middenweg bewandelt tussen Sophia en The Cardigans. De liedjes van Munich steunen op de interactie tussen een zanger en een zangeres, hebben melodieën die blijven hangen en zijn beslist niet gespeend van diepgang.

Munich @ myspace.com
10. ALCOHOLIC FAITH MISSION. Hun jongste cd heet ‘Let This Be The Last Night We Care’ en hun concert klonk navenant. Nu eens hoorden we echo’s van The Waterboys, dan weer van The Arcade Fire, maar de songs hadden een eigen karakter en zaten vol verborgen verleiders. Alcoholic Faith Mission maakt melodieuze popsongs die af en toe dwarse kantjes vertonen en, dank zij het gebruik van een piano, accordeon, xylofoon en trombone, een aantrekkelijke klankkleur hebben.



Dirk Steenhaut