Zeven jaar was het al geleden sinds Sophia nog eens een plaat uitbracht. Vandaag verbreekt Robin Proper-Sheppard echter het stilzwijgen met ‘As We Make Our Way’ dat, na raadpleging van de fans, werd voorgesteld in het mooiste zaaltje van de Botanique. Gevolg: een avond pure magie.
DA GIG: Sophia en Few Bits in de Rotonde van Botanique, Brussel op 26/4.
IN EEN ZIN: Bedwelmend goed.
HOOGTEPUNTEN: Iedere toeschouwer had wellicht zijn eigen favorieten, maar ‘Resisting’, ‘It’s Easy To Be Lonely’, ‘Bad Man’, ‘So Slow’, ‘Desert Song No. 2’ en ‘Oh My Love’ waren allemaal top.
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Robin Proper-Sheppard: ‘Hebben jullie op het internet vooraf onze setlist bekeken? Ik krijg dagelijks mailtjes van fans die vragen of ik dít of dát wil spelen voor hun vriendin, maar jammer genoeg kan ik jullie dit keer niet helpen: This is a kick-ass set, even if I say so myself.”
Grote artiesten waken doorgaans ook over de kwaliteit van hun voorprogramma. Dat verklaart waarom het Brusselse publiek eerst werd getrakteerd op een half uurtje Few Bits. Of althans: een lowbudget-versie ervan, want normaal bestaat de Antwerpse band uit vijf leden, terwijl zangeres en spilfiguur Karolien Van Ransbeeck dit keer in haar eentje en slechts gewapend met een akoestische gitaar op het podium verscheen. Niet dat dit echt stoorde: de chanteuse etaleerde een warme, heldere stem en een mijmerende voordracht waarmee ze tussen indiefolk en droompop laverende liedjes als ‘Summer Sun’ en ‘Days’ (allebei uit de pas verschenen cd ‘Big Sparks’) trefzeker de zaal instuurde.
Vanaf het vierde nummer kreeg Van Ransbeeck het gezelschap van Nico Jacobs (bekend van Orange Black en Star Club West) en Steven Holsbeeks (The Go Find), allebei op elektrische gitaar, wat prompt een rijkdom aan harmonieën opleverde. Af en toe werd teruggegrepen op het titelloze debuut van drie jaar geleden, wat in het geval van ‘One Night Friend’ aanleiding gaf tot een potige sound, grofkorrelig snarenwerk en een feedbackontlading. Met het bedachtzame ‘Shell’ schakelden Few Bits dan weer terug naar fluistermodus. Een prachtige set die, wat ons betreft, zeker twee keer zo lang had mogen duren.
Cynisme
Maar de ware reden waarom de Rotonde uit haar voegen barstte, was natuurlijk Sophia, het los-vaste collectief rond zanger, gitarist en songschrijver Robin Proper-Sheppard. De muzikant uit San Diego kwam jaren geleden, via Londen, in Brussel aangespoeld en wordt door het Belgische publiek nog altijd op handen gedragen. ’s Mans leven is niet altijd over rozen gegaan: vrienden en familieleden gingen voortijdig dood, zijn amoureuze relaties liepen één voor één op de klippen en door problemen met allerlei immigratiediensten kon hij zelfs een tijdlang zijn dochter niet meer bezoeken. Geen wonder dus dat verlies en tristesse de rode draad vormen die zijn platen met elkaar verbindt. Zijn vorige cd, ‘There Are No Goodbyes’ was zelfs met voorsprong het donkerste werkstuk dat hij ooit op de wereld losliet. En gezien zijn reputatie wil dat iets zeggen.
‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ laat dus een andere Sophia horen. Spijt en rusteloosheid blijven hoofdthema’s in de songs waar het persoonlijke steevast een universele ampleur krijgt, maar Robin Proper-Sheppard klinkt dit keer minder wanhopig en zelfs een tikje cynischer dan vroeger. “This is no heartbreak record, it’s more of a heartache record” beweert hij zelf. “Er schuilt nu een voorzichtig optimisme in de melancholie.” Welja, nuance is alles in het leven.
Op muzikaal vlak worden er geen spectaculair nieuwe wegen verkend: bij Sophia geen mariachi-orkesten, dubmixes of dancebeats. Trage tot midtempo-songs met emotionele diepgang vormen nog steeds de core-business van de groep. De eerste helft van de set in de Botanique stond geheel in het teken van de nieuwe cd, die op het schaars belichte podium in zijn geheel de revue passeerde.
Drie van de vijf bandleden speelden gitaar en dat zouden we geweten hebben. Opener ‘Resisting’ ontketende meteen een bescheiden postrockstorm en ook tijdens ‘St. Tropez/The Hustle’ kwam een zekere agressie aan de oppervlakte. ‘The Drifter’ was Robin Proper-Sheppard op het lijf geschreven en viel, net als ‘Do Not Ask’, op door de sierlijk met elkaar verstrengelde snarenweefsels. ‘You Say It’s Alright’ werd ingeleid door barokke synths en hoewel ‘California’ zich leek aan te dienen als een zonnige popsong zaten er venijnige weerhaakjes in.
Ode aan de druilerigheid
Het ingetogen ‘Baby, Hold On’ schreef de zanger voor zijn inmiddels negentienjarige dochter. Maar ‘It’s Easy to Be Lonely’, een majestueuze ode aan de druilerigheid, ging open als een bloem en zwol geleidelijk aan tot een verzengende climax die nog lang in je oren bleef nazinderen. Robin Proper-Sheppard, die tot dan toe vrij zwijgzaam was gebleven, toonde zich iets loslippiger tussen de oudere nummers, zodat er alsnog enkele anekdotes naar boven kwamen. Publieksfavoriet ‘So Slow’ ging over Jimmy Fernandez, de bassist van Proper-Sheppards band The God Machine, die als jonge twintiger aan een hersenbloeding overleed. Ook ‘If Only’ diende zich aan als een dagboekfragment over een inmiddels al lang uitgedoofde liefde.
Naarmate de set vorderde, werd de aanpak visceraler. ‘Bad Man’ zat vol onderhuidse dreiging en gevaarlijke noise-erupties. Opvallend veel songs uit het tien jaar oude ‘People Are Like Seasons’ dit keer: de gespierde maar catchy indiehit ‘Oh My Love’; het rammelende ‘Darkness’, dat zo luid werd gespeeld dat de harmonicasolo tussen de decibels verloren ging; het even schroeiende als psychedelische ‘Desert Song No. 2’. De avond werd besloten met het zwartgeblakerde, aan The Stooges refererende ‘The River Song’, waarin dezelfde minimalistische riff minutenlang werd aangehouden tot de trance erop volgde. Alleen tijdens de twee bissen ging de wall of sound tegen de vlakte en was er weer ruimte voor enige introspectie.
Robin Proper-Sheppard draagt het hart op de tong en dat resulteerde in een nu eens smeulend, dan weer onstuimig maar altijd openhartig en meeslepend concert. Of hij er nog nieuwe zieltjes mee zal winnen is onzeker, maar de fans van het eerste uur waren het er over eens: Sophia was bedwelmend goed.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Resisting / The Drifter / Don’t Ask / Blame / California / St. Tropez/The Hustle / You Say It’s Alright / Baby, Hold On / It’s Easy To Be Lonely / Bad Man / So Slow / If Only / Oh My Love / Desert Song No. 2 / Darkness (Another Shade In Your Black) / The River Song // I Left You / Birds.
Sophia speelt komende zomer op Pukkelpop in Hasselt-Kiewit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier