SOHN in de Botanique: Op de wip tussen mistroostig en euforisch

© Jef Boes

Na amper twee langspelers is Sohn – gestileerd als S O H N – al tot een vaste waarde uitgegroeid. Met het pas verschenen ‘Rennen’ heeft de Britse electrosoulzanger, in creatief opzicht, alweer een stap voorwaarts gezet en ook op het podium van de Botanique klonk hij overtuigender dan ooit.

DA GIG: Sohn in de Orangerie van Botanique, Brussel op 26/2.

IN EEN ZIN: Elektronische keyboards, drums en een hoge falsetstem: met die ingrediënten gaven Sohn en zijn band een modern r&b-concert waarin het persoonlijke en politieke hand in hand gingen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Bloodflows’, ‘The Wheel’, ‘Paralysed’, ‘Harbour’, ‘Hard Liquor’, ‘Rennen’, ‘Conrad’….

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: Veel verder dan het clichématige “Thanks for your support, It’s really nice to be back” kwam Sohn in Brussel niet.

De songs van Christopher Taylor, zoals Sohn werkelijk heet, vertonen nog steeds melancholische trekjes, maar na het escapisme van ‘Tremors’, zijn drie jaar oude debuut, toont hij nu veel meer oog voor wat er in de wereld zoal omgaat. Zo levert hij op ‘Rennen’ expliciete commentaar op de sociale onrust in Europa en op de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De nummers weerspiegelen echter ook de recente veranderingen in zijn persoonlijke leven. Sohn is onlangs getrouwd, werd vader en verhuisde van Wenen naar Los Angeles.

Sinds zijn vorige plaat manifesteerde hij zich bovendien almaar vaker als producer: hij verleende hand- en spandiensten aan artiesten als Kwabs en Banks en maakte remixen voor Lana Del Rey, allemaal activiteiten waar hij ook als artiest meer zelfvertrouwen uit wist te putten. En ook al verzint Taylor muziek waar je op kunt dansen, zijn minimalistische r&b met glitchy invloeden bevat een onmiskenbaar emotionele component.

Open wonde

Zijn werk balanceert tussen mistroostig en euforisch en klinkt gestroomlijnd maar nooit overladen.

In een trendy genre waar talloze onderling verwante artiesten, type James Blake, How To Dress Well, Ry X en James Vincent McMorrow, om aandacht vechten, slaagt Sohn er wonderwel in zijn eigen stempel te drukken. Zijn werk balanceert tussen mistroostig en euforisch en klinkt gestroomlijnd maar nooit overladen. De artiest beperkt bijvoorbeeld bewust het aantal ingrediënten in zijn nummers om hun impact te vergroten. In Brussel, waar hij zelf instond voor de keyboards en allerlei vervormingsapparatuur, liet hij zich bijstaan door een driekoppige band. Alle geluiden, met uitzondering van de drums, waren van elektronische oorsprong: de overige muzikanten bedienden of drumpads of klavieren, maar dat nam niet weg dat Sohn altijd echte liedjes serveerde, van het soort dat je net zo goed op een piano of een akoestische gitaar zou kunnen spelen.

’s Mans muziek ontleent zijn karakter vooral aan zijn hoge, aan Bon Iver herinnerende falsetstem en de nerveuze, afgekloven beats, die occasioneel naar drum & bass en dubstep verwijzen. Niettemin toonde Sohn in de Botanique altijd gevoel voor nuance en kwam hij soms opvallend meditatief voor de dag. Zo waren ‘Signal’, ‘Tremors’ of het ingetogen ‘Paralysed’ één voor één van transparante, traag evoluerende melodieën voorzien. In ‘Bloodflows’, een song als een open wonde, stonden wanhoop en tristesse centraal (“My love don’t love me“) en in het aan Laurie Anderson schatplichtige ‘The Wheel’ legde Sohn zijn eigen dood vast met een videocamera. Geef toe: niet meteen spul waarmee je een uitbundig feestje bouwt, ook al meldde de artiest vooraf met enig gevoel voor sarcasme: “You can get rowdy now”.

Spieren

Het mag duidelijk zijn: Sohn heeft wat te vertellen.

Toch was het niet al kommer en kwel in de Orangerie: ‘Proof’ was op een beat geplant die op een plaat van Justin Timberlake niet zou misstaan, ‘Dead Wrong’ neigde naar pop, ‘Lessons’ pulseerde een eind weg en zowel ‘Artifice’ als het op louter stem en percussie steunende ‘Falling’ bleek over een flink stel spieren te beschikken. Soms schoten de nummers trouwens onverwachte richtingen uit of evolueerden ze van kwetsbaar en bijna a capella naar rauw en vicieus (zie: ‘Harbour’). ‘Rennen’, enkel begeleid door een sobere piano, was zelfs meer gebed dan song.

Gelukkig had Sohn enkele onweerstaanbare songs als uitsmijters bewaard. Het bluesy ‘Hard Liquor’ -over, welja, alcoholisme- steunde op een geactualiseerd worksongritme, terwijl ‘Conrad’ tegelijk op de heupen werkte en op het hoofd mikte. Want, zo klonk het, “We’re lost civilians with the weight of millions / We’re pawns in war living in denial”. Het mag duidelijk zijn: Sohn heeft wat te vertellen. In wezen is hij gewoon een traditionele troubadour, maar dan eentje dat dankbaar gebruik maakt van het instrumentarium en de technologie van de 21ste eeuw. Te rangschikken onder Future Soul for Now People.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Tempest / Proof / Signal / Tremors / Dead Wrong / Bloodflows / The Wheel / Artifice / Paralysed / Harbour / Falling / Lights / Lessons / Hard Liquor // Rennen / Conrad.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content