Sleaford Mods @ AB: Verbale graffitispuiters in actie

© Yvo Zels

Sleaford Mods hebben een hartsgrondige hekel aan alles en iedereen. Razernij is de motor van hun creativiteit en ook op hun jongste cd ‘Key Markets’ zijn ze weer ‘bored to be wild’. In de AB verpakte het Britse duo zijn scheldtirades in rauwe, afgekloven punk met echo’s uit hiphop.

DA GIG: Sleaford Mods in ABBox, Brussel op 20/10.

IN EEN ZIN: Middels uitgeklede punksongs ventileerden Sleaford Mods hun woede en verontwaardiging over het leven in de onderbuik van de Britse samenleving en wierpen ze zich op als de stem van de gedesillusioneerde working class.

HOOGTEPUNTEN: ‘No One’s Bothered’, ‘Face To Faces’, ‘Jolly Fucker’, ‘In Quiet Streets’, ‘Jobseeker’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Jason Williamson: “Alright, you cunts! You fucking twats!” (x 100)

Lang geleden dat we tijdens een concert nog zo veel bierbekertjes in het rond hadden zien vliegen. De vibe in de zaal was dan ook onmiskenbaar 1976, het jaar waarin nihilisme en primitivisme elkaar de hand reikten en je als frontman van een band beter moest kunnen rochelen dan zingen. Sleaford Mods, uit Nottingham, zweren bij eenvoudige formules. Hun songstructuren waren dermate uitgekleed dat we de plaatselijke zedenbrigade in de coulissen van de AB al met een gepeperd pv zagen zwaaien.

Als erfgenamen van Suicide presenteren de Mods zich graag als een anti-gitaarband en in Brussel waren een stem en een op drie bierkratten geplante laptop hun enige rekwisieten. Andrew Fearn, die instaat voor de muziek -doorgaans niet meer dan een geloopte drumbeat en een kale baslijn- deed niet méér dan bij de aanvang van ieder nummer een knopje indrukken en tussendoor het ene na het andere Mexicaanse biertje soldaat maken, terwijl zanger en frontman Jason Williamson zijn furieuze stream-of-consciousnessverhalen tegen een hoog tempo de microfoon in spuwde.

Sleaford Mods zijn al lang geen groene blaadjes meer: het zijn gevorderde veertigers die al zoveel zwarte sneeuw hebben gezien dat ze het cynisme tot hun levenshouding hebben gemaakt. Williamson komt over als de luidste kerel in de pub die over alles een mening heeft en ze met een opgestoken middenvinger kracht bijzet. Zijn snauwende en snerende stem houdt het midden tussen die van John Lydon en Mark E. Smith van The Fall.

Schuttingtaal

Zoals bleek op het podium, waar hij ietwat spastisch rond zijn microfoonstandaard danste, heeft de man een grote voorliefde voor schuttingtaal: de brutale ‘cunts’, ’twats’, ‘fucks’ en ‘shits’ waren niet van de lucht. De man manifesteerde zich als een verbale graffitispuiter die zijn woede en verontwaardiging over het leven in de onderbuik van de Britse samenleving de vrije loop liet en zich opwierp als de stem van de gedesillusioneerde working class. Iedere song van Sleaford Mods was een brutale woordenvloed waarin Jason Williamson zijn gal spuwde over werkloosheid, het politieke systeem, zelfgenoegzame rocksterren en het culturele status quo.

De set van het duo stond in Brussel voornamelijk in het teken van ‘Key Markets’, misschien wel zijn beste plaat tot nu toe, en zonder twijfel een tijdsdocument, zoals ook ‘Never Mind The Bollocks’ er destijds één was. Want net als ten tijde van Margaret Thatcher zijn er ook onder David Cameron heel wat mensen die volstrekt geen toekomst meer hebben. Sleaford Mods maken bijgevolg muziek als daad van verzet: visceraal, met opgeheven vuist, maar ook met (niet altijd even fijnzinnige) humor. Williamsons grauwe sociaal realisme is verwant met dat van cineasten als Mike Leigh, Alan Clark en Ken Loach of de romans van Alan Sillitoe. In zijn messcherpe teksten gaat hij geen enkele platitude uit de weg, maar schetst hij wél het leven zoals het is in talloze Britse arbeiderswijken.

Hoewel hij zich laat inspireren door The Wu-Tang Clan en behoorlijk rad van tong is, kun je zijn parlando bezwaarlijk rappen noemen. Williamson bedient zich wél consequent van regionaal gekleurde spreektaal -de poëzie van de straat, zeg maar- die dermate doorspekt is van typisch Engelse referenties dat bepaalde details aan niet-Britten onherroepelijk voorbij zullen gaan. Na enkele kleinschalig releases (één ervan heette ‘Wank’!), kwam de carrière van Sleaford Mods in een stroomversnelling terecht dank zij de cd’s ‘Austerity Dogs’ en ‘Divide and Exit’, respectievelijk uit 2013 en 2014, en gastbijdragen aan de jongste platen van Leftfield en The Prodigy. In de ABBox kon het duo dus op heel wat belangstelling rekenen, maar hoewel de schuimbekkende voordracht van Jason Williamson bij momenten indruk maakte, verzonk de op zich al korte set al gauw in eenvormigheid.

Playbackshow

Niet alle nummers klonken muzikaal even sterk als ‘No One’s Bothered’, ‘Face to Faces’, ‘Jobseeker’ of ‘A Little Ditty’. De beats en baslijnen van Andrew Fearn (grappig genoeg gehuld in een T-shirt met het opschrift ‘Make Tea Not War’) werden al snel onderling verwisselbaar en mochten dus gevarieerder. ‘Jolly Fucker’ en ‘Fizzy’ werden bijgekleurd met een simpele synthlijn en tijdens ‘Tarantula Deadly Cargo’, de eerste bis, meenden we zelfs een dun gitaartje te herkennen. Maar eigenlijk brachten Sleaford Mods nauwelijks meer dan een gemakzuchtige playbackshow en betekende hun concert geen enkele meerwaarde tegenover hun platen. Bovendien hoorde hun muziek eerder thuis in en groezelige undergroundkelder, dan in een ‘cleane’ zaal als de AB.

Ironisch trouwens hoe de stoere Williamson zich druk maakte over iemand die een sigaret rookte in de zaal (“Slecht voor mijn stem, ‘I’m a fucking professional singer”), wat het punkgehalte van de Mods weer in heel ander daglicht plaatste. Goed, misschien was zijn verontwaardiging wel gespeeld. Want net voor hij afsluiter ‘Tweet Tweet Tweet’ inzette, relativeerde hij ook nog even zijn vijandige houding tegenover het publiek: “It’s just the way we tend to do things”. Vrij vertaald: het is maar theater. We leven tenslotte in de 21ste eeuw, een tijdperk waarin zelfs de venijnigste protestmuziek eigenlijk ongevaarlijk entertainment is geworden.

DE SETLIST: Arabia / Bronx In A Six / Live Tonight / No One’s Bothered / Face To Faces / A Little Ditty / Jolly Fucker / Fizzy / Tiswas / Giddy On The Ciggies / In Quiet Streets / Kill It Clean / Tied Up In Nottz / Jobseeker // Tarantula Deadly Cargo / Tweet Tweet Tweet.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content