Sivert Høyem @ Botanique: De puntjes glorieus op de i gezet

© Yvo Zels

Ooit verwierf hij internationale faam met Madrugada, de Noorse rockband waarmee hij alle grote festivals afschuimde. Maar sinds de veel te vroege dood van gitarist Robert Buras doet Sivert Høyem het op zijn eentje. Niettemin getuigde zijn passage in de Botanique van passie en vakmanschap.

DA GIG: Sivert Høyem & Band in de Orangerie van Botanique, Brussel op 17/3.

IN EEN ZIN: Nu eens klauwend en bijtend, dan weer bedachtzaam en introspectief: Sivert Høyem en zijn band lieten de aandacht geen moment verslappen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Black & Gold’, ‘Lost at Sea’, ‘Honey Bee’, ‘The Boss Bossanova’, ‘Moon Landing’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: “Omstreeks 2000 speelden we met Madrugada ook al eens in deze zaal. Ik herinner me nog dat het publiek toen neerzat: it freaked us out. Maar het is altijd aangenaam hier terug te mogen komen.”

Ligt het aan zijn moeilijk bekkende naam of aan de gemakzucht van de doorsnee radiomaker? Een feit is dat Sivert Høyem bij ons zelden over de ethergolven surft, nauwelijks aan bod komt in de media en sinds de split van Madrugada dus noodgedwongen onder de radar van het grote publiek opereert. Dat is zonde, want Høyem is een beslagen songwriter en een begeesterende performer die onlangs, met het uitstekende ‘Lioness’, al zijn zesde soloplaat uitbracht. De veertigjarige artiest houdt het midden tussen een zachtzinnige crooner -denk aan Richard Hawley of Ian McCulloch- en een bevlogen rocker die zich, qua intensiteit, spiegelt aan Nick Cave. Zijn nummers baden in weemoed en melancholie, klinken tegelijk majestueus en intens, maar vertonen niet zelden een donker randje. “Darkness is your only friend”, klonk het in Brussel ergens, halverwege de show.

Op het podium van de Botanique kreeg Sivert Høyem rugdekking van een vierkoppige band, die afwisselend krachtig en subtiel uit de hoek kwam. Een tournee is voor de kaalhoofdige zanger altijd méér dan een promo-oefening en dat verklaart wellicht waarom slechts vier songs uit zijn jongste cd de setlist hadden gehaald. Høyem opende de avond behoedzaam met ‘Lioness’ en putte vervolgens uit iedere fase van zijn bijna twee decennia omspannende carrière. Tijdens ‘Black & Gold’, de themasong uit de politieke thrillerserie ‘Occupied’, die eerder dit jaar ook op Canvas te zien was, lieten de muzikanten al hun duivels los en ook tijdens het vervaarlijk pulserende ‘Empty House’ en het gedreven ‘Lost at Sea’ (allebei uit ‘Moon Landing’, Høyems beste langspeler, uit 2009) werden de puntjes glorieus op de i gezet.

Broeierig

Mocht Sivert Høyem op dat elan zijn doorgegaan, dan zou dat tot een ronduit verpletterend concert hebben geleid. Maar hij nam gas terug met ‘Where Is My Moon’ en ontlokte zijn oude fans kreetjes van verrukking door enkele songs van Madrugada op te diepen: het met piano en een stekelige slide versierde ‘What’s On Your Mind?’ en Høyems favoriete song, ‘Honey Bee’, waarin twee fraai tegen elkaar op spelende akoestische gitaren een Iberisch sfeertje opriepen.

Het sobere ‘Prisoner of the Road’, zes jaar geleden geschreven om aandacht te vragen voor het vuchtelingenprobleem, had sindsdien alleen maar aan relevantie gewonnen. Net toen we het gevoel begonnen te krijgen dat Høyem wel heel veel trage en midtemposongs na elkaar speelde, volgde gelukkig het gespierde ‘Into the Sea’, dat de zanger ooit opnam met The Volunteers. Het geluidsvolume zwol verder aan met de twangy rechttoe rechtaanrocker ‘V-O-I-D’ en de set bereikte een climax met het even broeierige als bezwerende ‘The Boss Bossa Nova’, een gitzwarte song waarin de drummer dialogeerde met elektronische beats en dissonant snarenwerk de toon zette. Al even klauwend en bijtend was ‘Görlitzer Park’, over een plek in het Berlijnse Kreuzberg waar het hipsters en criminelen elkaar in de weg lopen.

Uppercut

Sivert Høyem zette zijn publiek tot drie keer toe op het verkeerde been door zijn nummers van een vals einde te voorzien. Maar een tweede lading songs uit de Madrugada-catalogus schoot de aanwezigen terug in de tijd en riep bij iedereen andere hernneringen op: ‘Majesty’, het al uit 1999 daterende ‘Electric’ en het ook nu weer volop meegezongen ‘The Kids Are On High Street’. Toen Høyem, die de hele avond akoestische gitaar had gespeeld eindelijk een elektrisch exemplaar opdiepte, wisten we hoe laat het was: het messcherpe en schuimbekkende ‘Moon Landing’ was het soort uppercut waarvan we er in Brussel graag méér hadden gevoeld.

Maar niet gekniesd: de Noren brachten een concert van topniveau waarin emotionaliteit, diepgang en energie centraal stonden. Onze conclusie blijft dus dezelfde als twee jaar geleden in Trix: Sivert Høyem is een artiest die een veel ruimer publiek verdient dan de trouwe die-hards die hem bij iedere doortocht een hart onder de riem komen steken. Misschien moet u volgende keer zelf maar eens gaan kijken?

DE SETLIST: Lioness / Black & Gold / Empty House / Lost at Sea / What’s On Your Mind? / Where Is My Moon / Honey Bee / Prisoner of the Road / Into the Sea / V-O-I-D / The Boss Bossa Nova / Görlitzer Park / Give It A Whirl / Majesty / Sleepwalking Man // Electric / The Kids Are On High Street / Moon Landing.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content