Goed, we hebben Bon Iver gemist. Maar waarom zou je naar de ongezellige Lotto Arena trekken als de al even briljante Amerikaanse singer-songwriter Simone Felice een concert op woonkamerformaat geeft in de intieme ABClub?
DA GIG: Simone Felice in ABClub, Brussel op 2/11.
IN EEN ZIN: Felice, een songwriter die in ieder liedje een volledig filmscenario verstopt, wist het publiek moeiteloos in te pakken, maar speelde wél een teleurstellend korte set.
HOOGTEPUNTEN: ‘Charade’, ‘Don’t Wake the Scarecrow’, ‘One More American Song’.
DIEPTEPUNT: het feit dat dit optreden een half uur eerder begon dan was aangekondigd. Als je zelfs de website van de AB al niet meer kunt vertrouwen…
BESTE QUOTE: “Het moet zo’n zeven jaar geleden zijn dat mijn broers en ik voor het eerst op de radio kwamen. Moeder was apetrots. Maar het kostte ons toch enige moeite haar uit te leggen waarom de meeste van onze songs over junkies, hoeren en drankzucht gingen.”
Een onbegrijpelijke keuze, zegt u? Dan bent u wellicht niet vertrouwd met de aangrijpende cd die de 36-jarige zanger eerder dit jaar de wereld in stuurde. Maar we hadden nog méér redenen om hem aan het werk te willen zien. Zo maakte hij tussen 2006 en ’09 deel uit van The Felice Brothers, een van de betere rootsrockbands die de jongste jaren in de VS zijn opgestaan. Vervolgens bracht hij twee prachtige, tussen folk- en countryrock zwalkende langspelers uit met The Duke & The King en tussendoor publiceerde hij de meeslepende roman ‘Black Jesus’, over een jonge Amerikaanse militair die terugkeert van een missie in Irak, nadat hij bij een aanslag zijn gezichtsvermogen is kwijtgeraakt. Felice is een veelzijdig talent, zoveel is duidelijk. En hoeven we er u nog aan te herinneren dat ook Bon Iver ooit klein is begonnen?
Als het cliché klopt dat ellende een goudmijn is voor liedjesschrijvers, dan is Simone Felice inmiddels steenrijk. Op zijn twaalfde werd hij enkele minuten klinisch dood verklaard na een hersenbloeding. Hij overleefde, al diende hij allerlei vaardigheden, waaronder lezen en schrijven, opnieuw aan te leren. Twee jaar geleden moest hij, wegens een levensbedreigende vernauwing van de aortaklep, dan weer een open hartoperatie ondergaan. Ook die kwam hij te boven, maar de artiest weet wat het is met één voet in het graf te staan en dat heeft zijn mededogen vergroot. Felice zingt vooral over beschadigde mensen, over losers en underdogs die door het leven niet altijd even zachtzinnig worden behandeld.
Tandengeknars
Bij onze aankomst in de AB was het al meteen balen geblazen. Want hoewel de website van de zaal als aanvangstijdstip negen uur aangaf, bleek het optreden al een klein half uur eerder te zijn begonnen. Daardoor zagen we de eerste vijf nummers aan onze neus voorbijgaan. Hoe ‘Hey Bobby Ray’, over een gokker die zich schuldig maakt aan verkrachting en misschien zelfs moord, live klonk kunnen we u helaas dus niet vertellen. Ons tandengeknars klonk nog luider dan de muziek, toen we vernamen dat ook ‘The New York Times’ en het bloedmooie ‘Your Belly in My Arms’ al voorbij waren gekomen. Gelukkig hadden Simone Felice, die akoestische gitaar speelde, en zijn enige begeleider, Matt Green (op dobro en mandoline), nog méér pakkende songs in de aanbieding.
‘Charade’ kwam, in al zijn soberheid, kwetsbaarder en druileriger over dan op Felices jongste cd, maar de zanger zorgde regelmatig voor een luchtige noot met anecdotes over zijn moeder of ‘American Idol’. Al bij al prijkten er niet zoveel nieuwe liedjes op de setlist, want er werd vrij snel teruggegrepen op ouder materiaal van The Felice Brothers, zoals ‘Don’t Wake the Scarecrow’, over een drugsdealer die verliefd wordt op een straatmadelief, of ‘Radio Song’, dat werd opgedragen aan de onlangs overleden Levon Helm van The Band. Felice woonde als kind immers vlakbij het huis in Woodstock waar het legendarische ‘Music From the Big Pink’ werd opgenomen.
Te kort
In de AB putte de Amerikaan ook uit het repertoire van The Duke & The King. Het tweestemmig gezongen ‘If I Ever get Famous’ en het solo gebrachte ‘One More American Song’ kwamen allebei uit ‘Nothing Gold Can Stay’. De rest van de set bestond uit covers: eerst het door lyrisch slidegitaarwerk ingeleide ‘Helpless’ van Neil Young, waarbij Simone Felice zich onder de toeschouwers begaf om hen tot meezingen aan te manen. Er werd even geciteerd uit Dylans ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ -beide nummers bestaan uit nagenoeg dezelfde akkoorden- en uiteindelijk werd de avond besloten met een potige versie van Bruce Springsteens ‘Atlantic City’.
Wat we te horen kregen was prachtig, maar helemaal bevredigend konden we het concert toch niet noemen. Zo was het onbegrijpelijk dat Simone Felice twee van zijn betere songs (‘Courtney Love’ en ‘Ballad of Sharon Tate’) onaangeroerd liet en hij zijn set, in vergelijking met die van twee dagen eerder in Amsterdam, nog met twee nummers had ingekort. Het had dus, net as bij Perfume Genius onlangs, een beetje méér mogen zijn. Maar zo lang de man prima platen blijft maken en indringende boeken blijft schrijven, zijn we voorlopig bereid het een en ander door de vingers te zien.
Dirk Steenhaut .
DE SETLIST: Hey Bobby Ray / You and I Belong / The New York Times / Your Belly In My Arms / Shaky / Charade / Don’t Wake The Scarecrow / If You Ever Get Famous / Radio Song / Helpless + Knockin’ on Heaven’s Door // One More American Song / Atlantic City.
Simone Felice speelt opnieuw in de AB op 30 januari 2013, als voorprogramma bij Conor Oberst
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier