Shearwater, een band uit Austin, Texas, die niet kan kiezen tussen folk- en indierock, is eigenlijk een vehikel voor de songs van Jonathan Meiburg. Twee jaar na ‘Animal Joy’ had de zanger de bezetting alweer grondig herschikt, wat in Brussel leidde tot een verrassende nieuwe dynamiek.
DA GIG: Shearwater in de Rotonde van Botanique, Brussel op 29/4.
IN EEN ZIN: Het drastisch herschikte Shearwater speelde een set waarin het oudere songs afwisselde met enkele covers en deed dat consequent op een zinnenprikkelende manier.
HOOGTEPUNTEN: ‘Breaking the Yearlings’, ‘Home Life’, ‘Insolence’, ‘Rook’, Ambiguity’, ‘Natural One’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Jonathan Meiburg: “Geen gevoel is bevreemdender dan dat van een groep op tournee. Op den duur vorm je een eilandje, dat afgesloten is van de buitenwereld en krijg je de indruk dat je medemuzikanten de enige driedimensionele wezens in het universum zijn.”
Neen, Shearwater wordt niet bepaald grijsgedraaid op de radio. Maar de trouwe fans waren wél op post, zodat de Rotonde naar goede gewoonte tot de nok gevuld raakte. De groep, die enkele maanden geleden met ‘Fellow Travelers’ haar achtste langspeler uitbracht, was haar nieuwe drummer Thor Harris intussen al kwijtgespeeld. Wél werd ze nu aangevuld met de Californische Jesca Hoop, een voormalige kinderoppas ten huize van Tom Waits, die zelf zopas haar vijfde cd ‘Undress’ uitbracht, en tijdens de huidige tournee het voorprogramma mocht verzorgen. Bij Shearwater speelde ze niet alleen toetsen en percussie, maar ondersteunde ze met haar warme stem ook de zangpartijen van Meiburg. Het timbre van de laatstgenoemde deed dan weer afwisselend denken aan dat van Mark Hollis (Talk Talk) en Richard Thompson.
Eigenlijk is ‘Fellow Travelers’ een buitenbeentje in de discografie van de groep. De plaat bevat haast uitsluitend covers van groepen waarmee Shearwater ooit op tournee is geweest en heeft bijgevolg iets van een auditief foto-album. Tegelijk is het een ode aan de vriendschap tussen muzikanten die vaak samen optrekken. Toch waren slechts vijf van de achttien nummers op de setlist uit dat werkstuk afkomstig, zodat het kwintet ook regelmatig teruggreep op ouder werk. Het vaakst putte Shearwater daarbij uit het zeven jaar oude ‘Rook’ en uit het relatief recente ‘Animal Joy’, dat, na de weelderig gearrangeerde ‘Island Arc Trilogy’, een wat rauwere sound introduceerde. Die directe, rechttoe rechtaan aanpak was ook bepalend in de Botanique, al willen we daarmee zeker niet suggereren dat het optreden verstoken bleef van subtiliteiten.
Remmen los
Na ‘Hidden Lakes’, waar behoedzaam mee werd geopend, gooide het gezelschap meteen alle remmen los tijdens het robuuste ‘Breaking the Yearlings’, dat dank zij de elektronische drums van een extra drive werd voorzien. In ‘Insolence’, aangezwengeld door onheilspellende drumroffels en een zompige baslijn, leek Jonathan Meiburg al zijn duivels uit te drijven. Het was een song waarin onderhuids allerlei giftige substanties opborrelden, de gitaren sneden als scheermesjes en de muzikanten het dwarse experiment niet uit de weg gingen. ‘Immaculate’ verwees naar de scherpte van de vroege Pixies en ook in het van Xiu Xiu geleende, op forse riffs geplante ‘I Luv the Valley OH!!’ klonk Shearwater hecht, energiek en bevlogen.
Net als Lucas Oswald beroerde de frontman afwisselend het klavier en de snaren en dat laatste deed hij met verve in het welhaast sublieme ‘Rook’, de enige radiohit die op het palmares van de groep. Meiburg, een gediplomeerde geograaf en gepassioneerde ornitoloog, droeg het nummer op aan “all the birds of Europe”. Maar dat de man al wat gevederd is een warm hart toedraagt, wisten we natuurlijk al langer. Shearwater betekent niet toevallig ‘stormvogel’.
Tussendoor vertelde de zanger allerlei anekdotes over de gespeelde songs. Zo verwees ‘Home Life’ naar de lichtjes die hij als kind door zijn slaapkamerraam in Baltimore aan de einder zag en voor hem het einde van het universum symboliseerden. Over David Thomas Broughton, de excentrieke auteur van het prachtig vertolkte ‘Ambiguity’, meldde hij dat die zichzelf een poosje naar Noord-Korea had verbannen, waarna hij het in zijn e-mail-correspondentie, uit angst voor de censuur, alleen nog over het weer kon hebben. En de inspiratiebron voor ‘You As You Were’, het door een staccato piano aangedreven slotnummer, bleek een zware val te zijn die Meiburg opliep tijdens een trek in een canyon en hem een serieuze bloedneus bezorgde.
Schuimbekkend
De bisronde werd ingezet met ‘A Wake For the Minotaur’, waarbij de groep even tot een trio werd gereduceerd en Jesca Hoop de oorspronkelijke zangpartij van Sharon Van Etten overnam. Ook sterk: de potige covers van Folk Implosion (‘Natural One’) en Clinic (‘Tomorrow’), al was het een beetje jammer dat ‘Virginia Plain’ van Roxy Music, dat al eerder tijdens de huidige tournee was opgedoken, dit keer niet gelucht werd. Met ‘The Snow Leopard’, ingegeven door de gelijknamige roman van Peter Matthiessen, bracht Meiburg een eresaluut aan zijn favoriete schrijver, die eerder deze maand overleed.
Toen het publiek op méér bleef aandringen, verscheen de zanger in zijn eentje op het podium, met het oog op een schuimbekkende uitvoering van ‘Hail, Mary’, een song die in 2006 op zijn cd ‘Palo Santo’ prijkte. “Ik speel al bij deze groep sinds mijn negentiende”, zei Jonathan Meiburg tot afscheid. “Vandaag ben ik 38. En ook al verandert het leven, de muziek blijft altijd dezelfde”. Dat laatste was niet helemaal waar, maar we begrepen perfect wat hij bedoelde. Topconcert.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Hidden Lakes / Animal Life / Breaking The Yearlings / Leviathan, Bound / Home Life / Insolence / Immacualte / Rooks / I Luv the Valley OH!! / Ambiguity / Castaways / Landscape At Speed / You As You Were // A Wake For The Minotaur / Natural One / The Snow Leopard / Tomorrow // Hail, Mary.
Shearwater en Jesca Hoop zijn nog te zien op zondag 4 mei in DOK Gent.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier