“Ondanks de krolse videoclipchoreografieën, ongenuanceerde housebeats en melodramatische ballads, klonken de meeste songs aanzienlijk kruidiger dan men zou durven verwachten van een concert voor een dermate breed publiek.” Concertverslag van Shakira.
Hoogtepunt: ‘Waka Waka’ natuurlijk, laten we daar niet flauw over doen, al waren wij ook bepaald enthousiast over het al meer dan tien jaar oude, Arabisch geïnspireerde ‘Ojos Así’.
Dieptepunt: moesten die mensen op de tribune rondom ons nu echt bij élke intro weer even gaan zitten?
Beste quote: “I wrote this song on a night just like this, on a beach in Colombia with nothing but my friends, my guitar and a sky full of stars”. (klinkt goed, maar dat zouden we nu toch geen ‘night just like this’ durven noemen)
Toegegeven: tegen het einde van de zomer vervallen wij steevast in luidkeels gekreun telkens een als radio-dj vermomde computer nog eens de laatste single van Shakira de lucht injaagt. ‘Hips Don’t Lie’, ‘Waka Waka’, ‘Whenever, Wherever’: trop is teveel en teveel is demasiado.
Niettemin strekt het tot aanbeveling om, voor het weer zover komt dat ze u de keel uithangt, eens een volledige cd van Shakira op te leggen – alvast in ons geval bleek dat een aangename verrassing. Zowel de elektronisch getinte ‘She Wolf’ van vorig jaar als de poppy nieuwe ‘Sale el Sol’ zijn stukken beter dan u van het gemiddelde popprinsesje zou durven verwachten.
Shakira kan met een gitaar overweg, schrijft nogal wat nummers zelf en heeft ook best een goede smaak: vlak voor ze begon kregen we ‘Kalemba (Wegue Wegue)’ van Buraka Som Sistema te horen, en hoewel niemand er waarschijnlijk op zat te wachten, vonden wij het toch bewonderenswaardig dat ze op haar laatste plaat zomaar eventjes ‘Islands’ van The xx coverde.
Dat nummer bleef in het Sportpaleis achterwege, maar de zangeres waagde er zich aan een nog veel gevaarlijkere cover: ‘Nothing Else Matters’ van Metallica, verdorie, gezongen door een latinopopster, dat is toch gewoon per definitie verschrikkelijk?
Inderdaad, en dus waren wij ontzettend verbaasd toen de zangeres op een uitloper van het podium, enkel begeleid door enkele akoestische strijkers en snaarinstrumenten en een eenzame percussionist zowaar een versie weggaf die we, mochten we niet zo bang zijn voor de Metallicafans, met een zekere zin voor overdrijving smaakvoller dan het origineel zouden durven noemen.
Het woord ‘smaakvol’ flitste wel vaker door ons hoofd tijdens dit concert: hoewel er uiteraard hier en daar een paar al te krolse videoclipchoreografieën opdoken, en enigszins ongenuanceerde housebeats, en ietwat melodramatische ballads, klonken de meeste songs aanzienlijk kruidiger dan men zou durven verwachten van een concert voor een dermate breed publiek.
Dat was in belangrijke mate te danken aan de band, die niet alleen heel wat exotische ritmes in de vingers had, maar tijdens een flard ‘Unbelievable’ ook een behoorlijk geloofwaardig eind wegrockte en zowaar ook muzikaal bleef boeien telkens Shakira een nieuw accessoire uit de coulissen viste.
Van decorstukken en andere opzichtige versieringen moet deze artieste het nochtans niet hebben: wel van een stel goede popsongs, een krachtige stem, een, het moet gezegd, bepaald verrukkelijk lichaam en het charisma van een heuse ster. Een mens vraagt zich af waarom hij elke dag weer die Lady Gaga in de krant aantreft.
Tim Vernimmen
Setlist: Pienso en Ti / Why Wait / Te Dejo Madrid / Whenever, Wherever / Unbelievable / Inevitable / Nothing Else Matters / La Despedida / Gypsy / La Tortura / Ciega, Sordomuda / Underneath Your Clothes / Gordita / Sale el Sol / Las de la Intuicion / Loca / She Wolf / Ojos Asi // Antes de las Seis / Hips Don’t Lie / Waka Waka
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier