Seefeel @ AB

Meer dan vijftien jaar was het al geleden sinds Seefeel nog eens voet op Belgische bodem had gezet. Maar in Brussel bleek de Britse cultband, ondanks die lange afwezigheid, nog steeds op de grens tussen artrock en experimentele elektronica te balanceren.

DA GIG: Seefeel in ABClub, Brussel op 25/3.

IN EEN ZIN: Seefeel borstelde grillige en abstracte elektronische soundscapes, die dank zij de dubby ingrepen van de ritmesectie toch nog contouren kregen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Faults’, ‘Making’, ‘Dead Guitars’ en ‘Fracture’.

DIEPTEPUNTEN: de momenten waarop de geluidsexcursies van Seefeel dermate ontspoorden dat de toeschouwer finaal zijn weg dreigde kwijt te raken.

BESTE QUOTE: De dame en heren van Seefeel lieten enkel hun instrumenten spreken.

Toen Seefeel in 1993 debuteerde met de cd ‘Quique’, werd de groep nog in één adem genoemd met shoegazerfenomenen als Slowdive en My Bloody Valentine. Een recensent van New Musical Express omschreef haar geluid destijds als ‘womb-adelic’, maar met cd’s als ‘Succour’ en ‘(CH-VOX)’ zou het Londense gezelschap spoedig afdrijven richting abstractie en vrije vorm. Twee jaar geleden werd Seefeel, al op non-actief sinds 1996, bereid gevonden tot een eenmalig reünieoptreden in Parijs, naar aanleiding van de twintigste verjaardag van het toonaangevende Warp-label. Die come-back bleek een onverhoopt succes: begin dit jaar volgde een titelloze langspeler en momenteel doet de groep zelfs weer de internationale podia aan.

In tegenstelling tot de meeste andere reünies van tegenwoordig, is de heropstanding van Seefeel niet ingegeven door opportunisme. Mark Clifford en Sarah Peacock, de enige overblijvers uit de oorspronkelijke line-up, hebben lak aan herhaling en zoeken resoluut de onbetreden paden op. Hun setlist in een goedgevulde ABClub was er dus een voor het hier en nu, niet voor een publiek dat was blijven steken in nostalgie.

Hoewel Seefeel zich van gitaren bedient, vallen die, door het veelvuldige gebruik van filters en elektronische effectapparatuur, zelden als zodanig te herkennen. De avond begon met schurende en schrapende laptopnoise, die alle hoop op een licht verteerbaar concert prompt deed smelten als sneeuw voor de zon. De groep borstelde grillige soundscapes waaruit ons zowel flarden ambient als industrial tegemoet kwamen gewaaid. De etherische zangpartijen dienden daarbij veeleer de vorm dan de inhoud, want de teksten vielen nauwelijks te verstaan en tijdens ‘Dead Guitars’ en

‘Airless’ werd Sarah Peacocks stem regelmatig overspoeld door de af en aanrollende geluidsgolven van haar companen.

Aanvankelijk deed de borrelende, soms overkokende muziek van Seefeel weerbarstig en structuurloos aan. De groep had immers geen echte songs in de aanbieding, maar gaf zich over aan wilde improvisaties waarin slechts af en toe de contouren van iets vertrouwds opdoemden. Daardoor werd de set één lange trip die je als toeschouwer weinig keuze liet: of je koos het hazenpad, of je liet je meevoeren door de rusteloos woekerende loops en drones. Nu eens riepen die de soundtrack van een horrorfilm op, dan weer gaven ze je het claustrofobische gevoel gevangen te zitten in een kamer waaruit alle zuurstof was weggezogen. Kortom, dit was een heel andere Seefeel dan de band die we in het Lunatheater ooit nog het voorprogramma van Cocteau Twins zagen verzorgen.

Wat het concert extra spannend maakte, was de repetitieve, soms tot heupwiegen aanzettende groove van de nieuwe Japanse ritmesectie. Ex-Boredomsdrummer Iida Kazihisa zorgde voor strakke, aan hiphip verwante beats, terwijl Shigeru Ishihara zich met zijn vijfsnarige, dubby bas opwierp als dé blikvanger van de avond. Beide heren gaven de muziek van Seefeel, onder meer in ‘Making’, een onweerstaanbaar fysiek karakter. Andere hoogtepunten waren het melodieuze, door Peacock haast folky gezongen ‘Faults’, en het enige oudere nummer dat de set had gehaald, het uit ‘Succour’ gelichte ‘Fracture’.

De doortocht van Seefeel was een bevreemdend ritueel dat niet zelden fascineerde, maar waarin we zelf vooral emotie misten. Het klonk ons allemaal net iets te intellectualistisch en te afstandelijk in de oren om écht te beklijven. Het optreden was goed zolang het duurde, maar het effect begon al weg te ebben nog voor we goed en wel de zaal hadden verlaten. Niettemin blijven we benieuwd naar wat het kwartet in de nabije toekomst nog méér voor ons in petto heeft.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content