Best aardig, het stel neo-soulsongs van deze Brit met Nigeriaanse roots – denk Frank Ocean, maar dan met minder elektronica en meer gospel. Alleen jammer dat hij zich halverwege het concert vergaloppeerde aan een matige medley.
What’s the fuss?
Gospel zingen leerde de Nigeriaanse Londenaar Iniabasi Samuel Henshaw in de kerk waar zijn pa weleens de mis dient. Soul, funk en mainstreampop ontdekken deed hij via de deuntjes van Stevie Wonder en Michael Jackson, samen met D’Angelo, Lauryn Hill en Frank Ocean zijn grote voorbeelden. Het is James Bay die Henshaw in 2015 mee op schok nam in zijn voorprogramma. Geen al te waardevolle referentie, horen we u denken, maar één EP (The Sound Experiment) én een platendeal bij Columbia Records (de stal van Bob Dylan, Johnny Cash en tal van andere grote vissen) later, staat hij toch maar mooi op eigen benen. En op het podium van Werchter.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Geenszins. Althans, toch niet tijdens de eerste sethelft, waarin nonkel Samm en zijn band The Sound Experiment het Barn-publiek van de modder verlosten met smoothe neo-soulsongs als Autonomy (Slave) en Our Love en behoorlijke ballads als Redemption en Only Wanna Be With You. ‘Een bescheiden ontdekking’, noteerden we aarzelend. En ook: ‘Goed begonnen, is…’
‘…slechts half gewonnen’, inderdaad. Want al na een dik kwartier zat Samm – ‘met twee m-en omdat ik niet kan spellen’ – Henshaw door zijn eigen materiaal heen, en besloot hij dan maar aan een medley te beginnen, met eerst My Girl van The Temptations en dan Wonderwall van Oasis. Ons heil gaan zoeken aan de toog, het leek plots lang niet zo’n slecht idee meer.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Maar u was wél mee, en op het einde herpakte Henshaw zich gelukkig alsnog: tijdens Everything – toch nog een eigen nummer – deed hij uw heupen een eerste keer wiegen. En dat zag er beeldig uit.
Michael Ilegems
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier