Ruben Block in het Depot: ook buiten de comfortzone is het heerlijk toeven 

4 / 5
© Yvo Zels
4 / 5

Artiest - Ruben Block

Datum - 31/01/2023

Locatie - Het Depot

Triggerfinger is al een poosje aan een winterslaap bezig, maar wordt later dit jaar wakker gekust om zijn vijfentwintigste verjaardag te vieren. In afwachting toert frontman Ruben Block nog even met het materiaal uit zijn vorige herfst verschenen soloplaat Looking to Glide. In het Leuvense Depot leverde dat alvast een voortreffelijk concert op.

HET CONCERT: Ruben Block in Het Depot, Leuven op 31/1. 

IN EEN ZIN:  Block en zijn nieuwe band bewezen met verve dat er leven is na en naast Triggerfinger.

HOOGTEPUNTEN: There Isn’t Time / The Key / Lights / Awake / Turn the Tide / That’s Just the Way / Showtime. 

DIEPTEPUNTEN: geen. 

QUOTE: ‘Bedankt om naar deze fantastische zaal af te zakken. Want in weerwil van wat velen denken, vinden we dat helemaal niet vanzelfsprekend’.

Hij is intussen vijftig, een leeftijd waarop een artiest die zichzelf respecteert, graag nog een stapje in het ongewisse zet. Daarom verbond Ruben Block zijn lot aan de Amerikaanse producer Mitchell Froom, een man die eerder al als vertrouwenspersoon optrad voor Crowded House, Elvis Costello, Richard Thompson, Paul McCartney, Los Lobos en Suzanne Vega. Maar de Californiër leidde vijf jaar geleden ook het opnameproces van Colossus, het recentste werkstuk van Triggerfinger.  

Froom is iemand die zijn cliënten uitdaagt, uit hun comfortzone jaagt en tot experimenteren aanzet. Dat hoor je ook aan het gelaagde en grillige Looking to Glide, waarop Block weliswaar zijn herkenbare zelf blijft, maar wél aan de slag gaat met elektronica, flarden industriële noise en bevreemdende klankeffecten. Zo duiken in zijn nieuwe songs samples op van dierengeluiden, een sirene of een grasmaaier. De Lierenaar was trouwens het laatste lid van Triggerfinger dat zich aan een zijstapje waagde, want eerder kwam bassist ‘Lange Polle’ Van Bruystegem al op de proppen met LowRider en kleurde drummer Mario Goossens buiten de lijntjes met –what’s in a name?– Sloper. 

© Yvo Zels

In wezen is Looking to Glide een duoproject waarop Ruben Block en Mitchell Froom samen zowat alle instrumenten bespelen. Op het podium omringt de zanger zich dezer dagen echter met een vierkoppige band waarin we enkele oude bekenden aantreffen: gitarist Geoffrey Burton (gewezen compagnon de route van Pieter-Jan De Smet en Arno en ook actief bij Hong Kong Dong), bassiste en backingzangeres Lies Lorquet (vooral bekend van Mintzkov), keyboardspeler Gilles Vandecaveye-Pinoy (Uma Chine,Steiger) en –vrij verrassend- slagwerker Goossens, zodat in Het Depot alweer twee derde van Triggerfinger in de schijnwerpers stond.  

Dwarsigheid 

Een belangrijk verschil met dat powertrio was dat Ruben Block, voor de gelegenheid in een paars kostuum, zich bijna de hele avond van akoestische gitaren bediende. Of ‘sigarenkistjes,’ zoals hij ze zelf noemde. Alleen waren die met zoveel effectpedaaltjes verbonden dat je er nog zelden hun oorspronkelijke sound in herkende. Zoals verwacht kwamen tijdens de set de meeste nummers uit Looking to Glide voorbij, maar dat belette Block niet af en toe een stukje uit zijn verleden op te rakelen.  

De avond begon met een heerlijk sobere versie van There Isn’t Time, waarmee de artiest prompt bewees dat de songs van Triggerfinger niet in steen gebeiteld staan en best vatbaar zijn voor meerdere muzikale interpretaties. Het aanstekelijke Big Hole, uit diezelfde lp By Absence of the Sun, kwam dan weer behoorlijk potig uit de hoek en zoveel kon ook worden gezegd van het uit de kluiten gewassen That’ll Be The Day, al voegde de synth er dit keer enkele elektronische accenten aan toe. 

© Yvo Zels

De songs liepen aanvankelijk naadloos in elkaar over. In Doing Love nam Ruben Blocks stem het op tegen ijle, donkere keyboards en liet een onderkoelde Geoffrey Burton zijn gitaar krassen als een verkouden kraai, om vervolgens in het beheerste The Key allerlei geraffineerde versieringen aan te brengen. De muzikant is van vele markten thuis en wist zelfs aan een radiovriendelijke popsong als Light een welgekomen dosis dwarsigheid toe te voegen.  

Awake was geschreven met Mitchell Froom, maar vertoonde een vibe die veeleer aan John Lennon of Jeff Lynne deed denken. En ook Turn the Tide, uit de gelijknamige ep, klonk melodieus en catchy. Tijdens Tripping Down noteerden we dan weer een fikse stijging op de decibelmeter. Het van Madou geleende, tot op het bot afgekloven Niets is voor altijd baadde in een sinister sfeertje dat de dubbelzinnigheid van het origineel ontbeerde, maar had zeker ook in deze vorm bestaansrecht. 

Mond vol tanden 

‘Wij dachten dat dit een single was, maar bij de radio vonden ze van niet’, grijnsde Ruben Block ter aankondiging van That’s Just the Way. Neem het maar van ons aan: de radio had ongelijk. Turning On A Fan, waar Vandecaveye-Spinoy een hoop digitaal gegenereerde spacerock-geluiden in propte, was het enige moment in de set waarop de coherentie even verloren dreigde te gaan. ‘Always Leave them wanting more’, moet Block gedacht hebben, want na en klein uur zat het er al op. 

© Yvo Zels

De eerste toegift nam de artiest in zijn eentje voor zijn rekening. ‘Het idee voor deze song dateert al van twintig geleden’, vertelde hij. ‘In die tijd zette ik nog een grote bek op, maar toen kwam ik een persoon tegen die in mijn leven zeer belangrijk zou worden en stond ik met mijn mond vol tanden’. Een goed verstaander kreeg al in de gaten dat het ingetogen Showtime een ode was aan Valérie, Blocks vrouw en de moeder van zijn twee kinderen. En ook al verscheen de band daarna weer op het podium, in afsluiter Better Best bleef de verstilde en impressionistische sfeer bewaard. 

Toen we Ruben Block anderhalf jaar geleden voor het eerst zijn solomateriaal hoorden brengen in De Roma in Antwerpen, waren we nog niet geheel overtuigd. Het potentieel wás er wel, maar de trefzekerheid ontbrak, vonden we. De muziek kwam nog wat onwennig over en het leek nog niet duidelijk welke richting de zanger precies uit wilde. Maar met zijn geslaagde concert in Leuven deed hij al onze reserves verdampen. Dus jawel, er is leven na en naast Triggerfinger. 

DE SETLIST: There Isn’t Time / Doing Love / Big Hole / The Key / Tripping Down / Lights / Awake / Turn the Tide / That’ll Be The Day / Niets is voor altijd / Turning On a Fan /  That’s Just the Way // Showtime / Better Best. 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content