Drie kleine prinsen in reuzenland.
Antwerpen was gisteren officieel in staat van euforie, en dat had niets met een paar Puerto Ricaanse bambi-ogen, maar wel met een stel enorme houten poppen in de binnenstad te maken. Ook diep in de Deurnse bossen bleken de duiker en de kleine reuzin het gesprek van de avond te domineren.
Lies Steppe liet het alvast niet aan haar hart komen. Jef Neve’s sidekick op Klara mocht als opwarmer haar debuut Steppe voorstellen, en dat deed ze niet onverdienstelijk. Gewapend met een gloedvolle stem en een stel sterke muzikanten liet ze uiterst vriendelijke popdeuntjes als ‘Believer’ en ‘Delight’ op het publiek los. Smaakte best, al mocht er wat meer peper zijn. Wij waren pas echt mee tijdens haar hulde aan de nacht: ‘My Dark Companion’, dat mede dankzij Joris Caluwaerts’ werk op piano zelfs niet had misstaan op één van Tom Waits’ vroege platen.
Over Tom Waits gesproken. Hij spookte ook zowat de hele tijd door ons hoofd tijdens het aansluitende concert dat Rios, Neve en Proesmans uit hun mouw schudden, en dat heeft alles te maken met het bijna té perfecte stemgeluid van Gabriel Rios. Ook al had hij gisteren wat last van een verkoudheid, toch klonk Rios weer als een kruising tussen Jeff Buckley en Jezus zelve. Het doet ons als tegengif na ’s mans concerten telkens weer verlangen naar een stevig rochelende Waits.
Maar begrijp ons niet verkeerd, daarmee is écht elke bedenking die gisteren door ons hoofd spookte uit ons systeem. Want Rios, Neve en Proesmans waren goed. Wat zeggen we? Rios, Neve en Proesmans waren fantastisch. En dat lag vooral aan de geweldig klinkende nieuwe songs die, als de jongens hun belofte houden, in oktober op plaat moeten belanden. ‘The Things We Know’, het eerste nummer waar de drie samen aan schreven, klonk niet minder dan episch. Voortdurende tempowissels, Neve die te pas en te onpas in zijn piano duikt om ook wat op de snaren te tokkelen, creatieve ritmes van Proesmans: het is duidelijk dat de bekende ingrediënten pas nu tot volledige wasdom komen. We hoorden zowaar een stortvloed aan invloeden passeren. Randy Newman voor de mooie melodieën (zie Orion en Gulliver), Keith Jarrett voor Neve’s richting climax sluipende pianospel en – no kidding – zelfs godenkind Devendra Banhart wanneer Rios solo iets weggaf op gitaar.
Aangevuld met de nog steeds onaards mooie oude hits ‘Broad Daylight’ en ‘Angelhead’ en uiteraard Hendrix’ Voodoo Child was een staande ovatie het logische gevolg. Iets waar wij – allang blij dat Rios Natalia had thuis gelaten – ons perfect in konden vinden.
Op 19 februari trad het trio op voor een uitverkochte Ancienne Belgique. Stream hier het volledige concert.
Jeroen Van Alsenoy
