Raz Ohara and The Odd Orchestra @ Feeërieën

Raz Ohara is in de vluchtige wereld van de popmuziek voorlopig een goedbewaard geheim. In het Warandepark gaf de man met zijn Odd Orchestra tijdens de Feeërieën een prima concert ten beste.

Raz Ohara is in de vluchtige wereld van de popmuziek voorlopig een goedbewaard geheim. Dat belette het Brusselse publiek echter niet in dichte drommen naar het Warandepark af te zakken, waar de man met zijn Odd Orchestra tijdens de Feeërieën een prima concert ten beste gaf.

Toegegeven, wellicht kwam een groot deel van de aanwezigen eigenlijk voor Flip Kowlier, die met zijn courante reggaeset het zomerfestivalletje van de AB feestelijk afsloot. Maar naar de aangenaam verraste reacties te oordelen, vonden heel wat toeschouwers toch dat ze tijdens de eerste helft van de avond iets zeer waardevols hadden ontdekt. En dat was precies wat de organisatoren in stilte hadden verhoopt.

Raz Ohara is de nom d’artiste van Patrick Rasemussen, een Deen die een jaar of tien geleden in Berlijn aanspoelde en sindsdien vanuit de Duitse hoofdstad opereert. Hij werkte onder meer samen met het elektronicacollectief Apparat en bracht inmiddels twee langspelers uit met The Odd Orchestra, een driekoppige groep die hem ook in Brussel ter zijde stond.

Ohara heeft een soulvolle, licht melancholische stem die het midden houdt tussen die van Prince, Jamie Lidell en Rob Crow van Pinback. Hij koppelt machinale klanken aan een live-instrumentarium en maakt nummers die het midden houden tussen triphop, futuristische funk en melodieuze, rijk gearrangeerde indiepop. Zelfs invloeden uit folk of zigeunermuziek gaat hij niet uit de weg. Een en ander leidt tot een warme, intimistische sound: het ene moment meditatief, het andere groovy.

Opener ‘Counting Days’ maakte met zijn jazzy Fender Rhodespiano en zijn gesamplede tot verknipte stemmen een ietwat warrige, geïmproviseerde indruk. Met ‘Losing My Name’ kwam de groep echter al heel wat trefzekerder uit de hoek, dank zij een forse, dubby basriff, een onweerstaanbare drumbeat en een accordeon die vervolgens ook in ‘Miracle’ een prominente rol zou spelen. Dit wiegende, onlangs op single verschenen nummer, waarin Raz Ohara een melodica opdiepte, was gedrenkt in midden-Europese melancholie. Jammer dus dat het sierlijke strijkersarragement voor de gelegenheid uit een doosje kwam.

De band speelde ook een aantal songs die ons voorlopig onbekend in de oren klonken en waarvan we dus vermoeden dat ze nieuw waren. Daarin viel het knappe, ingetogen gitaarwerk van Tom Krimi op. The Odd Orchestra bediende zich rijkelijk van loops, wat het repetitieve, bezwerende karakter van de muziek extra accentueerde. Ohara en zijn vrienden toonden zich even veelzijdige als genuanceerde muzikanten die met uiteenlopende emoties en stemmingen goochelden. Het resultaat klonk experimenteel maar nooit ontoegankelijk.

Tijdens ‘Kingdom’ werd het tempo enigszins opgedreven en werd een onderhuidse dreiging voelbaar. Een kalimba, gemanipuleerde gevonden geluiden, een tekst die veeleer werd gescandeerd dan gezongen: de songs van Raz Ohara deden door hun vreemde harmonieën niet zelden exotisch aan. Soms steunde de muziek op jazzy swing, soms klonk ze glaciaal en majestueus, alsof ze ons rechtstreeks uit het hoge noorden tegemoet kwam waaien. Raz Ohara wordt dan ook niet toevallig een sound designer genoemd.

Onbegrijpelijk genoeg hadden enkele van de fraaiste nummers uit de eind vorig jaar verschenen cd ‘II’, zoals ‘The Day You Suffered Helpless Out of Reach and All Lines Were Dead’ of ‘Praise the Day (No One Owes You Nothing)’, de setlist niet gehaald. Gelukkig werd er afgesloten met een ander hoogtepunt uit die plaat, het dromerige ‘Varsha’. En zo zorgden Raz Ohara and The Odd Orchestra op de valreep voor een van de hoogtepunten op de Feeërieën. Gemist? Ga dan volgende keer beslist zelf eens kijken. U zult het zich niet beklagen.

Dirk Steenhaut