Tot superster heeft hij het nooit geschopt, daarvoor klinkt zijn werk niet modieus genoeg. Maar op zijn 68ste speelt Randy Newman wél nog altijd voor uitverkochte zalen. Ook in Brussel had hij genoeg aan zijn stem, een piano en 35 liedjes om het publiek ruim twee uur bij de les te houden.
Newman is een grote songwriter in de Tin Pan Alleytraditie, daar hoeven we niet flauw over te doen. Zijn repertoire bestaat uitsluitend uit zelfgeschreven standards, waarvan de meeste een tijdloos karakter hebben. Maar aangezien de man vooral zijn brood verdient met het bedenken van filmsoundtracks, heeft hij in de voorbije dertien jaar slechts één nieuwe cd uitgebracht en beperkt hij zich voornamelijk tot het recycleren van zijn oudere materiaal: op de twee delen van ‘The Randy Newman Songbook’ en het met het groot orkest van de BBC opgenomen ‘Live in London’ waren uitsluitend reprises te horen. Wie de zanger al vaker op het podium aan het werk had gezien, kon vooraf ook min of meer raden wat er in de AB zoal op de setlist zou prijken. Zelfs de grapjes tussen de nummers door deden inmiddels vertrouwd aan.
Randy Newman is, althans in zijn werk, een fervente leugenaar. Van romanschrijvers wordt doorgaans voetstoots aangenomen dat ze fictie bedrijven, maar teksten van liedjesmakers worden door het publiek vaak erg letterlijk genomen. Dat leidt uiteraard tot misverstanden. De artiest verschuilt zich immers het liefst achter personages die ver van hem afstaan en opinies vertolken die tegen de zijne indruisen. Zo laat hij in zijn songs psychopaten, racisten, rechts-nationalisten, perverten, hypocrieten en andere immorele figuren aan het woord en bedient hij zich veelvuldig van stijlfiguren als ironie en sarcasme. In de VS heeft het hem een controversiële reputatie opgeleverd, maar zijn Europese fans verkneukelen zich juist in zoveel domheid. In de AB lachten de toeschouwers alvast op de juiste momenten en lieten ze zich ontroeren wanneer de songs daar aanleiding toe gaven: tijdens het donkere ‘Bad News From Home’ bijvoorbeeld. Of tijdens ‘I Miss You’, een pakkende lovesong aan Newmans ex-vrouw, die precies twintig jaar te laat kwam.
In muzikaal opzicht verwees Newmans repertoire resoluut naar de pre-rock-‘n-rollperiode. ’s Mans melodieën en pianospel waren vooral bevrucht door ragtime, blues en de music halltradities van Broadway of Hollywood. Zoals verwacht stonden zwarte humor en zelfspot tijdens het concert centraal. De zanger omschreef zijn muziek als “geriatric rock”, kondigde ‘It’s Money That I Love’ aan als “een spiritual” en illustreerde aan de hand van een fabel over de aantrekkingskracht van welgestelde lelijke oude mannen op mooie jonge vrouwen waarom het marxisme nooit kon werken (‘The World Isn’t Fair’). Newman had het over historische gebeurtenissen, zoals de grote overstroming in Louisiana in 1927 of het Europese kolonialisme, nam het conservatisme van de ‘Rednecks’ op de korrel en leende zijn stem aan God om religieus fanatisme aan de kaak te stellen. Hij zette de luisteraar op het verkeerde been door een huiveringwekkend verhaal over een kindermoordenaar te verpakken in een weemoedige melodie (‘In Germany Before the War’) en maakte zich, samen met zijn publiek, vrolijk over bejaarde rocksterren die niet beseffen wanneer het tijd is om er de brui aan te geven (“I’m Dead, but I don’t know it”).
Aan klassiekers geen gebrek, in de AB: ‘Mama Told Me Not To Come’, ‘Short People’, ‘You Can Leave Your Hat On’, ‘Baltimore’, ‘Guilty’, ‘Political Science’, één voor één werden ze door de aanwezigen op gejuich en herkenningsapplaus onthaald. Hoopgevend was trouwens dat er niet alleen veertigers en vijftigers in de zaal waren, maar ook late tieners, die de zanger wellicht hadden ontdekt via zijn muziek voor ‘Toy Story’, maar intussen al zijn teksten uit het hoofd bleken te kennen.
De eerlijkheid gebiedt ons te vermelden dat Randy Newman er bij iedere live-passage wat meer moeite mee heeft de hoogste noten van de balk te plukken. Erg toonvast kun je zijn door de tijd gehavende stem niet meer noemen. Gelukkig verwacht wie naar Newman gaat kijken geen bel canto en weet de artiest zijn songs nog altijd op een geloofwaardige manier te vertolken. Conclusie: een avondje hoogwaardig entertainment van een geniale nar.
Dirk Steenhaut.
DE SETLIST: If We Didn’t Have Jesus / Mama Told Me Not To Come / Bad News From Home / Short People / Birmingham / Marie / It’s Money That I Love / Red Bandana / Losing You / The World Isn’t Fair / You’ve Got A Friend In Me / I Miss You / You Can Leave Your Hat On / I’m Dead (But I Don’t Know It) / Guilty / The Great Nations of Europe / Political Science // Last Night I Had A Dream / In Germany Before The War / Jolly Coppers On Parade / I Love To See You Smile / Real Emotional Girl / Baltimore / Shame / Dixie Flyer / Louisiana 1927 / Rednecks / Same Girl / Laugh And Be Happy / God’s Song (That’s Why I Love Mankind) / I Love L.A. / Sail Away / I Think It’s Going To Rain Today // Harps And Angels / Feels Like Home
DA GIG: Randy Newman in AB, Brussel op 25/2.
IN EEN ZIN: Ironie, sarcasme, zelfrelativering en een lading tijdloze songs: met die klassieke ingrediënten zorgde de joodse Californiër alweer voor een avondje hoogwaardig entertainment.
HOOGTEPUNTEN: ‘Bad News From Home’, ‘I Miss You’, ‘God’s Song’, ‘Political Science’…
DIEPTEPUNTEN: waren er niet, al zong Newman af en toe wél behoorlijk vals.
BESTE QUOTE: “Valt het jullie op dat de rockdinosaurussen, die in 1973 de podia onveilig maakten, vandaag nog altijd op tournee zijn? Dat snap ik wel, want thuis is er natuurlijk niemand die applaudisseert. Geen mens die op je schouder tikt en zegt hoe genant je intussen klinkt. Zelf was ik dertig jaar óók beter dan vandaag, maar dat wil ik lekker niet geweten hebben, haha.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier