Rammstein op Rock Werchter: Kwajongensachtig entertainment

‘Wir Sind wieder da’, klonkt het dreigend tijdens het eerste nummer van Rammstein. Maar toen wisten we nog niet goed of we nu hoorden te sidderen of te lachen. Naarmate hun spectaculaire rocky horror show vorderde, smolt echter ook onze twijfel weg. Dag 2 van Werchter eindigde gewoon met een circusattractie.

What’s the fuzz?

Tja, wat kunnen we u over Rammstein vertellen wat u nog niet weet? Dit Teutonenclubje, oorspronkelijk uit Oost-Berlijn, opereert al ruim twintig jaar in de zelfde bezetting en werd razend populair nadat David Lynch één van hun nummers gebruikte in zijn film ‘Lost Highway’. De groep combineert logge metalriffs met elektronica en de grafstem van Till Linneman, een voormalig olympisch zwemkampioen die tegenwoordig meer van vuur dan van water houdt. De theatrale shows van Rammstein liggen in het verlengde van die van Alice Cooper en Kiss. De groezelige make-up, de geschubde pakken, het ziet er op het eerste gezicht allemaal vrij intimiderend uit, maar tegelijk zijn de Duitsers beïnvloed door een vorm van Brechtiaans cabaret. Voor wie het wil zien, zitten hun optredens vol humor en zijn ze gewoon een vorm van kwajongensachtig entertainment.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Misschien, maar dan toch best eentje van waar je nog zicht had op het podium. Want zelfs als de tussen Sehnsucht en Herzeleid balancerende muziek van Rammstein je siberisch laat, valt er bij de heren in visueel opzicht altijd wel wat te beleven. Blijkbaar mochten de muzikanten vroeger van hun moeder niet met lucifers spelen, waardoor ze, van de weeromstuit, nu volbloed pyromanen zijn geworden. ‘Feuer frei’ was dus geen loze kreet. Tijdens hun show passeerde het allemaal de revue: vuurspuwende podia, vuurspuwende kostuums, vuurpijlen en allerlei andere vormen van euh.. vuurwerk, explosies, rookpluimen, bandleden die via ingenieuze liftsystemen op en neer gingen… Never a dull moment, dus. Of toch. Want de trucs van Rammstein werden zo vaak herhaald dat je het op den duur wel had gezien.

Soms klonk de muziek wel een beetje opruiend, omdat Rammstein zich van marsritmen en een militaristische beeldtaal bediende. ‘Links 2-3-4’, ‘Ich Will’, ‘Ich tu dir weh’ of ‘Du Hast’ laten zich makkelijk massaal mee scanderen en om die reden zijn de groepsleden wel eens van nazisympathieën beticht, maar eigenlijk zijn ze apolitiek en parodiëren ze, net als Laibach, iedere vorm van totalitarisme. Bovendien hebben ze het net zo goed over de gewone dingen des levens, zoals ‘Keine Lust’, al verpakken ze ook díe mededelingen bij voorkeur in Wagneriaanse bombast.

Een cover van Depeche Mode (‘Stripped’) vormde het eindpunt van een meticuleus getimede show die weinig ruimte liet voor spontaneïteit of improvisatie. Ook de bissen waren dus voorspelbaar. Tijdens ‘Sonne’ flakkerden de vlammen nog eens hoog op en tijdens ‘Amerika’ -bestaat er zoiets als een metal-schlager?- zorgden confettimachines er nog eens voor dat alle registers werden opengetrokken. “It’s a gas”, hoorden we de Amerikaan links van ons bewonderend prevelen. Tja, als het maar brandt, hé?

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

Dat was er méér dan genoeg. Tijdens slotnummer ‘Engel’ zweefde een gevleugelde Lindemann zelfs letterlijk boven het podium. Zoiets levert altijd leuke plaatjes op voor het thuisfront.