Met Echo & The Bunnymen en The Specials stonden tijdens de Lokerse Feesten enkele vergane gloriën op het podium. Maar daar tussenin bewees überpunk John Lydon met een ijzersterke live-prestatie dat de muziek van PiL nog niets van haar oorspronkelijke relevantie heeft ingeboet.
DA GIG: Public Image Ltd als onderdeel van de Lokerse Feesten, op 9/8.
IN EEN ZIN: PiL bezondigde zich niet aan een oefening in nostalgie, maar maakte briesend en klauwend duidelijk dat zijn muziek nog altijd gericht is op het hier en nu.
HOOGTEPUNTEN: ‘Albatross’, ‘This is Not A Love Song’, ‘Warrior’, ‘Open Up’…
DIEPTEPUNTEN: geen, al had de set van ons best nog enkele nummers langer gemogen.
BESTE QUOTE van John Lydon, bij wijze van introductie: “Hugs and kisses from Johnny and the boys!
Goed, ook wij hebben ons in de voorbije jaren wel eens vragen gesteld bij het schaamteloze opportunisme van ‘Rotten Johnny’. Zeker toen hij zich met de herenigde Sex Pistols aan het soort poenschepperij bezondigde, waar hij zich, in zijn beginperiode, juist met zoveel klem tegen had afgezet.
Toen hij later, samen met Marc Reynebeau, een vrij gezapige televisiereeks maakte, leken de scherpe kantjes er zelfs helemaal af. Maar waar de Pistols uit de koker kwamen van Malcolm McLaren, was het regelmatig van bezetting wisselende PiL een vehikel voor Lydons eigen ideeën en emoties.
Dat ook de erfenis van de invloedrijke postpunkband ooit in aanmerking zou komen voor een uitverkoop, leek dus uitgesloten. Integendeel: toen de platenmaatschappijen het lieten afweten, maakte de euh… zanger zelfs een reclamespot voor, godbetert, Britse boerderijboter om de reünie van Public Image Ltd te kunnen financieren. Pragmatisch of potsierlijk? Wel, het zorgde er tenminste voor dat hij geen compromissen hoefde te sluiten op muzikaal vlak.
Bezwerend
Dik een jaar geleden gaf de groep al een verpletterend come-backconcert in de AB. U begrijpt dus dat we met enige spanning uitzagen naar haar passage op de Lokerse Feesten, vooral omdat we intussen ook kennis hadden kunnen nemen van het overtuigende ‘This is PiL’, haar eerste langspeler na een stilte van twintig jaar.
We werden allerminst teleurgesteld, ook al wist het kwartet de verzengende intensiteit van het Brusselse optreden dit keer niet te evenaren. De power en de scherpte waren er echter wél. Dit was geen opgewarmde kost, geen museumsound die door de tijd was ingehaald en het vooral van nostalgie moest hebben, maar muziek die leefde, brieste en klauwde en nog net zo actueel klonk als drie decennia geleden.
Er zijn lieden die nog altijd zweren bij de allereerste bezetting van PiL, met Jah Wobble en Keith Levene, maar het dient gezegd: de huidige incarnatie stónd er. Dat bleek meteen al tijdens ‘Albatross’, de gitzwarte opener, die net zo klagerig en bezwerend klonk als het beste van Joy Division.
Vooral gitarist Lu Edmonds, een voormalig werknemer van The Damned, toonde zich een fenomeen. Zijn krassende, deraillerende maar altijd inventieve uithalen op de snaren vertelden hun eigen verhaal, terwijl Bruce Smith met zijn strakke drumbeats en Scott Firth met zijn dubby basinterventies een stevige geluidsmuur optrokken, waarop de niet van theatraliteit gespeende frontman de gekste evenwichtsoefeningen uitprobeerde.
Mantra
John Lydons voordracht -dreinerig, monotoon, jennend en snerend- laat zich niet meteen als bel canto omschrijven, maar de muzikale omlijsting was gelaagd en spannend genoeg om de toeschouwer bij de les te houden. Edmonds bediende zich afwisselend van een gitaar en een elektrische saz waarop hij, onder meer tijdens het knap herwerkte ‘This Is Not A Love Song’, zelfs slide speelde.
‘Warrior’, gelardeerd met hiphop en dance-invloeden, vertoonde sporen van geprogrammeerde elektronica, ‘Death Disco’ lonkte naar een dansvloer in de hel, ‘Bags’ klonk omineus als vanouds en het keltisch gekleurde ‘Rise’ was voor het publiek hét signaal om de regel “anger is an energy” als een soort mantra mee te scanderen.
De nummers werden doorgaans lang uitgesponnen, maar verveelden geen moment. Zelfs het nieuwe materiaal -het soepel skankende ‘One Drop’, het stuiterende ‘Deeper Water’ en het even epische als minimalistische ‘Out of the Woods’, waarin Lu Edmonds een kort maar trefzeker stukje banjo speelde- wist moeiteloos te overtuigen.
Helaas bracht PiL in Lokeren een ingekorte festivalset, zodat er van de vijftien nummers die tijdens de huidige tournee op de speellijst prijken, slechts tien door de luidsprekers knalden. Vandaar geen ‘Religion’, ‘Flowers of Romance’, ‘Chant’ of ‘Disappointed’. Maar ‘Open Up’, de vrucht van Lydons kortstondige alliantie met Leftfield die doordrongen was van Arabische tonaliteiten, klonk exotisch en meeslepend en zorgde voor een kolkende afsluiter.
Een uitstekend concert op het scherp van de snee dus. John Lydon weigert voorlopig zijn PiL te vergulden. De denkbeeldige apotheker in ons kan daar alleen maar blij om zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Albatross / Deeper Water / This Is Not A Love Song / One Drop / Warrior / Swan Lake a.k.a. Death Disco / Out Of The Woods / Bags / Rise / Open Up.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier