Is het een teken des tijds dat we voor de betere concerten van dit jaar vooral op oude gloriën zijn aangewezen? In ieder geval kwam, kort na Pere Ubu, nu ook het herenigde PIL ronduit verpletterend uit de hoek. ‘I think we need more bass’, opperde John Lydon. ‘The bass will purify your soul’.
DA GIG: Public Image Ltd in AB, Brussel op 4/6.
IN EEN ZIN: Geen oefening in nostalgie, maar een verschroeiende set die veeleer steunde op creatieve interpretatie dan op gemakzuchtige reproductie.
HOOGTEPUNTEN: teveel om om te noemen. De setlist spreekt boekdelen.
DIEPTEPUNT: ‘Disappointed’ was het enige moment waarop onze aandacht verslapte.
BESTE QUOTE van John Lydon, toen de groep na haar set door het publiek om méér werd verzocht: “Ik bewonder jullie tolerantie. Brussel, neem nooit genoegen met minder dan het beste. Want er gaat niets boven wat jullie net hebben kunnen proeven. Dit. Is. PIL.”
Enig opportunisme is Lydon nooit vreemd geweest. Toen hij in 1996 de Sex Pistols opnieuw bij elkaar floot voor de beschamende Filthy Lucre Tour, zag je al van ver de dollartekens in zijn ogen branden. Geen wonder dus dat ook de hereniging van zijn andere band, Public Image Ltd, vooraf vragen opriep. Tenslotte dateert de laatste plaat van het gezelschap, ‘That What Is Not’, al uit 1992 en is het geen geheim dat John Lydon en mede-oprichters Keith Levene en Jah Wobble niet langer door één deur kunnen. Anderzijds heeft de experimentele postpunk met krautrock- en dubinvloeden van PIL de zanger altijd nauwer aan het hart gelegen dat de pose van de Pistols. Twee jaar geleden financierde hij de reünie dan ook helemaal zelf met de opbrengst van een lucratieve tv-commercial. De euforische reacties op buitenlandse optredens waren hoopgevend en er werd zelfs een nieuwe plaat aangekondigd. De opnamen werden helaas uitgesteld toen Lydons stiefdochter, Ari Up van The Slits, vorig najaar plots overleed.
Zodra in de AB de metalige riff van ‘Public Image’ weerklonk, werd duidelijk dat de muziek van PIL nog altijd springlevend is. “Hij zingt zoals ik trompet speel”, zei een goedmoedige Miles Davis ooit over Lydon, maar daar viel in Brussel weinig van te merken. ‘Rotten Johnny’ klonk snerend, dreinend en nihilistisch als vanouds, wat overigens geen afbreuk deed aan de overtuigingskracht van zijn toonloze incantaties. De enige echte nieuwkomer in de groep was bassist Scott Firth. Bruce Smith, ex-drummer bij The Pop Group, en gitarist Lu Edmonds, ooit bij The Damned, waren al present in de tweede helft van de eighties. In dat tijdperk was blijkbaar ook een deel van de toeschouwers blijven steken, want de bierbekertjes vlogen de voorman, die af en toe aan een wijnfles lurkte en wild om zich heen rochelde, vanaf de eerste noot om de oren.
De furieuze postpunk van PIL bleek gelukkig nog geen spat verouderd. De nummers steunden veeleer op interpretatie dan op reproductie: de grondig vertimmerde versie van ‘This is Not A Love Song’ klonk zelfs verrassend fris en neigde in Brussel naar de dancetracks van New Order. De ritmesectie stond als een huis en Edmonds’ messcherpe interventies op de snaren waren nooit minder dan verbluffend, wat het noisy ‘Poptones’ en het verschroeiende ‘Death Disco’ opkrikte tot levensgevaarlijke projectielen. Bovendien speelde de man regelmatig slide op een elektrische saz (in het dreigende ‘Albatross’ bijvoorbeeld), terwijl hij in het door synthetische beats aangedreven ‘Flowers of Romance’ een banjo met een strijkstok te lijf ging. Terwijl de groep de ene getormenteerde klassieker na de andere afschoot, viel nog maar eens op hoe gulzig bands als Joy Division, U2 en TC Matic destijds aan de PIL hadden gezeten.
‘Ease’ en ‘Warrior’ waren gelardeerd met elektronica. ‘Disappointment’ groeide uit tot hét meebrulmoment van de set, maar werd moeiteloos overklast door het dubby ‘U.S.L.S.1’ en het knagende, viserale ‘Religion’, dat was vastgeklonken aan een logge baslijn. De laatstgenoemde song werd weliswaar behoorlijk lang uitgesponnen, maar bleef spannend tot de laatste seconde.
Van de toegiften herinneren we ons vooral het met keltische kruiden op smaak gebrachte ‘Rise’, waarin de regel “Anger is an energy” door het publiek massaal mee werd gescandeerd, en de wervelende cover van Leftfields ‘Open Up’, een nummer waar Lydon destijds al als zanger en co-auteur betrokken was. Anno 2011 is Public Image Ltd dus beslist geen oefening in nostalgie: zowat ieder onderdeel van het concert klonk relevant en verschroeiend. Voor wie maagpijn krijgt van de vele flutgroepjes die tegenwoordig tien maal daags de programma’s van StuBru onveilig maken, heeft de dokter slechts één goede raad in petto: neem een glas water en slik een PIL.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Public Image / Home / Albatross / This Is Not A Love Song / Poptones / Swan Lake a.k.a. Death Disco / Ease / Flowers of Romance / U.S.L.S.1 / Disappointed / Warrior / Bags / Religion II // The Order of Death / Rise / Open Up.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier