Wanneer Primavera Sound in Barcelona de poorten openzwaait, gaat de festivalzomer officieel van start. Het festival pakt voor de vijftiende keer uit met een knappe affiche, 349 namen in totaal. We brengen vier dagen verslag uit van zon, zee en zonderlinge muziekjes.
‘Free beer’, lezen we op het menu achter één van de drankstandjes. Bij nader inzien staat de ‘alcohol’ op de vorige alinea. Te vroeg gejuicht. Het bier betaalt men, net als de cava en de rum cola, cash op Primavera Sound, en niet met (te) dure bonnetjes of jetons, één van die kleine voordelen die van het festival in Barcelona een jaarlijkse trekpleister maakt voor diegenen voor wie de festivalzomer niet vroeg genoeg kan beginnen. De zeebries, de zon en vooral de affiche mogen er ook zijn.
Het zijn de van een psychedelisch lotje getikte Zweden van Goat die dit jaar een heidens openingsritueel mogen houden in het Parc del Forum, het terrein aan de rand van de stad waar Primavera Sound voor de vijftiende keer de vlag hijst. Beton boven bomen, minister van houtkap Joke Schauvliege zou hier in haar nopjes zijn.
Goat zijn de Daft Punk van de psychedelica. Steevast gemaskerd in het openbaar, mysterieus, recht uit een bizarre science-fiction-film gestapt. De sjamanistische sound gaat er in de open, avondlijke lucht vlot in bij de toehoorders aan één van de verschillende hoofdpodia. Vanavond sluit het al even gestoorde garagerockcombo, en vaste klanten op Primavera, Thee Oh Sees hier af, ongeveer tegelijkertijd met het herrezen LCD Soundsystem elders op het terrein. ‘Back from the dead’, staat er op hun T-shirts te lezen. Zijn we blij mee.
De échte opwarming voor de driedaagse – een zesdaagse eigenlijk, van dinsdag tot zondag – gebeurt in de binnenstad, in clubs als Barts en Apolo, waar sommige bands op de affiche de spieren al eens losgooien. Wanneer Lorely Rodriguez – beter bekend als popprinses-in-opmars Empress Of – al huppelend haar krullenbol in de nek zwiert en met haar heupen zwaait, wipt haar wit rokje omhoog en vangen we een korte glimp op van wat daar onder zit. Ze doet ons blozen met haar hoog lolitagehalte – enkel een pleister op knie ontbreekt – terwijl ze zingt alsof ze tussen het roze behang van haar slaapkamer stuitert. ‘I’m only a woman if woman is a word’, kirt ze, met een timbre dat het midden houdt tussen Björk en Kate Bush. Een drummer/percussionist en een toetsenist brengen haar zelf geproducete electropopsongs mee tot leven. Barts, een voormalige, gerestaureerde balzaal, zit tot de bovenste balkons gevuld en laat zich gewillig verleiden.
Aan de overkant van de straat, in de met rode lampjes verlichte Apolo, wandelen de leden van White Fence op het podium terwijl Rod Stewart Do Ya Think I’m Sexy? zingt. Nou, neen.
White Fence, het vehikel van garagerocker Tim Presley uit San Francisco, is een vreemde bende. De drummer lijkt weggeplukt uit Soundgarden circa 1993, de bassist is het type dat tijdens de Gentse Feesten op de Vlasmarkt elke ochtend de kuisploegen van Ivago verwelkomt, en de ritmegitarist zou een neefje van Didier uit De Ideale Wereld kunnen zijn, inclusief foute moustache. Presley lijkt dan weer op een slordige Bert Ostyn van Absynthe Minded. Van ver. Zijn gitaar hangt op borsthoogte, zijn stem herinnert aan die van punkrocker avant la lettre Jonathan Richman ten tijde van Modern Lovers. De som van dit alles is een garagerockversie van de Velvet Underground die The Byrds coveren. Of Pavement op een southern rock-trip. Terwijl de gitaren janken keuvelt de zaal rustig verder, en Presley lijkt daar best vrede mee te hebben. Laisser faire, in San Francisco groeien de bloemetjes verder.
Iets helemaal anders dan wanneer de jongens van Optimo Espacio wat later achter de draaitafels plaats nemen. Het duo uit Glasgow zijn draaitafelhelden voor dit publiek van overjaarse hipsters en muzieknerds – opvallend trouwens hoeveel verschillende Britse tongvallen we horen tussen het publiek. Met hun mix van techno, bastaarddisco, new wave en afrofunk pakken JD Twitch en JG Wilkes moeiteloos de propvolle en snikhete Apolo in. Vanavond mogen ze dan nog eens overdoen in open lucht, om 4 uur ’s ochtends beginnen ze eraan. Vier uur ’s ochtends, u leest het goed. Dat zijn véél cervesas wachten, tijd die we nuttig passeren met onder meer Floating Points, Vince Staples, Kamasi Washington, Air, LCD Soundsystem, Battles en John Carpenter. Hasta mañana!
Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier