PinkPantheress had nog niet vaak genoeg op een podium gestaan om volledig te overtuigen, en de schreeuwende man die ze had meegenomen sloeg de dromerige sfeer soms aan diggelen, maar de ‘sound of tomorrow’ beschikte al over de présence en de songs om een boeiende show af te leveren.
Er is al heel wat geschreven en gefilosofeerd over de negatieve invloed die TikTok op de jeugd zou hebben. Het platform zit vol desinformatie, pestgedrag woekert er ongestoord voort en de aandachtsspanne van onze jongeren wordt de grond in geboord.
Kan allemaal wel zijn, maar als het goed is mag het ook gezegd worden. Dankzij TikTok leren we een nieuwe generatie artiesten kennen die hun eigen unieke visie rechtstreeks aan de man weten te brengen. PinkPantheress bijvoorbeeld, die eerder dit jaar nog door de BBC tot ‘the sound of tomorrow’ werd gekroond. Helemaal terecht, al moeten we er meteen bij zeggen dat haar muziek met één been in het verleden staat. PinkPantheress plukt haar invloeden namelijk slim uit allerlei opzwepende UK club genres, van drum & bass tot garage. Die boetseert ze dan om tot lieflijke bedroompopliedjes, die helemaal op maat van de TikTokgeneratie zelden langer dan twee minuten duren.
Een razend interessante sound, en dus waren wij benieuwd hoe de Britse artieste het er op Pukkelpop live van af zou brengen. Al hadden we ook meten reden tot bezorgdheid. In totaal heeft PinkPantheress amper 25 minuten aan muziek uitgebracht, terwijl ze op het festival voor het dubbele van die tijd geprogrammeerd stond. Toen de show begon met een dj die enkele hiphopplaatjes draaide, vreesden we dan ook dat de helft van de set op die manier gevuld zou worden om te compenseren voor het gebrek aan eigen materiaal.
Gelukkig verscheen PinkPantheress na tien minuten zelf op het podium. Alleen bleef haar hypeman jammer genoeg ook staan. Voor wie niet met het concept bekend is: een hypeman is iemand die doorheen de nummers staat te roepen en het publiek wild probeert te maken tijdens een optreden. Tijdens een energieke hiphopshow kan dat werken, bij PinkPantheress niet. Ze mag dan wel inspiratie putten uit allerlei opzwepende genres, maar haar muziek blijft een dromerige, ingetogen kwaliteit behouden. Tijdens een neerslachtig nummer als Just for me hadden we gewoon écht geen behoefte aan iemand die langs de zijkant van het podium stond te schreeuwen.
Aan PinkPantheress zelf was het ook te zien dat ze nog steeds aan het begin van haar carrière stond, voornamelijk omdat ze iets te hard leunde op het stembandje dat constant afspeelde en soms vergat om zelf te zingen. Al moeten we wel zeggen dat ze voor een 22-jarige die vorig jaar doorbrak al een flinke podiumprésence had. Ze stond niet beschaamd op de stage, maar wist vol zelfvertrouwen haar publiek te bespelen.
En de nummers zelf, die waren gewoon even aanstekelijk als op plaat. Van de schuifelende ritmes in Where you are tot de energieke drum-and-basspercussie in I must apologise, PinkPantheress toverde de Dance Hall om tot een Londense kelder waar er geraved mocht worden, maar dankzij haar dromerige, fluwelen stem was het ook toegestaan om in te dommelen. Uiteindelijk is al haar muziek ontstaan op haar slaapkamer, waar zowel het bed als de speakers ter beschikking waren.
We zagen met andere woorden een jonge, onervaren maar razend interessante artieste aan het werk. Geef haar nog enkele jaren podiumervaring, en dan zijn we er zeker van dat PinkPantheress een dijk van een show kan geven.
Maar alsjeblieft, dump die hypeman zo snel mogelijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
