Tijdens zijn huidige ‘Back to Front’-tournee heeft Peter Gabriel geen nieuwe plaat te promoten. Zijn ruim twee uur durende concert in Vorst bood dus weinig verrassingen en stond haast volledig in het teken van het verleden. De massaal opgekomen toeschouwers vonden dat prima.
DA GIG: Peter Gabriel in Vorst Nationaal op 1/10.
IN EEN ZIN: Gabriel en zijn legendarische band speelden zowel elektrisch als akoestisch, wisselden hits af met minder bekende nummers en brachten, tot grote vreugde van het publiek, ook nog eens alle songs uit het populaire ‘So’ tot leven.
HOOGTEPUNTEN: ‘Digging in the Dirt’, ‘Red Rain’, ‘In Your Eyes’, ‘Biko’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: “De massa heeft de kracht het onrecht in de wereld zichtbaar te maken. Maar ook vandaag zijn er, in Syrië, in Egypte, in Afghanistan, nog altijd mensen die sterven voor datgene waar ze in geloven. Iedere dag sneuvelt een nieuwe Stephen Biko.”
Gabriel is, zijn periode bij Genesis inbegrepen, al 45 jaar actief als zanger en muzikant. Daarnaast staat hij bekend als mensenrechtenactivist en pionier van de digitale muziekdistributie. Bovendien heeft hij, samen met Paul Simon en David Byrne, veel bijgedragen tot de popularisering van wereldmuziek. Niet alleen was hij een van de eerste westerse artiesten die samenwerkte met Nusrat Fateh Ali Khan en Youssou N’Dour, hij integreerde ook exotische ritmen in zijn werk en zorgde er, via zijn WOMAD-festival en zijn Real World-label, voor dat ook muzikanten uit de derde wereld een internationale carrière konden uitbouwen.
Zopas bracht de 63-jarige zanger ‘And I’ll Scratch Yours’ uit, een cd die een tweeluik vormt met het drie jaar oude ‘Scratch My Back’. Op die plaat coverde Gabriel enkele van zijn favoriete songs van artiesten als Lou Reed, Paul Simon, Randy Newman en Arcade Fire, die nu, op hun beurt, enkele van zíjn nummers onder handen nemen. In Vorst werd dat project echter ongemoeid gelaten.
Peter Gabriel verscheen met een spiekbriefje op het podium om, in het Nederlands en het Frans, het verloop van de avond toe te lichten. Hij beloofde een concert in drie delen, “zoals een maaltijd”. Als voorgerecht serveerde hij een korte akoestische set met de zaallichten aan, zodat de aanwezigen het gevoel kregen dat ze een exclusieve repetitie mochten bijwonen.
Gabriel liet zich begeleiden door de groep die hem ook al halverwege de eighties ruggensteun verleende en bij het publiek nog altijd erg geliefd bleek te zijn: gitarist David Rhodes, bassist Tony Levin en drummer Manu Katché. Dat basistrio werd aangevuld met toetsenman David Sancious, de man die de E Street band zijn naam gaf en ook te horen was op de eerste twee langspelers van Bruce Springsteen. En tot slot waren er de twee Zweedse backingzangeressen, Jennie Abrahamson en Linnea Olsson, oorspronkelijk afkomstig uit de band van Ane Brun maar inmiddels allebei ook solo actief.
Dinosaurussen
Het concert begon met ‘OBUT’, een nieuwe song met Sancious op accordeon, die voorlopig nog werd gepresenteerd als een work-in-progress. ‘Come Talk To Me’ en het vingerknippende ‘Shock the Monkey’ vielen bij het publiek meteen in goede aarde, maar misten in hun akoestische gedaante toch de impact van de plaatversies. Neen, dan liever ‘Family Snapshot’, het verhaal van de Amerikaan Arthur Bremer, die in 1972 een mislukte aanslag pleegde op de democratische presidentskandidaat George Wallace, waarmee Gabriel doordrong tot de psyche van een moordenaar-in-spe.
Het elektrische gedeelte van de show begon met ‘Digging in the Dirt’, een uitbarsting van woede en frustratie die het moest hebben van een strakke groove. In ‘Secret World’ meenden we elektronisch opgewekte doedelzakken te horen, terwijl Rhodes’ scherpe gitaaruithalen in ‘The Family and the Fishing Net’ herinnerden aan die van Robert Fripp. Tijdens ‘No Self Control’, een nummer met een sterk percussieve inslag, bewogen de vier lichtkranen zich voort als reusachtige dinosaurussen, maar de zaal ontplofte pas echt zodra de intro van ‘Solsbury Hill’ weerklonk. Peter Gabriel maakte hier een frivole rondedans op het podium, waar ook Levin en Rhodes bij werden betrokken. De enige andere nieuwigheid in de set was het ingetogen maar majestueuze ‘Why Don’t You Show Yourself’, geschreven voor de soundtrack van een Mexicaanse film. Een opvolger voor Gabriels laatste songplaat ‘Up’, die inmiddels al van 2002 dateert, is dus duidelijk nog niet voor morgen.
Bij wijze van dessert werden de toeschouwers getrakteerd op een integrale uitvoering van ‘So’ uit 1986, misschien niet het beste werkstuk dat de zanger ooit heeft gemaakt, maar wel verreweg het populairste. Eén en ander gebeurde naar aanleiding van de 25ste verjaardag van die plaat. Alleen is Peter Gabriel niet zo goed in het halen van deadlines. En ook al kwam de viering twee jaar te laat, naar de reacties van het publiek te oordelen was de vreugde er niet minder om.
Horizontaal
Paradoxaal genoeg was dit het minst spannende deel van het concert, omdat je precies wist wat er zou komen en de gespeelde versies weinig verrassende elementen bevatten. Zodra ‘Red Rain’ weerklonk, kleurden ook de beeldschermen rood. Het gedreven ‘Sledgehammer’, de meest gespeelde video uit de geschiedenis van MTV, haalde de mosterd nog steeds bij Motown en Stax en in de ballad ‘Don’t Give Up’ werd de rol van Kate Bush nu overgenomen door Jennie Abrahamson.
Tijdens ‘Mercy Street’, genoemd naar een toneelstuk van de Amerikaanse dichteres Anne Sexton die in 1974 de hand aan zichzelf sloeg, ging Gabriel languit op het podium liggen en bracht hij de volledige song vanuit die horizontale positie. ‘Big Time’ koppelde satire aan funk, maar in ‘We Do What We’re Told’, geïnspireerd door een controversieel experiment van de sociaal psycholoog Stanley Milgram, toonde Gabriel ook zijn sinistere kant. Ook ‘In Your Eyes’ bleef, met zijn meeslepende etnische ritmen, een voltrefffer.
De eerste bis, ‘The Tower That Ate People’, kwam uit ‘OVO’ en werd geïllustreerd door een toren van witte stof die uit de hemel neerdaalde en de zanger letterlijk opslokte. Wie dacht dat het concert op een feestelijke noot zou eindigen, had echter buiten Peter Gabriel-de-activist gerekend. De man stuurde zijn publiek naar huis met zijn doorvoelde hommage aan Stephen Biko, de Zuid-Afrikaanse anti-apartheidstrijder die in 1977 door de politie van Port Elizabeth werd doodgemarteld. Zelfs nadat de zanger al van het podium was verdwenen zongen de toeschouwers, met gebalde vuisten, nog minutenlang “Oh-oh-ooh”, tot Manu Katché uiteindelijk de drumsticks neerlegde. En zo kwam een bloedstollend einde van een uitstekende maar ietwat voorspelbare show van een artiest die nu wel dringend met iets nieuws op de proppen moet komen. Ledigheid is nu eenmaal des duivels oorkussen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: OBUT / Come Talk To Me / Shock the Monkey / Family Snapshot // Digging in the Dirt / Secret World / The Family and the Fishing Net / No Self Control / Solsbury Hill / Why Don’t You Show Yourself // Red Rain / Sledgehammer / Don’t Give Up / That Voice Again / Mercy Street / Big Time / We Do What We’re Told (Milgram’s 37) / This is the Picture (Excellent Birds) / In Your Eyes // The Tower That Ate People / Biko.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier