Peter Gabriel in het Sportpaleis: een comeback met pieken en dalen

3 / 5
© Getty
3 / 5

Artiest - Peter Gabriel

Datum - 06/06/2023

Locatie - Sportpaleis

Al 21 jaar is het geleden dat Peter Gabriel nieuw materiaal uitbracht, maar daar komt binnenkort eindelijk verandering in. Zijn tiende soloplaat zal i/o heten, net als de tournee die hem zopas ook naar het Sportpaleis bracht. Een fijn weerzien, maar onvergetelijk? Neen, daarvoor was het concert van de 73-jarige Brit iets te wisselvallig.

HET CONCERT: Peter Gabriel in Sportpaleis Antwerpen, op 6/6. 

IN EEN ZIN: Een gedurfd concert dat er, door zijn vreemde opbouw, één werd met pieken en dalen. 

HOOGTEPUNTEN: Growing Up, Four Kinds of Horses, i/o, Digging in the Dirt, Sledgehamer, Darkness, Red Rain, Solsbury Hill, Biko… 

DIEPTEPUNTEN: sommige nieuwe songs bleken helaas niet veel om het lijf te hebben. 

QUOTE (toen Gabriel zijn trouwe bassist, de jarige Tony Levin voorstelde): ‘We zijn al vrienden sinds we allebei nog haar hadden’. 

Gabriel behoort zonder twijfel tot de invloedrijkste artiesten van zijn generatie. Tijdens de seventies schreef hij al geschiedenis als spilfiguur van de progrockformatie Genesis, en ook nadat hij solo ging bleef zijn werk uitblinken in ambitie, vernieuwingsdrang en nieuwsgierigheid naar esoterische onderwerpen. Tegelijk is de zanger actief als mensenrechtenactivist en een voorname ambassadeur van de wereldmuziek. Hij was bijvoorbeeld de grondlegger van het WOMAD-festival en de oprichter van het Real World-label, waar muzikanten als de Senegalese Youssou N’Dour of de Pakistaanse Nusrat Fateh Ali Khan hun internationale doorbraak aan te danken hadden.  

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Zelf mijdt Gabriel bij voorkeur de platgereden paden: sinds het succes van zijn vijfde lp So uit 1986, waar wereldwijd een kleine zeven miljoen stuks van over de toonbank gingen, beschikt hij over een eigen studio en kan hij het zich veroorloven precies te doen wat hij wil, wanneer het hem zint.  Zo was het oorspronkelijk de bedoeling i/o al achttien maanden na UP (2002) uit te brengen, maar de artiest bleef zijn corpus van 150 songs almaar herwerken en sloeg intussen allerlei zijpaden in. Dat leidde onder meer tot Scratch My Back, een verzameling covers, en New Blood, een plaat met orkestrale versies van oudere nummers. Voorts zag hij zich verplicht zijn carrière enkele jaren op een laag pitje te zetten om zijn vrouw te verzorgen die aan een levensbedreigende kanker leed. 

Maar als alles goed gaat, mag i/o dit najaar alsnog in de winkelrekken worden verwacht. Tijdens Peter Gabriels huidige tournee, die op 18 mei werd afgetrapt in de Poolse stad Krakow, staat zijn nieuwste werk overigens centraal. Dat is opmerkelijk, omdat de meeste van zijn generatiegenoten die grote arena’s aandoen zich doorgaans beperken tot risicoloze Greatest Hits-sets. Nog opmerkelijker is dat het publiek tot dusver nog maar met zes nieuwe nummers kennis heeft kunnen maken. Sinds 6 januari lost Gabriel bij iedere volle maan een nieuwe track op het internet, zodat het nog tot dit najaar zal duren eer de volledige plaat openbaar is gemaakt. Zij die alles al hebben gehoord, gewagen echter van een veelkleurig werkstuk met gastbijdragen van Brian Eno, het Soweto Gospel Choir en strijkersarrangementen van John Metcalfe. 

Geen eilanden

In Antwerpen liet Peter Gabriel, die zich meestal verschanste achter zijn keyboards, zich bijstaan door een zevenkoppige band, waarin we oude getrouwen aantroffen zoals bassist Tony Levin, gitarist David Rhodes en drummer Manu Katché, maar ook enkele ‘nieuwe’ leden, onder wie trompettist Josh Shpak, toetsenspeler Don E en celliste-zangeres Ayanna Witter-Johnson. Op het niveau van de muzikanten viel weinig af te dingen, Gabriel zelf was uitstekend bij stem en de visuele vormgeving van designer Robert Lepage, met beeldschermen van verschillende vormen en formaten, was uiterst smaakvol. 

De avond begon veelbelovend met twee door akoestische instrumenten ingekleurde songs: de ballad Washing of the Water (uit US) en het door een Noord-Afrikaanse groove aangedreven Growing Up (uit UP). De show bestond uit twee sets, gescheiden door een pauze, en de helft van de nummers bestond uit gloednieuw werk, wat van het publiek toch extra concentratie vergde. Gabriel leidde iedere song, die vergezeld ging van een bijzonder kunstwerk, in met een verhaaltje waarin hij de behandelde thema’s bloot legde. In de recente artfunksingle Panopticom had hij het over artificiële intelligentie, terwijl hij in het catchy i/o (wat staat voor ‘input/output’, maar ook verwijst naar één van de manen van Jupiter) benadrukte dat mensen geen eilanden zijn, maar in wezen verbonden zijn met alles dat leeft. 

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Elders stelde Peter Gabriel dat we nu in staat zijn de planeet, waar we ons bestaan aan te danken hebben, finaal te vernietigen en dat we, tenzij we onze relatie met de natuur weten te herstellen, onze ondergang  tegemoet gaan. Het even smeulende als epische Four Kinds of Horses was ijzersterk en zoveel kon ook worden gezegd over het huiselijk aandoende This Is Home en het statig voorbijschuivende Love Can Heal, dat gespeeld werd achter een doorzichtig gordijn waarop prachtige visuals werden geprojecteerd. 

Toch kon je je niet van de indruk ontdoen dat sommige van de nieuwe songs weinig om het lijf hadden. Het uptempo Road to Joy (over het ‘locked-in’ syndroom) en Live and Let Live klonken niet kwaad, maar het waren nummers van het type dat Gabriel makkelijk in zijn slaap had kunnen bedenken. Ook het dystopische The Court kwam live minder goed uit de verf dan in de studioversie. 

Kerkdienst

Playing for Time, met een prominente rol voor de celliste, en het door al te opdringerige synths ontsierde Olive Tree schurkten zich tegen de banaliteit aan en zelfs het sobere And Still, dat Gabriel schreef ter nagedachtenis van zijn overleden moeder, bleef niet plakken. De toeschouwers lieten het allemaal over zich heen komen, maar reageerden pas écht geestdriftig als er een oude bekende van stal werd gehaald, zoals Digging in the Dirt (het eerste moment waarop de band echt helemaal los ging) en Sledgehammer, het eerste van vijf classics uit So. 

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Tijdens Don’t Give Up werd de partij van Kate Bush met verve overgenomen door Ayanna Witter-Johnson, die samen met Peter Gabriel een soort boksring betrad. Alleen schortte er duidelijk iets aan de opbouw van de set: na één of meerdere nieuwe liedjes vond de zanger dat hij zijn fans moest ‘belonen’ met een oude hit, type Big TimeRed Rain of Solsbury Hill. Het publiek veerde dan telkens enthousiast recht, om even later weer te gaan zitten, waardoor het concert iets van een kerkdienst kreeg. De avond verliep dus met ups en downs, ook al omdat de show niet echt ergens naartoe leek te gaan.

Meezingen konden de aanwezigen pas tijdens eerste toegift In Your Eyes, maar toen was het kalf eigenlijk al verdronken. Met Biko, een ode aan een Zuid-Afrikaanse anti-apartheidstrijder die in een politiecel aan zijn einde kwam, zorgde Peter Gabriel wél nog voor een bloedstollend orgelpunt, maar onvergetelijk konden we het concert in Antwerpen niet noemen. Het klonk niet altijd even bevlogen en doordacht en de afwisseling van oud en nieuw materiaal deed vooral geforceerd aan. Gabriel is iemand waar we het grootste respect voor hebben, maar we hadden van de man al veel sterkere optredens meegemaakt. Lang geleden, weliswaar. 

DE SETLIST: Washing of the Water / Growing Up / Panopticom / Four Kinds of Horses / i/o /Digging in the Dirt / Playing for Time / Olive Tree / This Is Home / Sledgehammer // Darkness / Love Can heal / Road to Joy / Don’t Give Up . The Court / Red Rain / And Still / Big Time / Live and Let Live / Solsbury Hill // In Your Eyes // Biko. 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content