Na zijn passage op Rock Werchter blijkt de jonge, verlegen Perfume Genius met zijn in tristesse gedrenkte, broze liedjes almaar meer volk te lokken.
DA GIG: Perfume Genius in AB, Brussel op 11/9.
IN EEN ZIN: Zelfs in een middelgrote concertzaal wist Perfume Genius de intimieme sfeer van zijn vorige optredens intact te houden, ook al kwam hij, met achttien nummers, nog steeds niet aan een set van een uur.
HOOGTEPUNTEN: ‘Hood’, ‘Lookout, Lookout’, ‘Normal Song’, ‘Katie’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: “Dit moet zowat het grootste zaalconcert zijn dat ik ooit heb gespeeld. Zoiets betekent veel voor mij, dus bedankt allemaal.”
Al voor de derde keer verscheen Perfume Genius dit jaar op een Belgisch podium, maar het publiek raakt hem blijkbaar niet beu. Integendeel, na zijn passage op Rock Werchter blijkt de verlegen jongeman met zijn in tristesse gedrenkte, broze liedjes almaar meer volk te lokken.
Mike Hadreas, de dertigjarige zanger en songwriter uit Seattle die achter Perfume Genius schuilgaat, voelt zich, ondanks het succes dat hem dezer dagen te beurt valt, nog steeds ongemakkelijk in het licht van de schijnwerpers. Tja, hoe zou je zelf zijn mocht je avond na avond in met wildvreemden gevulde zalen de donkerste bladzijden uit je dagboek moeten voorlezen?
Hadreas’ miniatuurtjes steunen op trauma’s en frustraties uit zijn adolescentenjaren en handelen over seksueel misbruik en zelfverminking, hartzeer en schaamte, mentale beschadigingen en een zelfbeeld dat zo laag is dat alleen een mijnwerker nog in staat is het naar de oppervlakte te takelen. Perfume Genius hunkert in zijn songs naar gezelschap, warmte en begrip, maar geeft tegelijk aan dat hij al die dingen eigenlijk niet verdient. En ook al drijft zijn werk op paradoxen, het spreekt wél een publiek aan dat zich moeiteloos met zijn wanhoop en pijn kan identificeren.
In de grote zaal van de AB, waar de intieme sfeer van zijn liedjes intact bleef, liet de zanger zich op synths begeleiden door zijn vriend en levensgezel Alan Wyffels en een derde man op drums, terwijl hij zelf de pianotoetsen beroerde. Voor zijn set putte hij voornamelijk uit zijn jongste cd ‘Put Your Back N 2 It’, al mocht ook een viertal publieksfavorieten uit ‘Learning’, zijn twee jaar oude debuut, de revu passeren.
Het pakkende ‘Lookout, Lookout’ vleide zich op een drone van etherische keyboardklanken; ‘Mr. Peterson’ was een flashback over een pedofiele leraar die uiteindelijk de hand aan zichzelf sloeg en ‘Learning’ werd gespeeld als een quatre mains met Wyffels, waardoor het iets barokker overkwam dan de overige nummers uit het badkamerkastje van Perfume Genius. Doorgaans stonden die namelijk in het teken van minimalisme, eenvoud en soberheid en kloken ze zo beknopt dat ze soms een onaffe indruk maakten.
Troost
Mike Hadreas heeft weliswaar het hart op de tong, maar iedere song is een oefening in zelfbeheersing. Hij schuwt grote emoties en toont zich een behoedzame vertolker die de luisteraar zijn wereld binnen lokt door altijd een lichtje in de duisternis te laten flikkeren. De zanger bezondigt zich ook niet in emotioneel exhibitionisme: hij is veeleer het type dat een troostende hand op je schouder legt.
Dankzij zijn feilloze gevoel voor melodie slaagt hij er bovendien in tristesse in schoonheid te transformeren. Dat deed hij in de AB onder meer met ‘Dark Parts’, geschreven voor zijn moeder, en met ‘All Waters’, waarin zijn stem op zoek leek te gaan naar iets wat zich helemaal in de nok van de zaal bevond. ‘Take Me Home’ en ‘No Tear’, allebei geïnspireerd door de popparels die tijdens de sixties uit de Brill Building rolden, vielen dan weer te catalogeren onder de noemer ‘doo-wop noir’. Ook het even fraaie als omineuze ‘Hood’ (“Underneath this hood you kiss / I tick like a bomb”) klonk ons als een klassieker uit de Phil Spectorstal in de oren.
Af en toe stuurde Perfume Genius zijn begeleiders de coulissen in en trotseerde hij het publiek in zijn eentje. Dat was onder meer het geval tijdens ‘Normal Song’, het enige moment waarop hij zijn piano ruilde voor een akoestische gitaar, en de twee covers die in Brussel op het menu stonden. In Neil Youngs ‘Helpless’ vergat de zanger enkele flarden tekst en raakte hij enigszins in de knoop met het tempo, maar hij bracht de song zo kwetsbaar en puur dat je hem die feilen meteen vergaf. Het van Madonna geleende ‘Oh, Father’ (uit ‘Like A Prayer’) viel tussen de rest evenmin uit de toon. Zelfs de iets obscuurdere songs, zoals ‘Dreeem’, ‘Rusty Chains’ en ‘Katie’, stonden garant voor koude rillingen.
Zelfvertrouwen
Zoals we weten van zijn vorige optredens zijn de sets van Perfume Genius aan de korte kant. Ook in de AB klokte de artiest, bisnummers inbegrepen, af op net iets minder dan een uur. Zeker, het had iets méér mogen zijn, maar nu bleef het risico op eenvormigheid tenminste beperkt. Opvallend was trouwens hoe Hadreas, ondanks zijn bedeesdheid, sinds zijn eerste concert in de Rotonde van de Botanique, aan zelfvertrouwen had gewonnen. Er kon zelfs af en toe een -nauwelijks verstaanbaar- grapje af. En ook voor diegenen die geen boodschap hadden aan ’s mans miserabilisme was er goed nieuws: “I will carry on with grace / Zero tears on my face”, klonk het ergens. Misschien was dat ‘wishful thinking’, maar wie zijn wij om van andermans goede voornemens brandhout te maken?
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Awol Marine / Perry / Normal Song / Take Me Home / Lookout, Lookout / No Tear / Dark Parts / Helpless / Floating Spit / Learning / Dreeem / Rusty Chains / All Waters / Hood // Oh Father / Mr. Peterson / Katie // Sister Song.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier