Pearl Jam rockt zich de pleuris, maar herdenkt ook het drama in Roskilde 

De eerste festivaldag werd afgesloten met een brok geschiedenis. Pearl Jam brak 32 jaar geleden door met zijn debuutplaat Ten en sindsdien blijft de reputatie van de groep onaangetast. De groep werd toegejuicht tot op de achterste rijen van de weide en zelfs frontman Eddie Vedder werd er lichtjes emotioneel van: ‘You all mean more to us than anything’. 

Omdat Pearl Jam vanuit Seattle opereerde en op hetzelfde moment als Tad, Nirvana, Mudhoney, The Melvins en Soundgarden de aandacht trok, wordt het vijftal door sommigen nog steeds met grunge geassocieerd. In wezen is het echter gewoon een prima classic rockband die er geen geheim van maakt wie zijn helden zijn.  In Werchter begonnen de heren hun set met Rain van The Beatles en I Believe in Miracles van de Ramones en tijdens hun huidige tournee wagen ze zich occasioneel ook aan nummers van The Who, de Stones, Van Halen, Prince of Pink Floyd. Veel muzikale bakens heeft het gezelschap in de voorbije decennia niet verzet, maar met de juiste dosis passie en vakmanschap kom je ook al een heel eind. Om een publiek van vele duizenden toeschouwers twee uur bij de les te houden, moet je sowieso van goeden huize komen. 

Op elk van zijn elf langspelers staan songs die in het collectieve bewustzijn zijn blijven hangen en een respectabel aantal daarvan passeerde in Werchter de revue. Vooral de gulle greep uit Ten werd door de aanwezigen zeer op prijs gesteld: Why Go, Even Flow, Jeremy, Porch, Black en Alive werden uiteraard woord voor woord meegezongen. De jongste lp van Pearl Jam, Gigaton, kwam met Dance of the Clairvoyants en Quick Escape slechts mondjesmaat aan bod. Vedder & Co weten zelf ook wel aan welke periode ze hun populariteit te danken hebben. 

Een statische bedoening werd het allerminst. Op de stappentellers van de zanger (gehuld in een Black Pumas T-shirt) en van de in grootse vorm verkerende leadgitarist Mike McCready hoopten de kilometers zich op. Er stonden dan ook heel wat drammerige rechttoe rechtaan rockers op het menu (zie Do the Evolution, Whipping, Given to Fly, het springerige Corduroy). De songkeuze was niet altijd vanzelfsprekend, maar van een band die al zo lang meedraait kun je avond na avond wel een paar verrassingen verwachten. Ook als je, zoals bovengetekende, meer te vinden bent voor de wat subtielere nummers uit het oeuvre van Pearl Jam, kwam je gelukkig aan je trekken: bij het akoestisch aangezette Elderly Woman Behind the Counter, Daughter of Nothingman zag je altijd wel iemand een traantje wegpinken, omdat die songs nu eenmaal met de levens van de toeschouwers waren versmolten. 

Drama

Af en toe legde Eddie Vedder het concert even stil, omdat hij er zich van wilde vergewissen dat iedereen veilig en oké was. Die bezorgdheid leek misschien overdreven, maar even later bleek waarom. Donderdag was het dag op dag 22 jaar geleden dat tijdens een concert van Pearl Jam in het Deense Roskilde negen fans het leven verloren omdat ze door de chargerende massa werden vertrappeld. ‘Dat drama heeft ons voor altijd veranderd’, zuchtte Vedder, die een ogenblik stilte vroeg om de slachtoffers van toen te gedenken.  

Zijn verhaal vormde de aanloop naar Long Road, misschien wel het meest pakkende moment van de set. Zeker toen op het festivalterrein enkele duizenden telefoonlichtjes oplichtten.  De zanger droeg ook een song op aan een 22-jarige fan die eigenlijk in Werchter had moeten zijn, maar enkele dagen geleden onverwachts overleed. ‘Ik hoop voor zijn vrienden en familie dat we vanavond deel mogen zijn van het helingsproces’, fluisterde Vedder met een krop in de keel. Want hey, als puntje bij paaltje komt, zijn ook rocksteren maar gewone mensen. Zoals bassist Jeff Ament, die gewoon het opschrift op zijn T-shirt liet spreken: ‘All the questions I’ve had will go unanswered’. Bij Pearl Jam weten ze het al langer: geld is zeker niet het antwoord op je diepere levensvragen. 

Eddie Vedder bracht ook hulde aan het festival zelf. ‘Jullie hebben hier iets heel bijzonders. En ik kan jullie amper vertellen hoe dankbaar we zijn dat we hier nog steeds mogen spelen’. Om even later het optreden bevlogen af te sluiten met de imperatief ‘Keep on Rockin’ in the Free World’, zowaar al de tweede Neil Young-cover van de dag. Naar de reacties van het publiek te oordelen, zal Dinosaur Sr’s goede raad beslist niet in de wind worden geslagen. U wenst nog een conclusie? Welaan dan: Pearl Jam blijft een vaste waarde in het festivalwezen. En ook nu was het een blij weerzien.