Paul Weller @ AB: gedegen vakmanschap

Onlangs werd hij 54, maar Paul Weller is voorlopig niet van plan op zijn lauweren te rusten. Wie in de AB op een ‘greatest hits’-set had gerekend, kwam dus bedrogen uit. Ruim twee uur lang toonde de Modfather zijn veelzijdigheid, met een hoogst eigenzinnige keuze uit zijn repertoire.

DA GIG: Paul Weller in AB, Brussel op 14/6.

IN EEN ZIN: Weller en zijn prima band speelden een wat vreemde set met veel nieuw werk en weinig échte klassiekers, maar dwongen respect af door hun bevlogenheid en vakmanschap.

HOOGTEPUNTEN: ‘Foot of the Mountain’, ‘Pieces of Dream’, ‘Stanley Road’, ‘Study in Blue’, ‘By the Waters’, ‘Paper Chase’.

DIEPTEPUNTEN: ‘Fast Car/Slow Traffic’ werd uitermate drammerig gespeeld en ‘Be Happy Children’ klonk zo sentimenteel dat we even vreesden dat Weller een f***ing kinderkoor uit de coulissen zou plukken.

BESTE QUOTE: “Thank you for listening to the new songs.” (Weller wil zijn fans best wel geven waar ze voor gekomen zijn, maar is van oordeel dat ze het eerst moeten verdienen).

Paul Weller heeft al meerdere artistieke levens achter de rug en geldt terecht als een éminence grise van de Britpop. Inmiddels heeft hij al evenveel soloplaten uit als met The Jam en The Style Council samen en hoewel hij al sinds 1976 onafgebroken in de schijnwerpers staat, weet hij nog steeds te verrassen. Dat bleek dit voorjaar nog uit zijn elfde langspeler ‘Sonik Kicks’, waarop de zanger experimenteert met Krautrockinvloeden en motorik beats. Niet dat hij zich daarmee als een baanbreker opwerpt, maar voor iemand wiens werk doorgaans als ‘dadrock’ wordt omschreven, is het hoe dan ook een moedig maneuver waarmee hij het conservatievere deel van zijn publiek van zich dreigt te vervreemden.

Weller beseft maar al te goed dat de cd een extra steuntje in de rug kan gebruiken en dat verklaart wellicht waarom hij momenteel zijn concerten begint met een integrale uitvoering van ‘Sonik Kicks’. Alsof hij zo wil aantonen dat het werkstuk méér is dan wat gefröbel in de marge van een rijke popster die eens wat anders wil. Bovendien heeft de zanger zeven kinderen te onderhouden en hebben zijn drie ex-vrouwen recht op een fikse alimentatie. In die context begrijp je wel dat hij een geflopte plaat kan missen als kiespijn.

In de AB telde de setlist niet minder dan 32 songs en was het concert netjes in blokken verdeeld. Na ‘Sonik Kicks’ hielden Paul Weller en zijn maats tien minuten pauze, om eerst terug te keren met een unplugged-kwartiertje en er vervolgens een stevige dosis rock bovenop te gooien.

Losgeslagen

Maar eerst het nieuwe materiaal dus. Wie Weller, afwisselend actief op gitaar en piano, en zijn voortreffelijke vijfkoppige band te keer zag gaan op ‘Green’, dat de ritmische aanpak van NEU! koppelde aan iets potigs van Blur, zag meteen dat hun enthousiasme niet geveinsd was. In ‘The Attic’ herinnerden de dartele synths aan de Bowie van ‘Sound + Vision’ en het stuiterende ‘Kling I Klang’ hield het midden tussen ska en losgeslagen theatermuziek van Kurt Weill. Het door zware bassen, een vinnig orgeltje en een melodica gestutte ‘Study in Blue’ was dan weer een puike oefening in dubreggae, met een vocale gastrol voor Paul Wellers huidige eega Hannah Andrews (die zowaar 27 jaar jonger is dan hij, de gluiperd!).

De overige nummers varieerden van pastorale folk (een knap ‘By the Waters’) en pretentieloze pop (‘Paper Chase’) tot onbezorgde rock met een onweerstaanbaar ‘sho-oop’-koortje (‘The Dangerous Life’). Grappig ook hoe de zanger “En dan nu: kant twee!” aankondigde, voor ‘Dragonfly’ werd ingezet. De songs uit ‘Sonik Kicks’ kwamen al bij al prima uit de verf, al hadden we liever echte dan synthetische strijkers gehoord en impliceerde het spelen van de volledige plaat dat we er ook enkele zwakke momenten, zoals het melige ‘Be Happy Children’, bij moesten nemen.

Tijdens het tweede deel putte Paul Weller hoofdzakelijk uit de cd’s ‘Stanley Road’, ’22 Dreams’ en ‘Wake Up the Nation’. Uit de korte stekkerloze set onthielden we het vingerknippende ‘No Tears to Cry’, waarin de percussionist een Phil Spectorbeat te voorschijn roffelde, en het licht psychedelische ‘All on A Misty Morning’. Maar meteen daarna zette de groep er de beuk in met een swingend ‘Moonshine’ en een kort aangebonden ‘From the Floorboards Up’.

Ode aan de klassieken

Dat Weller zijn klassieken kent bleek uit de vertrouwde echo’s die regelmatig uit zijn songs opkringelden. De uitgebreide gitaarjams in ‘Foot of the Mountain’ verwezen expliciet naar ‘Long Time Gone’ van CS&N; ‘Echoes Round the Sun’ klonk, dank zij een veeg ‘1969’, als Stooges lite en de broeierige Westcoast-vibe in ‘Pieces of Dream’ was schatplichtig aan The Doors. Maar dat deed zeker geen afbreuk aan het niveau van de set, waarin voorts fijne nummers als ‘Stanley Road’ en het met shalala’s opgetuigde ‘Whirlpool’s End’ figureerden.

Om af te ronden deed Paul Weller, tot jolijt van zijn generatiegenoten onder de toeschouwers, nog een graai in de oude doos, wat resulteerde in snelle, gebalde, punky versies van ‘Art School’ en ‘In the City’, uit de archieven van The Jam. En om nog eens te benadrukken hoe tegendraads hij kan zijn, eindigde de zanger zijn concert met… ‘Start!’. Echt gegrepen werden we zelden, maar we hebben ons evenmin verveeld. Weller blijft een bevlogen vakman die niet bang is buiten de lijntjes te kleuren en de routine afhoudt door precies te doen wat hem zint. Respect!

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Green / The Attic / Kling I Klang / Sleep of the Serene / By the Waters / That Dangerous Age / Study in Blue / Dragonfly / When Your Garden’s Overgrown / Around the Lake / Twilight / Drifters / Paperchase / Be Happy Children // Akoestisch: Out of the Sinking / No Tears to Cry / All I Wanna Do (Is Be With You) / All on A Misty Morning // Elektrisch: Moonshine / From the Floorboards Up / 22 Dreams / Stanley Road / Foot of the Mountain / Wake up the Nation / Fast Car/Slow Traffic / Echoes Round the Sun / Whirlpool’s End // Broken Stones / Art School / In the City / Pieces of Dream // Start!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content