Paul Simon & Sting @ Sportpaleis: Meer is niet altijd beter

Eigenlijk zijn ze allebei al over hun hoogtepunt heen, maar zet Paul Simon en Sting samen op één podium en… bingo! In het kader van hun ‘On Stage Together Tour’ speelden beide artiesten in het Sportpaleis een drie uur durende set met klassiekers uit alle fases van hun respectieve carrières.

Paul Simon en Sting zijn iconische songwriters, die, de jongste vier à vijf decennia, een onuitwisbare stempel op de popmuziek hebben gedrukt, maar vandaag duidelijk meer verleden dan toekomst hebben. Dat beide artiesten besloten live hun krachten te bundelen, lijkt op het eerste gezicht een beetje vreemd: ze behoren tot verschillende generaties en hebben elk een andere muzikale achtergrond. Simon, 73 intussen, is een joodse Amerikaan, afkomstig uit het folk- en singer-songwritermilieu.

De roots van de tien jaar jongere Sting daarentegen, liggen in het noorden van Engeland én in de new wave van The Police. Niettemin hebben beide heren ook wel wat gemeen: het zijn veelzijdige muzikanten die in het verleden veelvuldig met reggae hebben geflirt en hun werk hebben laten bevruchten door allerlei vormen van wereldmuziek. Ondanks hun leeftijd delen Paul Simon en Sting een zekere exploratiedrang en storten ze zich nog altijd graag op nieuwe avonturen. Daarvan getuigt hun huidige concertreeks die, na de VS en Australië, nu in Europa is aangeland.

De twee beroemdheden hadden het zich gemakkelijk kunnen maken door elk hun eigen ‘greatest hits’-set te spelen, maar dat lag te veel voor de hand. Dus besloten Simon en Sting hun respectieve bands bij elkaar te gooien en een avondvullend programma, waarin hun beider songcatalogi door elkaar zouden lopen, in elkaar te boksen.

Dat resulteerde in een marathonconcert, zonder pauze, dat uit niet minder dan 35 nummers bestond. Beide artiesten begonnen en eindigden hun show met een gemeenschappelijke set van telkens vier liedjes. Zo zong Simon een strofe van ‘Fields of Gold’ en liet Sting zich vocaal gelden in ‘The Boy in the Bubble’. Daartussenin kregen ze ook elk twee blokjes, bestemd voor hun eigen materiaal, die met elkaar werden verbonden via een duet.

Overdaad

De meest memorabele momenten van het concert noteerden we toen Paul Simon een doorvoelde cover van ‘Fragile’ vertolkte, door de auteur geruggensteund op klassieke gitaar, en Sting zich waagde aan een sobere, akoestische versie van ‘America’, uit het oeuvre van Simon & Garfunkel. Tijdens ‘Mrs Robinson’ en ‘The Boxer’ was de synergie echer veel minder geslaagd en dat lag op zijn minst gedeeltelijk aan de vijftienkoppige gelegenheidsband. Vaak liepen de muzikanten elkaar voor de voeten en haalden de overdadige arrangementen de ziel uit de songs. Zo bleek nog maar eens dat méér niet altijd beter is, en dat al die toeters en bellen niet noodzakelijk bijdragen tot de zeggingskracht van de composities.

De bijdragen van Paul Simon waren, naar goede gewoonte, vrij consistent. De man behoort tot de grootste songwriters van zijn generatie, en ook in Antwerpen zaten nummers, zeker in muzikaal opzicht, vernuftig in elkaar. ’50 Ways To Leave Your Lover’, waarin naar New Orleans wijzende blazers voor de interpunctie zorgden en een Hammond de aandacht trok, deed ons denken aan The Meters. ‘Graceland’ werd smaakvol versierd met slide, in ‘Still Crazy After All These Years’ wierp de zanger zich op als een tijdloze crooner en ‘Me & Julio Down By the Schoolyard’ steunde op een aanstekelijke groove.

‘If I Was Your Mother’ werd bevrucht door een tot dansen nodende zydeco-accordeon uit Louisiana en met ‘Mystery Train’ en het instrumentale ‘Wheels’, respectievelijk van Junior Parker en Chet Atkins, bewees Simon eer aan enkele van zijn voorbeelden. ‘You Can Call Me Al’ klonk feestelijk als vanouds en uiteraard waren er weer de vele verwijzingen naar Zuid-Afrikaanse, Braziliaanse en Caribische ritmen en stijlen. Zelfs de wat minder bekende songs, zoals het naar Ry Cooder neigende ‘Dazzling Blue’, blonken uit door de vele subtiliteitjes en gelaagdheden die de muzikanten erin hadden aangebracht.

Irritante solo’s

Sting van zijn kant, bracht het er iets minder goed van af. ‘Englishman in New York’ klonk wel nog lekker catchy en veerkrachtig. Tot jolijt van de aanwezigen stonden zelfs heel wat oude hits van The Police op het menu. Tijdens ‘Message in a Bottle’ en ‘Walking on the Moon’ veerden de toeschouwers geestdriftig recht uit hun zitjes en ook ‘Roxanne’, dat uitmondde in een jazzy improvisatie en werd verweven met ‘Ain’t No Sunshine’ van Bill Whithers, viel in het Sportpaleis in goede aarde.

‘So Lonely’ verraste door de prominente aanwezigheid van een tuba, maar werd helaas ook ontsierd door spuuglelijke, ronduit potsierlijke gitaarsolo’s. De zigeunerjazzviool in ‘Driven to Tears’ was evenmin een goed idee en toen Sting een potje fusion begon te koken tijdens ‘When the World is Running Down’ kregen we spijt dat we geen goed boek hadden meegebracht. Later werk, zoals ‘The End of the Game’, was dan weer zo slaapverwekkend dat we op het punt stonden onze Mantel der Liefde uit de vestière te halen.

Met het oog op de finale verschenen Paul Simon en Sting weer samen op het podium. Dat leidde tot een vertimmerde, iets te barokke uitvoering van ‘Cecilia’ en tot een partijtje strofes uitwisselen in ‘Every Breath You Take’. Tijdens ‘Bridge Over Troubled Water’ bewees Sting, terwijl hij moeiteloos de hoogste noten van de balk plukte, dat hij als zanger niet voor Art Garfunkel hoefde onder te doen.

Tot slot bleven de twee artiesten alleen op het podium over, met hun akoestische gitaren en harmoniërende stemmen als enige rekwisieten, en stuurden ze het publiek de nacht in met een voortreffelijk ‘When Will I Be Loved’, met dank aan The Everly Brothers.

Het was een concert me pieken en dalen, met boeiende en oeverloos saaie momenten. Als u het ons vraagt stond er ook minstens tien man teveel op het podium. De alliantie van Paul Simon en Sting mag dan een commerciële voltreffer zijn geweest, in artistiek opzicht was het experiment slechts half geslaagd. Maar gelukkig diepten de heren genoeg publieksfavorieten op om de aanwezigen, overwegend van middelbare leeftijd, het gevoel te geven dat ze waar voor hun geld hadden gekregen.

DE SETLIST: Brand New Day / The Boy in the Bubble / Fields of Gold / Mother and Child Reunion / So Lonely / When the World Is Running Down, You Make the Best of What’s Still Around / Englishman in New York / Driven to Tears / Walking on the Moon / Mrs Robinson / 50 Ways to Leave Your Lover / Dazzling Blue / Graceland / Still Crazy After All These years / Me and Julio Down By the Schoolyard / Fragile / America / Message in a Bottle / The Hounds of Winter / The End of the Game / Roxanne + Ain’t No Sunshine / Desert Rose / The Boxer / That Was Your Mother / The Cool, Cool River / Hearts and Bones / Mystery Train / Wheels / Diamonds on the Soles of Her Feet / You Can Call Me Al / Cecilia / Every Breath You Take / Bridge Over Troubled water / When Will I Be Loved?