Frank Vander linden heeft soms last van Patti Blues, maar hij is duidelijk niet de enige. Patti Smith speelt deze week drie keer in een uitverkochte AB en op haar 71ste windt de hogepriesteres van de punk het publiek nog steeds moeiteloos om haar vinger.
DA GIG: Patti Smith in AB, Brussel op 13/8.
IN EEN ZIN: Smith maakte een geëngageerde en bevlogen indruk en trakteerde haar fans op haar grootste hits, enkele flarden poëzie en een handvol verrassende covers.
HOOGTEPUNTEN: Summer Cannibals, Beds Are Burning, Ain’t It Strange, Pissing in A River, In Excelsis Deo/Gloria.
DIEPTEPUNTEN: People Have the Power hebben we altijd al flauwe FM-rock gevonden.
QUOTE: ‘Ik kom hier al sinds 1976 en heb altijd een zwak voor Brussel gehad. Bedankt dat jullie al die tijd zo gastvrij en loyaal zijn gebleven. Het spijt me dat ik enkel Engels spreek, maar dank zij jullie weet ik: we speak the same fucking language’.
Haar trouwste bondgenoot, gitarist Lenny Kaye, was er dit keer niet bij en ook drummer Jay Dee Daugherty had dit keer plaats geruimd voor een jongere kracht. Toch was het trio dat Patti Smith in Brussel bijstond in ruime mate een familiezaak: zoon Jackson Smith beroerde de snaren en levensgezel Tony Shanahan speelde basgitaar en keyboards. De zangeres, die vooraf had aangekondigd dat ze vooral haar bekendste nummers zou spelen, hield woord, al doken in haar bijna twee uur durende set wél enkele verrassende covers op.
De avond begon behoedzaam met Wing, mooi en afgemeten gezongen en versierd met fijnmazig snarenwerk dat af en toe aan dat van Robbie Robertson herinnerde. Ghost Dance droeg Patti Smith op aan ‘onze vrienden uit de Gazastrook’ en vervolgens zette ze er de beuk in met Dancing Barefoot en een potig Summer Cannibals.
De zangeres was opvallend goed geluimd en schuwde ook de zelfspot niet. ‘Ik heb mijn pols bezeerd en kan vanavond dus geen gitaar spelen. Jammer, want zoals jullie allemaal weten ben ik op dat instrument net zo welsprekend als Jerry Garcia’, grijnsde ze. Toen ze uit haar nieuwe bundel het gedicht Prophecy’s Lullaby wilde voorlezen, bleken haar brillenglazen gebroken te zijn. ‘Ik weet het, het ziet er behoorlijk potsierlijk uit. Beloof me dus dat jullie me niet zullen uitlachen of gênante foto’s zullen maken’.
Versleten ondergoed
Tijdens de intro van Because the Night, een kladje dat ze ooit van Bruce Springsteen toegeschoven kreeg en tot haar grootste hit zou uitgroeien, kreeg ze de slappe lach, zodat ze de song pas na een tweede poging echt op de rails kreeg. En toen ze in de AB trots het vestje showde dat ze net van mode-ontwerpster Ann Demeulemeester cadeau had gekregen, voegde ze eraan toe dat ze wél versleten ondergoed droeg.
Patti Smith mag de pensioengerechtigde leeftijd dan al ver hebben overschreden, haar engagement en bevlogenheid bleken in Brussel intact te zijn gebleven. Dat bleek onder meer uit de urgente cover van Beds Are Burning, oorspronkelijk van het Australische Midnight Oil. Hoe kun je in hemelsnaam slapen terwijl je bed in brand staat? Voor wie in de VS woont, is het dezer dagen een pertinente vraag.
Toen de Rock N’ Roll Nigger een fragment voorlas uit The New Jerusalem, haar jongste publicatie, legde ze uit dat de titel was ingegeven door Benjamin Netanyahu, die de controversiële beslissing nam van Jerusalem de nieuwe Israëlische hoofdstad te maken, en Donald Trump, die prompt besloot er de Amerikaanse ambassade te vestigen. ‘Een heilige stad hoort geen enkele religie toe’, zei ze. ‘Een heilige stad is het rijk van God’. Ook met Peaceable Kingdom, geschreven voor het moegetergde Palestijnse volk, nam Smith een duidelijk politiek standpunt in. Ze smokkelde zelfs een stukje uit People Have the Power de song binnen.
Emotionele voordracht
Toen het trio even zonder de zangeres op het podium stond en Tony Shanahan de microfoon mocht overnemen, kwam hij op de proppen met People Who Died van wijlen Jim Carroll, niet toevallig één van de artiesten met wie la Smith ooit nog een kortstondige romance had beleefd. In het spoken word-stuk Tarkovsky, een ode aan de gelijknamige Russische cineast, klonk de band haast net zo bezwerend als The Doors in hun beste dagen.
De memorabelste momenten uit de set waren echter afkomstig uit Radio Ethiopia: een knagend en bijtend Ain’t It Strange en het door een klagerige piano ingeleide Pissing In A River, geïnspireerd door de dichter Paul Verlaine, die zijn vriend Arthur Rimbaud door de pols schoot. Smiths emotionele voordracht gaf aan dat de routine het in dit soort nummers nog steeds niet had overgenomen. Uiteraard kon publieksfavoriet In Excelsis Deo/Gloria, die naarmate hij accellereerde almaar opzwepender klonk, niet ontbreken. Helaas vormde de klassieker voor enkele toeschouwers ook een alibi om erg luid en vooral erg vals mee te brullen.
Puik concert dus, van een dame op wie de tijd geen vat leek te hebben. Paradoxaal genoeg noteerden we het enige dipje tijdens de bissen. Het sentimentele Can’t Help Falling in Love (u kent het uit de film Blue Hawaii van Elvis Presley) was een ietwat vreemde keuze en helaas viel ook aan People Have the Power niet te ontsnappen. Een inspirerend strijdlied voor de een, een voorbeeld van naïef zelfbedrog voor de ander. Want dezer dagen levert de macht van het volk vooral bedenkelijke leiders als Trump, Poetin, Orban of Erdogan en verschijnselen als de brexit op. Als het klopt dat ‘people have the power to redeem the work of fools’ valt daar voorlopig weinig van te merken.
Maar of je het nu met haar eens was of niet, het tengere meisje dat in 1975 voor het eerst haar Horses deed steigeren, zat nog altijd stevig in het zadel. En daar kon je alleen maar respect voor hebben.
DE SETLIST: Wing / Ghost Dance / Dancing Barefoot / Summer Cannibals / Beds Are Burning / Prophecy’s Lullaby / Peaceable Kingdom + People Have the Power / People Who Died / Ain’t It Strange / Tarkovsky (The Second Stop is Jupiter)/ Because The Night / Pissing In A River / In Excelcis Deo + Gloria // Can’t Help Falling In Love / People Have the Power.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
