Ozark Henry plays Four Hands @ AB

Twee witte vleugelpiano’s, vier handen, een microfoon en een stem: méér rekwisieten hoeft Piet Goddaer, alias Ozark Henry, tijdens zijn huidige tournee langs theaters en culturele centra niet achter zich aan te slepen. En die afgekloven formule slaat aan, zo bleek in de Brusselse AB.

DA GIG: Ozark Henry plays Four Hands in AB, Brussel op 26/9.

IN EEN ZIN: De harmonische rijkdom die Goddaer en Deruytter, ondanks de sobere set-up, wisten te creëren, was vaak zo verbluffend dat je zou gezworen hebben dat er een heel orkest op het podium stond.

HOOGTEPUNTEN: ‘Me and My Sister’, ‘Radio’, ‘Morpheus’, ‘Vespertine’.

DIEPTEPUNT: ‘This One’s For You’, een song waar we een pesthekel aan hebben. Alsof één pathetische Chris Martin nog niet genoeg was voor deze wereld.

BESTE (EN ENIGE) QUOTE: “Merci!” Voor de Bart de Wevers onder u: gewoon Kortrijks voor “dankuwel”.

Af en toe moet een artiest die met zijn band al jaren dezelde podia afschuimt zich eens herbronnen door alle ballast overboord te gooien, nieuwe invalshoeken te zoeken en zo de essentie van zijn songs terug te vinden. Dat moet ook Piet Goddear beseft hebben, want met zijn vorig jaar verschenen en door Youth geproducete cd ‘Hvelreki’ schurkte hij zich bij momenten wel vervaarlijk dicht tegen Coldplay aan. Wie ons een beetje kent, weet dat we die vaststelling niet meteen als een compliment bedoelen.

Ozark Henry, die er al jaren in slaagt elektronische instrumenten warm en troostend te doen klinken, heeft nu enkele van zijn songs -zowel oude als nieuwe- uitgekleed, met het oog op een intimistische, puur akoestische benadering. Maar Goddaer, niet toevallig de zoon van een klassieke componist, zou Goddaer niet zijn, mocht hij bij die gelegenheid niet met iets origineels op de proppen komen. Ieder nummer dat de setlist heeft gehaald wordt gespeeld als een ‘quatre-mains’. Maar waar in de klassieke muziek doorgaans twee spelers plaats nemen aan dezelfde piano en respectievelijk de hoge en basregisters voor hun rekening nemen, werden de songs in de AB op twee klavieren gebracht en was de rolverdeling minder strikt. Goddaer liet zich seconderen door Didier Deruytter, een pianist met wie hij al jaren samenwerkt. Dat laatste was meteen merkbaar: beide muzikanten voelden elkaar perfect aan en hadden aan enkele oogsignalen genoeg om een gemeenschappelijke golflengte te vinden.

De harmonische rijkdom die het duo, ondanks de sobere set-up, wist te creëren was overigens verbluffend. Wanneer je je ogen sloot, zou je soms gezworen hebben dat er een heel orkest op het podium stond. Nu eens meende je een cello te horen, dan weer (in ‘These Days’ bijvoorbeeld) deinde je mee op een impliciete beat. Goddaer en Deruytter suggereerden dus méér dan ze werkelijk speelden, maar zaten elkaar gelukkig nooit in de weg. In de gekozen context voelde Ozark Henry zich ook niet verplicht zijn ‘greatest hits’ te spelen, maar nam hij de vrijheid enkele minder bekende pareltjes uit zijn repertoire af te stoffen. Zo greep hij opvallend vaak terug op zijn cd ‘The Last Warm Solitude’ uit 1998 en ook het vijf jaar oude ‘The Soft Machine’ kwam regelmatig aan bod.

In ‘This Hole is the Whole’ droegen de krachtige anslagen bij tot de dramatiek, in ‘Inhaling’ klonken de piano’s als klaterende bergbeekjes en tijdens het fel pulserende ‘Me and My Sister’, waarin beide muzikanten voor extra percussie zorgden door met de handen op de knieën te slaan, stond het speelplezier duidelijk centraal. De klavierdialogen werkten echter ook uitstekend in het elegische ‘Radio’, het door Michael Nyman beademde ‘Morpheus’ en romantische songs als ‘Vespertine’ of ‘Sun Dance’. Tijdens de tweede helft van de set doken, met het grondig vertimmerde ‘Word Up’ en het als loungy ballad vermomde ‘Sweet Instigator’, alsnog enkele hits op. Het heikele punt bleef Goddaers ietwat bizarre uitspraak en frasering: de man zingt alsof hij een handvol knikkers onder zijn tong verbergt, waardoor aan zijn teksten niet altijd een touw valt vast te knopen. Jammer, want tijdens ‘See the Lions’ en afsluiter ‘Hvelreki’ bewees hij andermaal dat hij over een soepele, soulvolle stem beschikt.

Bijna dachten we aan het ellendige ‘This One’s For You’ te zijn ontsnapt, maar helaas: op de valreep was het toch nog van dattum. Een schoonheidsvlekje op een ietwat bezadigd klinkend maar toch vooral erg fijn concert van een artiest die er niet voor terugschrikt occasioneel een sprong in het ijle te wagen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: To Walk Again / ? / This Hole is The Whole / See the Lions / Vespertine / Radio / Jailbird / Godspeed / Sun Dance / Me and My Sister / Memento / These Days / Word Up / Sweet Instigator / Morpheus / Inhaling // Out of This World / This One’s For You // Weekenders / Hvelreki.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content