Het slotakkoord van Oscar and the Wolf was harder, faster, stronger. Maar was het ook better?
What’s the fuss?
Twee jaar geleden was Oscar and the Wolf nog opener op een zijpodium van Rock Werchter, zo ergens kort na de middag, het moment dat de kater van de voorgaande dag weggedanst moest worden. Oké, toen al barstte de tent haast uit zijn voegen – iets dat we sindsdien enkel nog bij Bazart hebben zien gebeuren -, maar niemand had vooraf kunnen denken dat Max Colombie en de zijnen, zonder een nieuwe plaat op hun actief, nu al helemaal bovenaan de affiche van Pukkelpop zouden prijken. En toch: daar stonden ze dan, zaterdag kort voor middernacht, het vuurwerk te ontsteken.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Nee, want het benieuwde ons wel of Oscar and the Wolf behalve de rol van subtopper ook die van topper zou aankunnen. In het Sportpaleis was dat alvast gelukt. En op Pukkelpop? Daar was Oscar and the Wolf harder, faster, stronger dan ooit, maar was het ook better? Ja en neen.
Het plaatje klopte, daar niet van. De podiumopstelling oogde bepaald indrukwekkend. De drie instrumentalisten toornden hoog boven alles en iedereen uit, op twee gigantische, fel verlichte platformen achteraan het podium. Colombie – met zonnebril, glitterkostuum en hoodie – kreeg vooraan vrije baan. Er was zelfs een loper speciaal voor hem uitgerold – iets wat zelfs RiRi niet had. Op het reuzenscherm achter de band werden caleidoscopische taferelen getoond, en de laserstralen, de vonken en het vuur kwamen van alle kanten. Oscar and the Wolf ran for the infinity, zoveel is duidelijk.
De show opende met The Game, een single die amper een paar weken oud is, maar nu al meegebruld werd als was het een aloude klassieker. Hetzelfde met de twee nieuwe songs: niemand die ze ooit eerder gehoord had, maar ze leken er altijd al te zijn geweest. ‘I’m not breathing, I’m not sleeping, I’m not leaving here for you’, zong Max Colombie in één van die nieuwtjes, en hij liet het publiek collectief kreunen. Vervolgens ging het over You’re Mine, de clubtrack in samenwerking met Raving George, naar Back to Black, de Amy Winehouse-cover die Colombie voor Adil El Arbi en Bilall Fallahs Black opnam, samen met Tsar B. Zij kwam prompt mee het podium op, en pakte het nog in ook – strikje niet inbegrepen.
Waar het schoentje dan wrong? In het feit dat Colombie en co. sommige songs wel erg lang rekten. Dream Car Ocean Drive, bijvoorbeeld, maar ook de op zich puike singles Princes en Strange Entity. Een show van anderhalf uur is gewoon lang voor een band met één plaat. ‘Een sprookje van duizend en een nacht’, noemde presentator Luc Janssen dit Oscar and the Wolfconcert meteen na afloop. Ja, maar dan wel eentje met goeie én minder goeie wendingen.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
‘By the moonshine you glow in the dark, come shine with me’, zong Colombie in Moonshine, een song uit de tijd dat Oscar and the Wolf nog een kleine indiefolkband was. En ja hoor, terwijl het maanlicht zich achter het podium verstopte, ontstond er op de wei een aanstekers-in-de-luchtmomentje.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier